GARRINCHA estrela solitaria

Προφανώς, ή έστω πιθανώς, σε καμμία άλλη χώρα του κόσμου δεν έχει νόημα να γυριστεί ταινία για έναν ποδοσφαιριστή, παρ’ εκτός της Βραζιλίας· εκεί, όπου οι θεοί της μπάλας ξεπηδούν ακόμη από τις αμμουδιές της Copacabana.
Ταινία για τον Manuel Francisco dos Santos ή απλώς Garrincha (1933-1983) γυρίστηκε για πρώτη φορά το 1962· ένα ντοκυμαντέρ, που έφθασε μέχρι και το the Berlin International Film Festival(!) όπως διάβασα. Συμπαίκτης του Πελέ, βασικός συντελεστής των δύο Παγκοσμίων Κυπέλων που κατέκτησε η Βραζιλία το 1958 και το 1962, ο κορυφαίος ντριμπλέρ στην ιστορία του ποδοσφαίρου, με το φαρμακερό σουτ και τα ανάλογα χτυπήματα φάουλ και κόρνερ, απασχόλησε ξανά το πανί το 2003, όταν ο σκηνοθέτης Milton Alencar JR αποφάσισε να γυρίσει όχι ντοκυμαντέρ, αλλά μια ταινία με υπόθεση γύρω από τη γηπεδική και εξωγηπεδική ζωή του (ποτό, ερωτικές σχέσεις και τα σχετικά).
Το αποτέλεσμα, το φιλμ δηλαδή “Estrela Solitaria”, μπορεί να μην το έχω υπ’ όψη μου, έχω όμως υπ’ όψη μου το soundtrack που συνέθεσε ο σαξοφωνίστας Leo Gandelman και το οποίον έθεσε σε κυκλοφορία πέρυσι η βρετανική Far Out. Με συνολική διάρκεια περί τα 42 λεπτά, με θέματα και θεματάκια μικρής και ελάχιστης διάρκειας, που πιάνουν ποικίλες όψεις του βραζιλιάνικου και του ευρύτερου latin μουσικού τοπίου (από… μπατουκάντες και μποσανόβες μέχρι cha-cha-cha, jazz, rock, funk και ποικίλα εφέ, όπως αποσπάσματα από αναμεταδόσεις αγώνων, με τους εκφωνητές να παραληρούν και τα πλήθη ν’ αλαλάζουν), το “Garrincha!!, Estrela Solitaria” έχει τις στιγμές του (Dops)· αφορμές, συνήθως, για κάτι μουσικώς αποδοτικότερο.
O Garrincha εν περιλήψει. H υπόκρουση είναι άσχετη με το δισκάκι της Far Out.