Ολίγα βιογραφικά είναι απαραίτητα. Το Trio Tekke δημιουργήθηκε στο Λονδίνο το 2005 από τους Κυπρίους Αντώνη Αντωνίου τζουρά, Λευτέρη Μουμτζή κιθάρα, καθώς και τον κοντραμπασίστα Colin Somervell. Σπίθα για τη δημιουργία του γκρουπ υπήρξε η αγάπη τους για το ρεμπέτικο τραγούδι. 
Τo 2009 κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο «Τα Ρεγγέτικα»… ενώ, στο ίδιο πάντα πλάνο συνεχίζουν και με το δεύτερο άλμπουμ τους, το «Σαμάς» [Ιδιωτική Έκδοση], που είναι κυκλοφορία του ’11. Πριν πάω παρακάτω ας σημειώσω πως ο Λευτέρης Μουμτζής είναι ο J. Kriste/Master of Disguise, το folk-pagan άλμπουμ του οποίου “Girls, Ghosts and Gods” [Puzzlemusik, 2009] καταγράφηκε, οπωσδήποτε, ως μιαν ευχάριστη έκπληξη (στο ίδιο άλμπουμ συμμετείχε και ο κοντραμπασίστας Somervell) και πως υπάρχει εν τέλει μία ευρύτερη κυπριακή παρέα, που θέλει να προτείνει καινούρια πράγματα. Τώρα, θα πει κάποιος «τι καινούρια πράγματα μας λες», όταν οι Trio Tekke διασκευάζουν Σπύρο Περιστέρη, Σπύρο Ολλανδέζο, Απόστολο Χατζηχρήστο και Γιώργο Μπάτη, αναπαράγοντας ένα ρεμπέτικο ή περί το ρεμπέτικο κλίμα; Και όμως, εδώ είναι το κρίσιμο σημείο. Το να μπορείς, δηλαδή, ν’ ακούγεσαι σημερινός μ’ ένα ρεπερτόριο… 80ετίας. Αφήνω δε το γεγονός πως ό,τι ακούμε στο «Σαμάς» δεν είναι αποκλειστικώς versions (τέσσερις), αλλά κυρίως πρωτότυπα κομμάτια (οκτώ). Σ’ αυτά λοιπόν τα πρωτότυπα κομμάτια ανιχνεύεται η ιδιαίτερη απόχρωση του γκρουπ, που συνίσταται στην οριοθέτηση ενός περιπαικτικού, παρεΐστικου και διασκεδαστικού κλίματος, ανακατεύοντας στη διαδρομή acoustic blues, dwag, western swing ακόμη και ηλεκτρακουστικά μουσικά στοιχεία. Το τι ακριβώς εννοώ υπάρχει ως αίσθηση παντού, αλλά κυρίως στα δύο “InDa”, στο μέσον και στο τέλος του άλμπουμ.#
Λουβάνα είναι μία παραδοσιακή κυπριακή σούπα… είναι όμως και μία δισκογραφική εταιρεία, που πήρε εμπρός το Μάρτιο του 2007 στο Λονδίνο, από τον Μουμτζή, τον οποίον θυμόμαστε ακόμη από την παρουσία του σε άλμπουμ τρίτων (π.χ. στο “Meadow Rituals” των Lüüp). Το γενικό συμπέρασμα είναι πως πρόκειται για έναν δημιουργικό μουσικό, που χειρίζεται ποικίλα όργανα (κιθάρες, πλήκτρα, πνευστά), παντρεύοντας με το δικό του τρόπο ετερόκλητα ηχοχρώματα.
