CLIFFORD JORDAN soul fountain

Τενόρο σαξοφωνίστας (βασικά) με τη δική του συμβολή στη διατύπωση του jazz λεξιλογίου στο δεύτερο μισό των fifties και βεβαίως στα sixties, ο Clifford Jordan (1931-1993) υπήρξε ένας μουσικός με τα δικά του highlights – όσο και αν η παρουσία του δίπλα στον Eric Dolphy, τον Charles Mingus, ή τον Lee Morgan δείχνει να κατακρατεί κάτι από την προσωπική του διαδρομή. Ας πούμε, προξενεί μια κάποιαν αίσθηση το γεγονός πως ηχογράφησε το 1965 ένα ολάκερο LP βασισμένο σε κομμάτια του Lead Belly, το “Plays Leadbelly, These Are my Roots” [Atlantic], υπενθυμίζοντας στους συνοδοιπόρους του, αλλά και στο τζαζόφιλο κοινό (κάτι που ήδη είχε πράξει ο Gil Evans), τη συμβολή στις εξελίξεις μιας πολύ βασικής «κολώνας» (και) της jazz συνείδησης. Προς τα τέλη της δεκαετίας του ’60, όταν η soul music είχε εισχωρήσει βαθιά μέσα στην jazz παραγωγή (όπως είχε εισχωρήσει και στο rock εξάλλου), ο Jordan, επεκτείνοντας την πείρα που είχε αποκτήσει όντας μέλος του hard bop circuit (εγγραφές με Horace Silver, Max Roach κ.ά.), δίνει ένα εξαιρετικό άλμπουμ, που είχε τίτλο “Soul Fountain” (τυπωμένο για την Vortex, που ήταν ετικέτα της Atlantic), πλημμυρισμένο στα soul vibes. Παρότι –αν πρέπει να είμαι ακριβής– η πλημμυρίδα δεν αφήνει απ’ έξω ούτε το funky, ούτε το rockish blues, ούτε το latino και την straight-ahead jazz, όπως σημειώνει και ο Ira Gitler στο οπισθόφυλλο.

Το “Soul Fountain” [Vortex 2010, 1970] ανοίγει με μια σύνθεση των Ben Tucker (μπασίστας στο σχήμα), Grady Tate (γνωστός ντράμερ του hard-bop, που έχει παίξει με όλους, ακόμη και με τον Tom Rapp) και Bob Dorough, που έχει τίτλο “T.N.T.”. Η σύνθεση, που είναι βασικά ένα hard bop, με το μπάσο να βαθαίνει όσο πάει, το τενόρο να κεντάει και το κρουστό τμήμα (ντράμερ ο Bob Durham, συν δύο περκασιονίστες, ο Orestes Vilato και ο Joe Wohletz) να φτιάχνει μία boogaloo βάση είναι ό,τι λέει ο τίτλος της (τα woofers ξεκολλάνε). Στο ίδιο μοτίβο, όχι τόσο deep και με στοιχεία light (tijuana), το “I’ve got a feeling for you” (σύνθεση του Jordan), διαθέτει ένα break στο όργανο από τον Frank Owens, που σε φτιάχνει, όπως σε φτιάχνει το “H.N.I.C.” των Ben Tucker και Grady Tate ένα mid-tempo exotica track με το πνευστό τμήμα (Jimmy Owens, Julian Priester) να κάνει ωραία δουλειά. Απίθανη η διασκευή στο “I got you (I feel good”) του James Brown θυμίζει british r&b (Zoot Money’s Big Roll Band ας πούμε), ενώ το “Caribbean cruise” που κλείνει την πλευρά χρωστά στον Sonny Rollins.

H δεύτερη ανοίγει με τη μεγαλοπρεπή version του “Señor blues” του Horace Silver. Το groovy στοιχείο, το οποίο προβάλλουν τα κρουστά (o Ray Barretto είναι στα conga drums), είναι εδώ το παν. Τα soli στο τενόρο, την τρομπέτα (Jimmy Owens) και το τρομπόνι (Julian Priester) απλώς… απογειώνουν. Στο “Eeh bah lickey do” (του Jordan) o Jordan χειρίζεται φλάουτο και ο John Patton όργανο (δεν χρειάζονται περισσότερα), για να κλείσει το LP με το “Retribution” (του Priester), που, ως τραγούδι, το είχε πει η Abbey Lincoln, αλλά ως instro το υπερασπίζονται μια χαρά (και δυο και τρεις!) τούτοι εδώ οι παικταράδες.

Φοβερό άλμπουμ. Αν το βρείτε πουθενά στο δίκτυο δώστε link, ώστε να το ακούσουν όσοι δεν το έχουν ακούσει από τους αναγνώστες μας.