KATE McGARRY girl talk

Μπορεί να μην είναι ιδιαιτέρως γνωστή στην Ελλάδα, όμως στην Αμερική θεωρείται ως μία από τις σημαντικότερες jazz-singers της γενιάς της. Στην Kate McGarry αναφέρομαι, μία τραγουδίστρια που έχει κάνει αισθητή την παρουσία της, με live και ηχογραφήσεις, την τελευταία δεκαετία.

Γεννημένη στο τουριστικό Hyannis της Μασαχουσέτης το 1970, η McGarry σπούδασε την αφροαμερικανική μουσική στο University of Massachusetts, στο Amherst, μελέτησε την κελτική, βραζιλιάνικη και ινδιάνικη φωνητική παράδοση, μαθήτευσε δίπλα στον Archie Shepp και μετά από μία μακρά παραμονή στο Los Angeles, θα επιστρέψει στην ανατολική ακτή (Νέα Υόρκη) στα τέλη των nineties, ξεκινώντας κατά βάση την καριέρα της. Με όλες σχεδόν τις ηχογραφήσεις της να τυπώνονται για την Palmetto Records του Ελληνοαμερικανού Matt Balitsaris, η McGarry θα γνωρίσει την επιτυχία με το προηγούμενο άλμπουμ της, το “If Less Is More… Nothing Is Everything” (2008), το οποίον είχε προταθεί για το 2009 Grammy Award for Best Jazz Vocal Album, ετοιμάζοντας στο μεσοδιάστημα (από το ’09 έως σήμερα) το πιο πρόσφατο CD της που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες.

Το “Girl Talk” [Palmetto, 2012] είναι ένας δίσκος που επαναφέρει την McGarry στο φως, μετά από μία περίοδο απωλειών και αλλαγών, συμβολίζοντας μιαν αναγέννηση ούτως ειπείν που πατάει, όμως, σταθερά στις ρίζες. Έτσι λοιπόν μία επιστροφή στο (τραγουδιστικό) παρελθόν είναι και μία αφορμή, συγχρόνως, για να ενδυναμώσεις εντός σου όλα εκείνα που αγαπάς, παίρνοντας (ενδεχομένως) και τη δύναμη να συνεχίσεις. Το “Girl Talk” είναι ένα πλήρες swinging και groovy άλμπουμ, που ξαναφέρνει μαζί σταθερούς φίλους-παίκτες της τραγουδίστριας. Βασικά αναφέρομαι στους Gary Versace όργανο, πιάνο, Reuben Rogers μπάσο και Clarence Penn ντραμς, κρουστά, φυσικά στον σύζυγο και κιθαρίστα Keith Ganz (ενορχηστρωτής και παραγωγός επίσης) και ακόμη στον crooner κ.λπ. Kurt Elling, έναν από τους διασημότερους jazz τραγουδιστές της εποχής μας.

Το άλμπουμ ανοίγει με το “We kiss in a shadow” από το musical των Rodgers και Hammerstein “The King and I” (1951), με την εύπλαστη, mezzo φωνή της McGarry να μοιάζει ιδανική για αυτό το, μέσων τόνων, ξεκίνημα. Στο “Girl talk” που ακολουθεί, γραμμένο από τον Neal Hefti για το φιλμ “Harlow” (1965), που αναφερόταν φυσικά στη ζωή της Jean Harlow, η McGarry ξεδιπλώνει το φωνητικό της τάλαντο· εδώ σ’ ένα αργό blues, με ωραία γεμίσματα και soli από το όργανο και την κιθάρα. Το “The man I love” των Gershwins είναι ένα τραγούδι που αναφέρεται στο ερωτικό ανεκπλήρωτο, την επιθυμία ή την προσδοκία εν πάση περιπτώσει, και γι’ αυτό αποπνέει μια δραματικότητα. Η McGarry, οι παίκτες που τη συνοδεύουν και βεβαίως η ενορχήστρωση είναι άπαντα προς τη «σωστή» κατεύθυνση. Δεν χρειάζεται να πω πως το τραγούδι το έχουν απογειώσει η Billie Holiday, η Ella Fitzgerald, η Barbra Streisand και πολλές ακόμη μεγάλες φωνές στην πορεία. Στο “O cantador” του Dori Caymmi (και του Nelson Motta) η Kate McGarry συνεργάζεται στο φωνητικό κομμάτι με τον Kurt Elling. Τα δύο πρόσωπα δίνουν άλλη διάσταση σε τούτη την υπέροχη μελωδία. Το “This heart of mine” είναι ένα τραγούδι του 1945 και πρωτακούστηκε στο score του musical Ziegfeld Follies με ερμηνεία από τον Fred Astaire (το χόρευες κιόλας, εννοείται, με συνοδό την Lucille Bremer). Η ερμηνεία της Kate McGarry είναι από τις πιο αξιοσημείωτες του άλμπουμ. Λιτή συνοδεία, με ωραίο σόλο στην κιθάρα και στο κοντραμπάσο και με τη φωνή να υπερβαίνει οτιδήποτε. Το “I know that you know” (μουσική: Vincent Youmans) προέρχεται από το musical του Broadway Oh, Please! (1926). Ως σύνθεση είναι αρκετά εύπλαστη και προσφέρεται για λελογισμένους φωνητικούς ακροβατισμούς. Φοβερό τραγούδι το “Looking back” του Jimmy Rowles (δε θυμάμαι να το είχα ξανακούσει, παρότι γράφτηκε στα sixties). Η McGarry αποδίδει με απέραντη άνεση το moody κλίμα του άσματος. Αλλά και για το “Charade” του Henry Mancini (στίχοι Johnny Mercer) τι να πεις; Η κάπως υπόγεια γκρούβα, που βγαίνει πολλάκις (με εντυπωσιακά αποτελέσματα) στην επιφάνεια, δίνει άλλη διάσταση σ’ αυτή τη θεσπέσια μελωδία. Το “It’s a wonderful world” του Jan Savitt (από το ρεπερτόριο και της Ella Fitzgerlad) που κλείνει το “Girl Talk” είναι ένα κομμάτι άλλης διάθεσης, ιδανικό ενδεχομένως για ένα σκερτσόζικο φινάλε σ’ ένα, έτσι κι αλλιώς, ποικίλων αποχρώσεων τραγουδιστικό άλμπουμ.

Επαφή: www.palmetto-records.com