ΒΟΥΛΑ ΠΑΛΛΑ τ’ ακούς κουμπάρα μου;

Πριν σκάσει μύτη η γνωστή σειρά CD Έλληνες και Ινδοί [Saraswati, 2000], όταν άκουγα αυτές τις λέξεις, τις «Έλληνες και Ινδοί» δηλαδή, το μυαλό μου πήγαινε κατ’ ευθείαν στη Βούλα Πάλλα. Ήταν τόσο έντονο εκείνο το στοιχείο επάνω της, στη φωνή της, στο ντύσιμό της, στα τραγούδια της –αν και δεν τραγούδησε μόνον ινδοπρεπή–, ώστε να μπορούσε να παίζει σ’ αυτόν το χώρο, για σχεδόν 20 χρόνια, μάλλον χωρίς αντίπαλο.Το άλμπουμ «Βούλα Πάλλα» [Olympic SBL 1092, 1973], για το οποίο επιθυμώ να πω λίγα λόγια, το ανακάλυψα πριν από κάμποσα χρόνια επειδή… πρέπει να είχα άστρο. Μάλιστα, όπως είχα διαπιστώσει εκείνη την εποχή (ήταν 2003) το αγνοούσαν όλοι οι φίλοι και γνωστοί (ανάμεσά τους και συλλέκτες του ελληνικού ροκ), όταν άρχισα να τους λέω, έστω και με μία δόση υπερβολής, πως ήταν εφάμιλλο των πρώτων LP της Μαρίζας Κωχ (τόσο καλό!), ενταγμένο σε μία γενικότερη, να την πούμε έτσι, αντίληψη της περιόδου, να παρουσιαστούν δηλαδή γνωστά σε όλους δημοτικά τραγούδια μ’ ένα δυτικό ροκάδικο τρόπο· ό,τι έπρατταν την ίδιαν εποχή, εκτός της Κωχ, οι Sounds, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, η Λήδα με το Σπύρο, ο Πάνος Κόκκινος και διάφοροι άλλοι. Επειδή –και λόγω δουλειάς– δε γίνεται να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, μέσα σε λίγο διάστημα, και αφού τα νέα (καλά ή κακά) διαδίδονται τάχιστα, η τιμή του δίσκου έφθασε τα 60 ευρώ στο Μοναστηράκι, από τα 5-10 που θα μπορούσε να τον αγοράσει κάποιος από τα σκυλολόγια, δείχνοντας παραλλήλως –το γνωστό στους παροικούντες την βινυλιο-Ιερουσαλήμ– το πώς σκέπτεται και δρα η συγκεκριμένη αγορά.
Το απίστευτο με το εν λόγω άλμπουμ είναι ότι τη ροκάδικη ενορχήστρωσή του την είχε επιμεληθεί ο κομποζιτέρ Νάκης Πετρίδης («Όταν» - Φίλιππος Νικολάου, «Πάλι θα κλάψω» - Μαρινέλλα, «Μη μου λέτε γι’ αυτή» - Στέλιος Καζαντζίδης, «Ο πρόσφυγας» - Μανώλης Αγγελόπουλος…), το όνομα του οποίου, όπως απεδείχθη, ήταν κόκκινο πανί για όσους άκουγαν Σαββόπουλο λόγου χάριν· έτσι κάπως ο δίσκος έμενε στα αζήτητα, περιμένοντας να τον ανακαλύψω (εγώ; – δεν ξέρω) 30 χρόνια αργότερα (πρωτοέγραψα σ’ ένα δισκορυχείο στο Jazz & Τζαζ, τον Ιούνιο του 2005).
Και τα δώδεκα τραγούδια του (παραδοσιακά και επώνυμα) είναι full-electric, με φαζαριστές κιθάρες –ποιος να παίζει άραγε, μήπως ο David Grunstein;– ωραίο ρυθμικό παιγνίδι και βεβαίως με την cool, πάνω απ’ όλα, ερμηνευτική προσέγγιση της Βούλας Πάλλα, ένα στυλ τραγουδίσματος δηλαδή εντελώς προσωπικό, αρκετά απομακρυσμένο θα έλεγα από ’κείνο της θείας Lata. Top στιγμές τα δικά της «Μια όμορφη Ηπειρώτισσα», «Τι σαράντα, τι πενήντα, τι εξήντα», το «Τσαχπίν» (ο «Κατηφές» της Ρόζας Εσκενάζυ) και κυρίως o ψυχεδελο-τσάμικος «Ντηλπεράκι»· ένα τραγούδι που το είχα προσέξει, για πρώτη φορά, σ’ ένα πανηγύρι, στα Τρόπαια της Αρκαδίας, καιρό πριν το ακούσω από την Πάλλα.Έξι χρόνια αργότερα, κι ενώ η λαϊκή μουσική στη χώρα μας είχε πάρει πια εντελώς διαφορετική τροπή (αν και…) η αγέρωχη καλλιτέχνιδα, που στήριζε με πάθος τα γούστα και τις εμμονές της, κάνει τ’ όνειρό της πράξη. Προβάρει ελληνικούς στίχους στα τραγούδια από την ταινία «Γη Ποτισμένη με Ιδρώτα» (1957) του Mehboob Khan, σε μουσικές βεβαίως του Naushad, δημιουργώντας ένα concept μετα-σάουντρακ [Pan Vox X33 SPV 10226, 1979], ξαναγράφοντας ακόμη και τους στίχους του «Καρδιά μου καϋμένη» του Δημήτρη Γκούτη (το περίφημο “Dunia me ham aaye hain”) ως «Σκληρή είναι η ζωή μας». Τα λόγια της στο εξώφυλλο αποδείχτηκαν ανατριχιαστικά: «Όταν τελείωσε ο δίσκος και τον άκουσα, κατάλαβα ότι έτσι κάπως πρέπει να τελειώσει η καριέρα μου…».
Λίγους μήνες αργότερα (μέσα στο 1980) η Βούλα Πάλλα θα φύγει από τη ζωή, στα 51 της χρόνια. Ήξερε προφανώς…