Ένα ακόμη πιο πρόσφατο εγχείρημα του Μουμτζή ακούει στο όνομα Stelafi, ένα ελεύθερο τρίο, που κυκλοφόρησε προσφάτως το πρώτο του άλμπουμ· έχει τίτλο «Ο σιδεροκόφτης» και αποτελεί την τρίτη κυκλοφορία τής Λουβάνα Δίσκοι, η έδρα της οποίας βρίσκεται πλέον στη Λευκωσία. Οι Stelafi, βασικά, είναι τρεις, η Στέλα Φυρογένη φωνή, στίχοι, μελωδίες, ο Ανδρέας Τραχωνίτης κρουστά, φωνές, programming και ο Λευτέρης Μουμτζής κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα, κρουστά, μελώδικα, μπουζούκι, recorder, ντραμς, programming, samples, στίχοι και συνθέσεις. Μέσα στα σχεδόν 34 λεπτά που διαρκεί το CD οι Stelafi δεν καθιστούν μόνο σαφή την προβληματική τους, τη σχετική με τη δική τους μείξη των ειδών, καταθέτουν κιόλας μία πολλάκις ενδιαφέρουσα πρόταση, γύρω από το πώς ένα ελληνόφωνο τραγούδι μπορεί να βαδίσει παραλλήλως με τα σύγχρονα ή τα λιγότερο σύγχρονα electro-ρεύματα, τις avant περιπλοκές, το έντεχνο παρελθόν, το rock φυσικά, ακόμη και την bossa nova, δίχως να χάνει την αμεσότητά του. Καθότι υπάρχουν και αγγλόφωνα τραγούδια στο «σιδεροκόφτη», που λειτουργούν όμως με την ίδια λογική· τελικώς, η γλώσσα δεν είναι το πρόβλημα. Τρεις μουσικοί λοιπόν, που χειρίζονται ένα κάρο όργανα, αλλά και άλλοι δέκα(!), που χειρίζονται άλλα… δύο κάρα (ανάμεσά τους ο Φώτης Σιώτας βιολί, βιόλα, ο James Adams και η Ρεβέκκα Κατσαρή τρομπόνια, ο Κώστας Παντέλης ηλεκτρική κιθάρα…) και κυρίως ένα περιπετειώδες άκουσμα, που πιάνει κορυφή με την «Ευκολία» (μίαν αίσθηση Λένας Πλάτωνος των 80s προς το πιο ροκίζον, με τα ίδια, ή μάλλον με τα ανάλογα, υπόγεια μελωδήματα), την bossa «Για χάρη σου» (όσο πιο περιοριστική, τόσο πιο κοντά στην ουσία της), το ακατάτακτο ή εν πάση περιπτώσει… κατά τόπους ψυχεδελικό “Seven flat-headed bubbles” (το ακούμε πιο κάτω), τον εντελώς πλατωνικό «Σιδεροκόφτη», το desert rock “Lizard dance”… Το μέλλον τούς ανήκει (ντεμοντέ ως φράση, αλλά καλή για κλείσιμο).#
Μία τελείως διαφορετική περίπτωση είναι εκείνη των Isaac’s Cello και του “Here’s Your Ears” (2011), της δεύτερης, βάσει κωδικών, κυκλοφορίας της Λουβάνα Δίσκοι· «διαφορετική» παρότι συμμετέχουν εδώ ως guests ο Μουμτζής (moog, πλήκτρα) με τον Τραχωνίτη (κρουστά), οι οποίοι έχουν επιμεληθεί και την παραγωγή. Τρεις είναι και οι Isaac’s Cello –Zeyn Mroueh φωνή, κιθάρες, μπάσο, Jacob Papageorgiou κιθάρα, μπάσο, stylophone, Liam Iacovou ντραμς–, ο ήχος τους όμως είναι διαφορετικός. Το συγκρότημα κινείται σ’ ένα ύφος heavy rock με progressive χαρακτηριστικά (με hard, αλλά κα με μελωδικά στοιχεία στις συνθέσεις του), που ξεκινά από την αγάπη του για τον Hendrix και τους Led Zeppelin (“Catching a rhino”) και καταλήγει στην αγάπη του για τους Radiohead. Φυσικά υπάρχουν και ενδιάμεσες αγάπες, οι οποίες φιλτράρουν, αλλοιώνουν και προσανατολίζουν τον ήχο των Isaac’s Cello προς την κατεύθυνση του προσωπικού – ένα, κάποιες φορές στα όρια του stoner, rock σύγχρονο και… παραδοσιακό στον ίδιο βαθμό, που αποδίδεται με γνώση και με δύναμη συναισθηματική. Τα 51 λεπτά τού “Here’s Your Ears” ρέουν με τη χαρακτηριστικότατη των ανέσεων, με όλες τις παραμέτρους (συνθέσεις, στίχοι, ερμηνείες, «βοήθειες»), να λειτουργούν στην εντέλεια. Ακούγοντας π.χ. το φερώνυμο track (στο τέλος, σε clip από το YouTube) δυσκολεύομαι να φανταστώ πώς θα μπορούσε να ηχεί καλύτερα ένα rock (εδώ και με στοιχεία ηλεκτρονικά) τραγούδι του σήμερα. Πιθανώς η απάντηση να βρίσκεται στο έσχατο κομμάτι, το “Outro” –εκεί όπου το abstract περιβάλλον είναι μεν εμφανέστερο, αν και το ίδιο λειτουργικώς– αλλά ας μην το παρατραβήξω και φανώ υπερβολικός.
Επαφή: www.louvana.com.cy
Τo 2009 κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο «Τα Ρεγγέτικα»… ενώ, στο ίδιο πάντα πλάνο συνεχίζουν και με το δεύτερο άλμπουμ τους, το «Σαμάς» [Ιδιωτική Έκδοση], που είναι κυκλοφορία του ’11. Πριν πάω παρακάτω ας σημειώσω πως ο Λευτέρης Μουμτζής είναι ο J. Kriste/Master of Disguise, το folk-pagan άλμπουμ του οποίου “Girls, Ghosts and Gods” [Puzzlemusik, 2009] καταγράφηκε, οπωσδήποτε, ως μιαν ευχάριστη έκπληξη (στο ίδιο άλμπουμ συμμετείχε και ο κοντραμπασίστας Somervell) και πως υπάρχει εν τέλει μία ευρύτερη κυπριακή παρέα, που θέλει να προτείνει καινούρια πράγματα. Τώρα, θα πει κάποιος «τι καινούρια πράγματα μας λες», όταν οι Trio Tekke διασκευάζουν Σπύρο Περιστέρη, Σπύρο Ολλανδέζο, Απόστολο Χατζηχρήστο και Γιώργο Μπάτη, αναπαράγοντας ένα ρεμπέτικο ή περί το ρεμπέτικο κλίμα; Και όμως, εδώ είναι το κρίσιμο σημείο. Το να μπορείς, δηλαδή, ν’ ακούγεσαι σημερινός μ’ ένα ρεπερτόριο… 80ετίας. Αφήνω δε το γεγονός πως ό,τι ακούμε στο «Σαμάς» δεν είναι αποκλειστικώς versions (τέσσερις), αλλά κυρίως πρωτότυπα κομμάτια (οκτώ). Σ’ αυτά λοιπόν τα πρωτότυπα κομμάτια ανιχνεύεται η ιδιαίτερη απόχρωση του γκρουπ, που συνίσταται στην οριοθέτηση ενός περιπαικτικού, παρεΐστικου και διασκεδαστικού κλίματος, ανακατεύοντας στη διαδρομή acoustic blues, dwag, western swing ακόμη και ηλεκτρακουστικά μουσικά στοιχεία. Το τι ακριβώς εννοώ υπάρχει ως αίσθηση παντού, αλλά κυρίως στα δύο “InDa”, στο μέσον και στο τέλος του άλμπουμ.#Λουβάνα είναι μία παραδοσιακή κυπριακή σούπα… είναι όμως και μία δισκογραφική εταιρεία, που πήρε εμπρός το Μάρτιο του 2007 στο Λονδίνο, από τον Μουμτζή, τον οποίον θυμόμαστε ακόμη από την παρουσία του σε άλμπουμ τρίτων (π.χ. στο “Meadow Rituals” των Lüüp). Το γενικό συμπέρασμα είναι πως πρόκειται για έναν δημιουργικό μουσικό, που χειρίζεται ποικίλα όργανα (κιθάρες, πλήκτρα, πνευστά), παντρεύοντας με το δικό του τρόπο ετερόκλητα ηχοχρώματα.
