για τα «Τραγούδια της Οθόνης»

Χθες βράδυ, δηλαδή τις πρώτες πρωινές ώρες της σημερινής ημέρας, ερχόμενος στο σπίτι πήγα στην τηλεόραση. Αν και είχα βάλει το βίντεο να γράφει το “The Boy with Green Hair” του Joseph Losey (οι παλιές συνήθειες δεν ξεχνιούνται… μέχρι να μας ξεχάσουν), που θα προβαλλόταν μετά τις 11 στην ET3 (ε ρε αυτό το “Nature boy”), εντούτοις δεν κάθισα να δω την ταινία, αφού κόλλησα σε μιαν άλλη εκπομπή του ιδίου καναλιού, που προβαλλόταν εκείνη την ώρα σε επανάληψη. Αναφέρομαι στα «Τραγούδια της Οθόνης», ένα πρόγραμμα με επιλογές από τον ελληνικό κινηματογράφο ερμηνευμένες με σημερινό τρόπο, από νέους τραγουδιστές.
Το πρόγραμμα είχε μια δροσιά κι ένα στυλ που με κράτησε. Τα κομμάτια μπορεί να ήταν πασίγνωστα και, γενικώς, να τα έχεις σκυλοβαρεθεί από τις χιλιάδες φορές που τα έχεις ακούσει, όμως εδώ επρόκειτο για κάτι άλλο. Ένας μουσικός-πιανίστας που, εκ πρώτης (εκ πρώτης λέω), δεν μου έλεγε κάτι, ονόματι Γιάννης Χριστοδουλόπουλος είχε κάνει πολύ καλή ενορχηστρωτική δουλειά –την καλύτερη που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια σε τηλεοπτική εκπομπή– εκμεταλλευόμενος στο έπακρο βασικά όργανα (κιθάρα, μπάσο, ντραμς, σύνθι-προγραμματισμός, μπουζούκι), δίνοντάς τους έναν αέρα, που δεν τον συναντάς στις κατά τεκμήριο ισοπεδωμένες TV-ενορχηστρώσεις. Με τονισμένο, έως πολύ τονισμένο, το rhythm section, με το μπουζούκι ν’ ακούγεται όσο πιο πιστά (και γεμάτα) γινόταν και με τα σύνθια να προσθέτουν σε ατμόσφαιρες όπου χρειαζόταν, ο Χριστοδουλόπουλος απέδειξε πως αν έχεις ένα όραμα, αν γουστάρεις βαθειά αυτό που κάνεις, ακόμη και το πιο τετριμμένο σενάριο (τραγούδια από τον ελληνικό κινηματογράφο φερ’ ειπείν) μπορεί ν’ αποκτήσει μιαν αξία.

Ο Χριστοδουλόπουλος δεν μου ήταν εντελώς άγνωστος πάντως. Κι επειδή έχω καλή μνήμη θυμήθηκα πως τον είχα αναφέρει κανα-δυο φορές στο δισκορυχείον. Να τι έγραφα για το δίσκο της Τάνιας Τσανακλίδου «Προσωπογραφία» [Lyra, 2009]: «Αν και φωνητικώς η Τσανακλίδου (δεν λέω ερμηνευτικώς) δεν φθάνει στα ύψη των eighties, εντούτοις τη βρίσκω σε φόρμα και με ρεπερτόριο, που, υπό συνθήκας, θα μπορούσε να αναστήσει κάτι από το δίδυμο Κραουνάκης-Νικολακοπούλου. Το νέο δίδυμο, εδώ, έχει όνομα, δηλαδή ονόματα (Χριστοδουλόπουλος-Βραχάλη, Καραμουρατίδης-Ευαγγελάτος) και η αλήθεια είναι, πως, αμφότερα (τα δίδυμα), βάζουν τα δυνατά τους, ώστε τα καινούρια κομμάτια να μην υποσκάψουν το παλαιό songbook». Αλλά και για τον δίσκο του Γιώργου Νταλάρα «Γι’ Αυτό Υπάρχουνε οι Φίλοι» [Legend, 2009] σημείωνα: «το άλμπουμ δεν ευτυχεί να έχει ένα α λα Κουγιουμτζή τραγούδι (το πασχίζει ο Μάριος Στρόφαλης στο ‘Σε τρώει η σκουριά’), παρέχει όμως την (πενιχρή) δυνατότητα στον Νταλάρα να εμπλουτίσει το απόθεμά του με 2-3 κομμάτια, που, πιθανώς, να τα ξανατραγουδήσει στις ζωντανές του εμφανίσεις (π.χ. το ‘Η ζωή μου μια ιδέα’ των Γιάννη Χριστοδουλόπουλου-Γιάννη Γούνα)». Σε ανύποπτο (για μένα) χρόνο δηλαδή είχα διακρίνει στα κομμάτια τού Χριστοδουλόπουλου (γιατί είναι και συνθέτης, όπως και τραγουδιστής) κάτι διαφορετικό.

Και για να ξαναγυρίσω στην (σε επανάληψη) εκπομπή της ET3. Μπορεί να μοιάζει σαν από ταινία του μεταφυσικού ν’ ακούς τον Δημήτρη Μπάση, την 1η Ιουλίου 2012, να λέει πως, τώρα, τραγουδάει σε κάποιο κέντρο μαζί με τον… Μητροπάνο, αλλά αυτό είναι ένα από τα συνηθισμένα φάουλ της κακομοίρικης ελληνικής TV… 
Καλό... εκείνο το καλοκαίρι...