Σ’ αυτή τη διαδρομή, ο Γαλιάτσος, που μοιάζει να κλείνει τ’ αυτιά του στις πάσης φύσεως Σειρήνες, έχει δύο στοιχεία τα οποία εκ των προτέρων εμπιστεύεται. Το όραμά του, την ταύτισή του με το έργο του, και βεβαίως τους μουσικούς του, εκείνους δηλαδή που θα υλοποιήσουν το συγκεκριμένο όραμα. Άρα, και κατά μίαν έννοια, ο συνθέτης οφείλει να αναζητά πρόσωπα «δοσμένα», όπως συνήθως λέμε, ικανά να μεταφέρουν το βάρος μιας μουσικής αναζήτησης, δίδοντας φύσημα ζωής στα πεντάγραμμα. Και όχι απλώς δίδοντας φύσημα ζωής, αλλά και μεταφέροντας πιο μακρυά και πιο βαθιά το νόημα της δημιουργίας. Φορέας λοιπόν αυτού του νοήματος στο «2011: Εδώ, Έξω» [Puzzlemusik] είναι ο κερκυραίος τρομπετίστας Σωκράτης Άνθης, επί 20ετία συνεργάτης του Μάνου Χατζιδάκι, σολίστ της KOA, της ΚΟΘ, της ΕΣΟ της ΕΡΤ και της ΕΛΣ, ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος μουσικής δωματίου Ν. Μάντζαρος, του κουιντέτου χάλκινων πνευστών Melos Brass και άλλα τινά. Εν ολίγοις ένας μουσικός που δρέπει δάφνες χρόνια τώρα, αφοσιωμένος στη μητέρα των Τεχνών. Γράφει ο ίδιος ο Γαλιάτσος στο ένθετο του CD: «Τα χαρακτηριστικά και το ύφος της συγκεκριμένης δουλειάς συμπληρώθηκαν από την ‘ανάγνωσή’ μου της μουσικής προσωπικότητας του Σωκράτη Άνθη και τη βασική του αρχή σαφήνειας στη διατύπωση. Τον ήχο του, αλλά και – κυρίως – την εσωτερική, μυστική διαδρομή του». Πάνω σ’ αυτή τη βάση ο Μανώλης Γαλιάτσος συνθέτει 11 κομμάτια για την τρομπέτα τού Άνθη, συνολικής διάρκειας 56 λεπτών, ικανά να μεταφέρουν ένα κάπως κινηματογραφικό κλίμα, ταιριαστών λυρικών εικόνων. Ο τρομπετίστας, μ’ έναν ήχο καθαρό και διαυγή, συνοδευόμενος βασικά από keyboards (ακόμη και κάποια στούντιο εφέ), δημιουργεί ηχητικές εικόνες επί των οποίων κυριαρχεί η ομορφιά, το κάλλος, δημιουργώντας, ενίοτε, την αίσθηση του ποιητικώς απόμακρου. Οι δε συνθέσεις του Γαλιάτσου συγκεράζοντας classic, jazz, cine, ελαφρές, βεβαίως ελληνικές, ακόμη θα έλεγα και εκκλησιαστικές αναφορές, δημιουργούν όλο εκείνο το background προκειμένου μία μουσική να παραμένει απολαυστική, ακόμη και όταν «χάνεται».
Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011
ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΑΛΙΑΤΣΟΣ, ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΑΝΘΗΣ
Εκείνο που επιβεβαιώνεται και στην πιο πρόσφατη δουλειά του Μανώλη Γαλιάτσου είναι η προσήλωσή του στο αύταρκες και το αυτοδύναμο της μουσικής τέχνης. Τούτο δε σημαίνει πως ο συνθέτης αποκλείεται να ξαναγράψει τραγούδια στο μέλλον – ουδείς μπορεί να γνωρίζει τις προθέσεις του – όμως είναι ηλίου φαεινότερον πως ο Γαλιάτσος αντιμετωπίζει τη μουσική ως όλον· ως ένα σύστημα που εμπεριέχει κάτι πολύ περισσότερο από έναν ήχο κι ένα λόγο. 
Σ’ αυτή τη διαδρομή, ο Γαλιάτσος, που μοιάζει να κλείνει τ’ αυτιά του στις πάσης φύσεως Σειρήνες, έχει δύο στοιχεία τα οποία εκ των προτέρων εμπιστεύεται. Το όραμά του, την ταύτισή του με το έργο του, και βεβαίως τους μουσικούς του, εκείνους δηλαδή που θα υλοποιήσουν το συγκεκριμένο όραμα. Άρα, και κατά μίαν έννοια, ο συνθέτης οφείλει να αναζητά πρόσωπα «δοσμένα», όπως συνήθως λέμε, ικανά να μεταφέρουν το βάρος μιας μουσικής αναζήτησης, δίδοντας φύσημα ζωής στα πεντάγραμμα. Και όχι απλώς δίδοντας φύσημα ζωής, αλλά και μεταφέροντας πιο μακρυά και πιο βαθιά το νόημα της δημιουργίας. Φορέας λοιπόν αυτού του νοήματος στο «2011: Εδώ, Έξω» [Puzzlemusik] είναι ο κερκυραίος τρομπετίστας Σωκράτης Άνθης, επί 20ετία συνεργάτης του Μάνου Χατζιδάκι, σολίστ της KOA, της ΚΟΘ, της ΕΣΟ της ΕΡΤ και της ΕΛΣ, ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος μουσικής δωματίου Ν. Μάντζαρος, του κουιντέτου χάλκινων πνευστών Melos Brass και άλλα τινά. Εν ολίγοις ένας μουσικός που δρέπει δάφνες χρόνια τώρα, αφοσιωμένος στη μητέρα των Τεχνών. Γράφει ο ίδιος ο Γαλιάτσος στο ένθετο του CD: «Τα χαρακτηριστικά και το ύφος της συγκεκριμένης δουλειάς συμπληρώθηκαν από την ‘ανάγνωσή’ μου της μουσικής προσωπικότητας του Σωκράτη Άνθη και τη βασική του αρχή σαφήνειας στη διατύπωση. Τον ήχο του, αλλά και – κυρίως – την εσωτερική, μυστική διαδρομή του». Πάνω σ’ αυτή τη βάση ο Μανώλης Γαλιάτσος συνθέτει 11 κομμάτια για την τρομπέτα τού Άνθη, συνολικής διάρκειας 56 λεπτών, ικανά να μεταφέρουν ένα κάπως κινηματογραφικό κλίμα, ταιριαστών λυρικών εικόνων. Ο τρομπετίστας, μ’ έναν ήχο καθαρό και διαυγή, συνοδευόμενος βασικά από keyboards (ακόμη και κάποια στούντιο εφέ), δημιουργεί ηχητικές εικόνες επί των οποίων κυριαρχεί η ομορφιά, το κάλλος, δημιουργώντας, ενίοτε, την αίσθηση του ποιητικώς απόμακρου. Οι δε συνθέσεις του Γαλιάτσου συγκεράζοντας classic, jazz, cine, ελαφρές, βεβαίως ελληνικές, ακόμη θα έλεγα και εκκλησιαστικές αναφορές, δημιουργούν όλο εκείνο το background προκειμένου μία μουσική να παραμένει απολαυστική, ακόμη και όταν «χάνεται».
Σ’ αυτή τη διαδρομή, ο Γαλιάτσος, που μοιάζει να κλείνει τ’ αυτιά του στις πάσης φύσεως Σειρήνες, έχει δύο στοιχεία τα οποία εκ των προτέρων εμπιστεύεται. Το όραμά του, την ταύτισή του με το έργο του, και βεβαίως τους μουσικούς του, εκείνους δηλαδή που θα υλοποιήσουν το συγκεκριμένο όραμα. Άρα, και κατά μίαν έννοια, ο συνθέτης οφείλει να αναζητά πρόσωπα «δοσμένα», όπως συνήθως λέμε, ικανά να μεταφέρουν το βάρος μιας μουσικής αναζήτησης, δίδοντας φύσημα ζωής στα πεντάγραμμα. Και όχι απλώς δίδοντας φύσημα ζωής, αλλά και μεταφέροντας πιο μακρυά και πιο βαθιά το νόημα της δημιουργίας. Φορέας λοιπόν αυτού του νοήματος στο «2011: Εδώ, Έξω» [Puzzlemusik] είναι ο κερκυραίος τρομπετίστας Σωκράτης Άνθης, επί 20ετία συνεργάτης του Μάνου Χατζιδάκι, σολίστ της KOA, της ΚΟΘ, της ΕΣΟ της ΕΡΤ και της ΕΛΣ, ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος μουσικής δωματίου Ν. Μάντζαρος, του κουιντέτου χάλκινων πνευστών Melos Brass και άλλα τινά. Εν ολίγοις ένας μουσικός που δρέπει δάφνες χρόνια τώρα, αφοσιωμένος στη μητέρα των Τεχνών. Γράφει ο ίδιος ο Γαλιάτσος στο ένθετο του CD: «Τα χαρακτηριστικά και το ύφος της συγκεκριμένης δουλειάς συμπληρώθηκαν από την ‘ανάγνωσή’ μου της μουσικής προσωπικότητας του Σωκράτη Άνθη και τη βασική του αρχή σαφήνειας στη διατύπωση. Τον ήχο του, αλλά και – κυρίως – την εσωτερική, μυστική διαδρομή του». Πάνω σ’ αυτή τη βάση ο Μανώλης Γαλιάτσος συνθέτει 11 κομμάτια για την τρομπέτα τού Άνθη, συνολικής διάρκειας 56 λεπτών, ικανά να μεταφέρουν ένα κάπως κινηματογραφικό κλίμα, ταιριαστών λυρικών εικόνων. Ο τρομπετίστας, μ’ έναν ήχο καθαρό και διαυγή, συνοδευόμενος βασικά από keyboards (ακόμη και κάποια στούντιο εφέ), δημιουργεί ηχητικές εικόνες επί των οποίων κυριαρχεί η ομορφιά, το κάλλος, δημιουργώντας, ενίοτε, την αίσθηση του ποιητικώς απόμακρου. Οι δε συνθέσεις του Γαλιάτσου συγκεράζοντας classic, jazz, cine, ελαφρές, βεβαίως ελληνικές, ακόμη θα έλεγα και εκκλησιαστικές αναφορές, δημιουργούν όλο εκείνο το background προκειμένου μία μουσική να παραμένει απολαυστική, ακόμη και όταν «χάνεται».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου