αεροπλανικά

Εάν υπάρχει μία σταθερή αξία, που να συμπλέει με τους ήχους της χαλαρότητας, της ελαφρότητας, του lounge, τα τελευταία 50 χρόνια, τούτη έχει να κάνει με την εικόνα των αεροπλάνων και των αεροδρομίων. Πέραν της ψυχολογίας πριν την πτήση, που απαιτεί ξεφούσκωμα και εκτόνωση –η μουσική γνωρίζει ν’ αντικαθιστά τα διάφορα σκευάσματα– ο αέρας επέβαλλε από πολύ νωρίς ένα κλίμα, μιαν ατμόσφαιρα, συμπαρασύροντας στην (ελαφρά) πορεία τα πάντα. Από τα αεροπλάνα αυτά κάθε αυτά, μέχρι τους χώρους υποδοχής, τα boarding passes, τους πύργους ελέγχου, ακόμη-ακόμη τις αεροσυνοδούς και τους πιλότους. Όλα σηματοδοτούσαν το πολυτελές chill-out, τη δυνατότητα να υπάρχεις περαιτέρω σ’ ένα χώρο ασφαλή (με την παλαιά έννοια – όχι τη νέο-αμερικανική), δίπλα ή κοντά με την καλή κοινωνία, το jet-set να πούμε, παρακολουθώντας ένα κατά τι φουτουριστικό παιγνίδι με πρωταγωνιστή τον εαυτό σου. Αν δεν μπορούσες να σφίξεις το χέρι του Ωνάση, θα μπορούσε να σφίξεις εκείνο του… Κώστα Πρέκα.
Βεβαίως, στη διαδρομή, το κατέβασμα της πτήσης προς το λαό, κατά το αντίστοιχον αυτοκίνητο για το λαό, μπορεί να αφαίρεσε, εκ πρώτης, την αίσθηση της κλάσης, κατακράτησε όμως όλα τα σημαίνοντα και αρκετά από τα σημαινόμενα. Ακόμη και σήμερα προσεγγίζοντας ένα αεροδρόμιο νοιώθεις κάτι…Η ορχήστρα του γερμανού σαξοφωνίστα, φλαουτίστα και κλαρινετίστα Ambros Seelos υπήρξε μία από τις πιο επιτυχημένες στην κεντρική Ευρώπη στη δεκαετία του ’60, με πάμπολλες ηχογραφήσεις στη SABA και την MPS. Το ρεπερτόριό της ήταν οπωσδήποτε ελαφρύ. Μυοχαλαρωτική jazz, λελογισμένο shake, αποφλοιωμένο latin, άπαχο swing και τα τοιαύτα. Έχει χάρη. Εκείνο πάντως που μου κέντρισε το ενδιαφέρον, ώστε ν’ αγοράσω κάποτε το LP “Around the World” [SABA SB 15054ST, 1965] ήταν οπωσδήποτε το εξώφυλλό του. Σαν διαφήμιση της Lufthansa…Στην Ελλάδα η (στοχευμένη) δισκογραφία στέρησε από την high society των sixties το δικό της boarding soundtrack. Όταν όμως το πράγμα είχε παρέλθει στο εξωτερικό, προς τα late seventies δηλαδή, με την οπισθοχώρηση των ελαφρών ορχηστρών και το άπλωμα της… πτητικής κουλτούρας, ο Βαγγέλης Πιτσιλαδής ανέπτυξε, εν μέσω «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», τη δική του ελαφρά μελωδία (ανακατεύοντας όλα τα σχετικά παραφερνάλια, που είχαν εν τω μεταξύ προκύψει) ηχογραφώντας μερικούς cult σήμερα δίσκους (ορισμένοι, λίγοι, τους ψάχνουν). Ένας τέτοιος ήταν το “Hi Jack” [Venus/VIP VIP 510, 1980]. Εντάξει, αν ήσουν άτυχος το αεροπλάνο ή το αεροδρόμιο θα μπορούσε να μετατραπεί σε κόλαση σε περίπτωση αεροπειρατείας, όμως μουσικές όπως εκείνες του “Conquistador” (by G.P. Lemos – ακούγεται πιο κάτω), του “Angie’s” ή του “Atmosphere” ακόμη και σε τόσο δύσκολες φάσεις θα μπορούσε να παίξουν κάποιο ρόλο.
Πάντως, η ουσία είναι μία. Ο Πιτσιλαδής, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Γιώργο Χατζηνάσιο και παρουσιάζοντας μία σειρά sexy μελωδισμών (άψογο OST ακόμη και για soft-porno) δημιούργησε μια βάση στην ελληνική παραγωγή της εποχής, πάνω στην οποία δεν πάτησε κανένας άλλος.