Ένα ακόμη πιο πρόσφατο εγχείρημα του Μουμτζή ακούει στο όνομα Stelafi, ένα ελεύθερο τρίο, που κυκλοφόρησε προσφάτως το πρώτο του άλμπουμ· έχει τίτλο «Ο σιδεροκόφτης» και αποτελεί την τρίτη κυκλοφορία τής Λουβάνα Δίσκοι, η έδρα της οποίας βρίσκεται πλέον στη Λευκωσία. Οι Stelafi, βασικά, είναι τρεις, η Στέλα Φυρογένη φωνή, στίχοι, μελωδίες, ο Ανδρέας Τραχωνίτης κρουστά, φωνές, programming και ο Λευτέρης Μουμτζής κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα, κρουστά, μελώδικα, μπουζούκι, recorder, ντραμς, programming, samples, στίχοι και συνθέσεις. Μέσα στα σχεδόν 34 λεπτά που διαρκεί το CD οι Stelafi δεν καθιστούν μόνο σαφή την προβληματική τους, τη σχετική με τη δική τους μείξη των ειδών, καταθέτουν κιόλας μία πολλάκις ενδιαφέρουσα πρόταση, γύρω από το πώς ένα ελληνόφωνο τραγούδι μπορεί να βαδίσει παραλλήλως με τα σύγχρονα ή τα λιγότερο σύγχρονα electro-ρεύματα, τις avant περιπλοκές, το έντεχνο παρελθόν, το rock φυσικά, ακόμη και την bossa nova, δίχως να χάνει την αμεσότητά του. Καθότι υπάρχουν και αγγλόφωνα τραγούδια στο «σιδεροκόφτη», που λειτουργούν όμως με την ίδια λογική· τελικώς, η γλώσσα δεν είναι το πρόβλημα. Τρεις μουσικοί λοιπόν, που χειρίζονται ένα κάρο όργανα, αλλά και άλλοι δέκα(!), που χειρίζονται άλλα… δύο κάρα (ανάμεσά τους ο Φώτης Σιώτας βιολί, βιόλα, ο James Adams και η Ρεβέκκα Κατσαρή τρομπόνια, ο Κώστας Παντέλης ηλεκτρική κιθάρα…) και κυρίως ένα περιπετειώδες άκουσμα, που πιάνει κορυφή με την «Ευκολία» (μίαν αίσθηση Λένας Πλάτωνος των 80s προς το πιο ροκίζον, με τα ίδια, ή μάλλον με τα ανάλογα, υπόγεια μελωδήματα), την bossa «Για χάρη σου» (όσο πιο περιοριστική, τόσο πιο κοντά στην ουσία της), το ακατάτακτο ή εν πάση περιπτώσει… κατά τόπους ψυχεδελικό “Seven flat-headed bubbles” (το ακούμε πιο κάτω), τον εντελώς πλατωνικό «Σιδεροκόφτη», το desert rock “Lizard dance”… Το μέλλον τούς ανήκει (ντεμοντέ ως φράση, αλλά καλή για κλείσιμο).#
Μία τελείως διαφορετική περίπτωση είναι εκείνη των Isaac’s Cello και του “Here’s Your Ears” (2011), της δεύτερης, βάσει κωδικών, κυκλοφορίας της Λουβάνα Δίσκοι· «διαφορετική» παρότι συμμετέχουν εδώ ως guests ο Μουμτζής (moog, πλήκτρα) με τον Τραχωνίτη (κρουστά), οι οποίοι έχουν επιμεληθεί και την παραγωγή. Τρεις είναι και οι Isaac’s Cello –Zeyn Mroueh φωνή, κιθάρες, μπάσο, Jacob Papageorgiou κιθάρα, μπάσο, stylophone, Liam Iacovou ντραμς–, ο ήχος τους όμως είναι διαφορετικός. Το συγκρότημα κινείται σ’ ένα ύφος heavy rock με progressive χαρακτηριστικά (με hard, αλλά κα με μελωδικά στοιχεία στις συνθέσεις του), που ξεκινά από την αγάπη του για τον Hendrix και τους Led Zeppelin (“Catching a rhino”) και καταλήγει στην αγάπη του για τους Radiohead. Φυσικά υπάρχουν και ενδιάμεσες αγάπες, οι οποίες φιλτράρουν, αλλοιώνουν και προσανατολίζουν τον ήχο των Isaac’s Cello προς την κατεύθυνση του προσωπικού – ένα, κάποιες φορές στα όρια του stoner, rock σύγχρονο και… παραδοσιακό στον ίδιο βαθμό, που αποδίδεται με γνώση και με δύναμη συναισθηματική. Τα 51 λεπτά τού “Here’s Your Ears” ρέουν με τη χαρακτηριστικότατη των ανέσεων, με όλες τις παραμέτρους (συνθέσεις, στίχοι, ερμηνείες, «βοήθειες»), να λειτουργούν στην εντέλεια. Ακούγοντας π.χ. το φερώνυμο track (στο τέλος, σε clip από το YouTube) δυσκολεύομαι να φανταστώ πώς θα μπορούσε να ηχεί καλύτερα ένα rock (εδώ και με στοιχεία ηλεκτρονικά) τραγούδι του σήμερα. Πιθανώς η απάντηση να βρίσκεται στο έσχατο κομμάτι, το “Outro” –εκεί όπου το abstract περιβάλλον είναι μεν εμφανέστερο, αν και το ίδιο λειτουργικώς– αλλά ας μην το παρατραβήξω και φανώ υπερβολικός.Επαφή: www.louvana.com.cy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου