περσινά, αλλά όχι ξινά σταφύλια...

Καλοφτιαγμένο και περιποιημένο άλμπουμ παραδοσιακών, κατά βάση, τραγουδιών, το «Όπου Αγαπάς και Όπου Γης» [Lyra, 2011] της Μαρίας Αναματερού, μας συστήνει αρχικώς μιαν άψογη τραγουδίστρια (γνωστή, ίσως, από τις συνεργασίες της με τον Λουδοβίκο των Ανωγείων – τούτος είναι ο πρώτος προσωπικός δίσκος της) και περαιτέρω μία σειρά αιγαιοπελαγίτικων (όχι… νησιώτικων) τραγουδιών (ανάμεσά τους δύο σέρβικα κι ένα αρμένικο, που ακούγονται ξεκάρφωτα), υπομνηματισμένα τα περισσότερα από την ίδια την ερμηνεύτρια. Η Αναματερού με την ωραία, ελαφρού falsetto, φωνή, εκμεταλλεύεται πλήρως την άψογη μπάντα που βρίκεται δίπλα της (Θεολόγος Μιχελλής βιολί, λαούτο, Haig Yazdjian ούτι, Σωκράτης Σινόπουλος πολίτικη λύρα, Πάνος Δημητρακόπουλος κανονάκι, Γιώργος Μακρής γκάιντα, νέι…) κι έχοντας την πηγαία γνώση των σκοπών που επιλέγει να αποδώσει (είναι γεννημένη στην Απείρανθο της Νάξου), παραδίδει ένα ευχάριστο trad άλμπουμ, με σύγχρονο, όμως, πρόσωπο.

Αν και έχω τον δίσκο των Αλέ Ρε Τουρ «Σαν Ελληνική Ταινία» [Portokali, 1984], εντούτοις αν δεν το έψαχνα λίγο παραπάνω το θέμα δεν υπήρχε περίπτωση να θυμηθώ πως ο Βαγγέλης Κοντόπουλος τού «Όλα Είναι Αλλού» [Μικρός Ήρως, 2011] ήταν ο μπασίστας εκείνου του παλαιού συγκροτήματος. Έστω. Το «Όλα Είναι Αλλού» είναι ένα CD με τραγούδια (σε μουσικές του Κοντόπουλου και στίχους του Γιώργου Φραντζολά), τα οποία αποδίδουν ο Χρήστος Θηβαίος (6), ο Αλκίνοος Ιωαννίδης (1), ο Μάκης Σεβίλογλου (1), οι On the Road (1), η Μαρία Λούκα (1 – το μοιράζεται με τον Θηβαίο), ο ίδιος ο συνθέτης (1), ενώ υπάρχουν και δύο ορχηστρικά. Όπως συμβαίνει, συνήθως, σε δουλειές αναλόγου ύφους («έντεχνες» ας τις πούμε) έτσι κι εδώ ακούγονται τραγούδια από ενδιαφέροντα έως αδιάφορα. Γενικώς, πάντως, θα έλεγα πως οι συνθέσεις δεν έχουν νεύρο (ελάχιστες σου μένουν μετά τις πρώτες ακροάσεις), ενώ τα λόγια, οι ερμηνείες και οι ενορχηστρώσεις δεν αφήνουν την αίσθηση (έστω την αίσθηση) πως υπάρχει κάτι, εδώ, πέραν του αναμενόμενου. Ωραιότερο τραγούδι του άλμπουμ το εισαγωγικό «μεγάλο κύμα», με επιτυχημένη την παρουσία των βιολιών, και στον αντίποδα ο «Ίσκιος» σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη. Μελοποίηση άνευ «κάτι».

Ο Νίκος Πλατύραχος είναι μελωδός. Στο άλμπουμ του «Ονειρογραφία» [Legend, 2011] εμφανίζει τραγούδια (8) και ορχηστρικά του (5), τα οποία δεν αντιμετωπίζονται ενιαία. Στην ηχογράφηση παίρνουν μέρος 20(!) μουσικοί, που παίζουν άλλοτε εδώ άλλοτε εκεί, και 7(!) τραγουδιστές (Ε. Αρβανιτάκη, Κ. Βασιλιάγκος, Β. Κατατζόγλου, Γ. Νταλάρας, Α. Στρατηγού, Μ. Φαραντούρη, Ψαραντώνης), δημιουργώντας χάσματα όσον αφορά στη συνολική άποψη του δίσκου. Ενώ λοιπόν υπάρχουν τα ορχηστρικά που είναι από ενδιαφέροντα και πάνω (κινούμενα σ’ ένα nostalgic, μεσογειακό περιβάλλον), υπάρχουν και τα τραγούδια, που δεν βρίσκονται όλα στο ίδιο (υψηλό) επίπεδο. Ξεχωρίζω την «Ανατολή» με τον Κώστα Βασιλιάγκο και «Το τραγούδι του Μάνου» με τον Γιώργο Νταλάρα.

Τα τραγούδια του Θέμη Καραμουρατίδη έτσι όπως τ’ ακούω στο άλμπουμ «Έχω Ένα Σχέδιο, ζωντανή ηχογράφηση από το θέατρο Κάππα» [Lyra, 2011] έχουν ένα ύφος, είναι όλα ενός ανθρώπου. Εννοώ, πως ο Καραμουρατίδης προτάσσει συγκεκριμένο μελωδικό προφίλ, ενσωματώνοντας στοιχεία από το ελαφρό τραγούδι (το σανσον-γαλλικό, το τζαζ-αμερικανικό, το ανάλογο ελληνικό). Έχει τραγουδιστές υπό τας διαταγάς του ικανούς να ανταπεξέλθουν στις ερμηνευτικές απαιτήσεις των συνθέσεων (Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Νατάσσα Μποφίλιου), αν και οι επιλογές τού σχετικού προσωπικού δεν είναι πάντα επιτυχείς (ο Γιάννης Χαρούλης φερ’ ειπείν δεν «κολλάει» με τέτοιου τύπου άσματα). Έχω καλή γνώμη για τον Καραμουρατίδη ως συνθέτη (το έχω ξαναγράψει). Τώρα, για το αν θ’ αφήσει τραγούδια που θα μείνουν τούτο θα εξαρτηθεί και από τους στιχουργούς του… Το «Δίδυμοι έρωτες» σε στίχους Παρασκευά Καρασούλου, το είχε πρωτοτραγουδήσει ο Μάριος Φραγκούλης το 2005. Το προτιμώ, λόγω drive, από το live στο Κάππα, με τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη…