MOONJUNE RECORDS νεότερα και ανώτερα

Όπως έχω γράψει και στο παρελθόν… η νεοϋορκέζικη MoonJune Records εξακολουθεί να επιμένει σ’ ένα new progressive style, που κατακρατεί τον αυθορμητισμό του χθες, προβάλλοντας, συγχρόνως, τη δραματικότητα του τώρα. Κάποιες από τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες τής εταιρείας αγγίζουν ποικίλα περιβάλλοντα, παρέχοντας ευκαιρίες για «διαφορετικές» ακροάσεις.

Έχω αναφερθεί παλαιότερα στους douBt, και στο άλμπουμ τους “Never Pet A Burning Dog” (2010), γράφοντας πως επρόκειτο για ένα… κλασικό Canterbury style έργο και όχι μόνο γιατί μέλος εκείνου του γκρουπ ήταν ο Richard Sinclair. Τώρα, δύο μέλη των doubt, ο κιθαρίστας Michel Delville (γνωστός από τους Wrong Object) που χειρίζεται ακόμη μπουζούκι και ηλεκτρονικά, και ο ντράμερ Tony Bianco που επεξεργάζεται και λούπες, συνδέονται με τον φλαουτίστα-σαξοφωνίστα Jordi Grognard σχηματίζοντας τους Machine Mass Trio. Ηχογραφημένο στη Λιέγη το πρώτο CD τού συγκροτήματος, που έχει τίτλο “As Real as Thinking” [MJR041, 2011], είναι οπωσδήποτε –έστω με το δικό του τρόπο– ενταγμένο στο γενικότερο Canterbury σκηνικό, δίχως πάντως να ανακαλείται στη μνήμη μου κάτι πολύ συγκεκριμένο. Μπορεί η έντονη παρουσία της κιθάρας να σχετίζεται περισσότερο με τον fusion μακρόκοσμο, όμως τα οργανικά «συμπληρώματα», ο τρόπος που εντάσσεται το μπουζούκι φερ’ ειπείν στο “Khajurao” και στο “Palitana mood”, οι λούπες και οι ηλεκτρονικές παρεμβολές, μετατοπίζουν τους Machine Mass Trio προς περισσότερο avant-artistic, ή ακόμη και kraut καταστάσεις. Ενδεικτικά θέματα της ταυτότητας τού trio θα θεωρούσα αρχικώς το περίπου 7λεπτο “UFO-RA”, εκεί όπου πάνω σε μία απλή «τζαζική» βάση απλώνονται ωραία σαξοφωνικά σόλι και progressive πληκτρονικά γεμίσματα και βεβαίως το 18λεπτο “Falling up”, ένα από τα αρτιότερα κομμάτια radical rock, που έφθασαν στ’ αυτιά μου τα τελευταία χρόνια. Εδώ, η ρυθμική βάση, με άλλα λόγια τα τύμπανα του Bianco, ρέοντα και διαρκώς σε κίνηση προσφέρουν όλα όσα χρειάζεται ο Delville προκειμένου ν’ αρχίσει να ξεδιπλώνει τα στρατοσφαιρικά του soli στην κιθάρα. Το άκουσμα έχει οπωσδήποτε ταξιδευτικά χαρακτηριστικά, τοποθετώντας  κατ’ ουσίαν τους Machine Mass… Duo στη space ομήγυρη. Ατελείωτο λοιπόν έτσι κι αλλιώς…

Για τους Ιταλούς (από τη Νάπολι) Slivovitz έχω ξαναγράψει με αφορμή μία ζωντανή παράστασή τους εκεί, που κυκλοφόρησε σε CD από την MoonJune υπό τον τίτλο “Hubris” το 2009. Οι Domenico Angarano μπάσο, Derek Di Perri αρμόνικα, Marcello Giannini κιθάρες, Salvatore Rainone ντραμς, Ciro Riccardi τρομπέτα, Pietro Santangelo τενόρο, σοπράνο και Riccardo Villari βιολί είναι ένα συγκρότημα progressive οπωσδήποτε, αλλά με γερά πατήματα προς την ethnic-jazz συνιστώσα. Θα μπορούσε να γράψει κάποιος για μία μετεξέλιξη της μουσικής των Area, των Stormy Six και των Il Volo στο σήμερα –πράγμα ουδόλως μειωτικό!– αν οι Slivovitz στο “Bani Ahead” [MJR039, 2011] δεν εμφάνιζαν τις πολλές και καλοβαλμένες αναφορές τους (και από άλλα περιβάλλοντα), καταγράφοντας εν τέλει τη δική τους άποψη. Canterbury sound, RIO, Ennio Morricone (στην ασυνήθιστη για prog σχήμα χρήση της φυσαρμόνικας) και ακόμη την ολοκληρωμένη αίσθηση του μεγαλόπνοου (έστω και στα 5λεπτα ή 6λεπτα κομμάτια τους), που κληρονόμησαν από τους Camel και τους Yes· και δίπλα σε όλα τούτα το fusion του Frank Zappa και του Miles Davis να χρωματίζει με ανεξίτηλες jazz πινελιές μερικές από τις καλύτερες των στιγμών τους (“02-09”). Τώρα, αν σε κομμάτια όπως το φερώνυμο “Bani ahead” ανακαλούν στη μνήμη μου τους Mode Plagal ή το gypsy fusion της ευρύτερης Βαλκανικής εντάσσεται, και αυτό, στο γενικότερο… ανάμεικτο πλάνο. Άσσος το “Cleopatra through”. Θα το ζήλευαν οι Arti e Mestieri…

Έχει νόημα να προσέξει κάποιος πώς διαχειρίζεται και πώς επεκτείνει τον κατάλογό της η MoonJune Records. Κάθε κυκλοφορία έχει μεν το δικό της χρώμα, όμως καμμία δεν τοποθετείται έξω από το progressive/fusion πλάνο. Υπάρχει δηλαδή μία πίστη σ’ έναν ήχο, ο οποίος μπορεί ν’ ακούγεται στ’ αυτιά ορισμένων ως «παλιομοδίτικος», όμως επ’ ουδενί δε συγγενεύει με ανούσια αναμασήματα. Δεν πρόκειται δηλαδή για εντεταλμένες αναβιώσεις και vintage καρικατούρες, αλλά για αυθεντικές γεμάτες παλμό καταγραφές. Πριν λίγο καιρό η MoonJune επανακυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ του Boris Savoldelli, το “Insanology”, που είχε τυπωθεί μόνο στην Ιταλία το 2007, όμως το πιο πρόσφατο CD του ιταλού τραγουδιστή και βοκαλίστα είναι το “Biocosmopolitan” [MJR037], ένα δισκάκι που έχει να επιδείξει και δύο αναγνωρισμένους guests· τον Paolo Fresu που παίζει τρομπέτα και φλούγκελχορν σε δύο κομμάτια και τον μπασίστα Jimmy Haslip (από τους Yellowjackets κ.λπ.) που συμμετέχει στη φερώνυμη σύνθεση. Βασικά, τα πάντα στο “Biocosmpolitan” καθοδηγούνται από τον Savoldelli, ο οποίος έχει την ευθύνη όλων των φυσικών/τεχνητών φωνητικών και των εφφέ, παίζοντας ταυτοχρόνως και πιάνο. Αυτό που πράττει ο Ιταλός μπορεί να μην είναι πρωτότυπο από τη στιγμή κατά την οποίαν όλοι έχουμε ακούσει τον Al Jarreau και τον Bobby McFerrin (και βεβαίως στο επίπεδο των γκρουπ τους Manhattan Transfer και τους Ladysmith Black Mambazo), όμως τούτο δε σημαίνει πως και η δουλειά του Ιταλού στερείται προσωπικού στοιχήματος. Υπάρχει στο “Biocosmopolitan” και η φαντασία και η γνώση και εν τέλει το υψηλό αποτέλεσμα σε κομμάτια όπως το “Biocosmo” (ένα αιθέριο/δραματικό track, που συνδυάζει φωνητικούς και φυσικούς ήχους), το “Springstorm” (με τις «χιπ-χοπάδικες» και poppy φωνητικές δομές – ανάμεσα ακούγεται και η ελληνική λέξη «φωνάζω») και βεβαίως στη version του “Crosstown traffic” του Jimi Hendrix, με τον Salvodelli ν’ ανακατεύει σκληρά φωνητικά, ομόηχα με κιθαριστικό wah-wah, τοποθετημένα μαγικώς πάνω σε βάσεις διπλών-τριπλών φωνητικών κύκλων. Υπάρχει άποψη και δεν κρύβεται.

Το δεύτερο άλμπουμ των Moraine (έχει προηγηθεί το “manifest deNsity” το 2009) έρχεται να επιβεβαιώσει τη θέση του συγκροτήματος από το Seattle στο παν-αμερικανικό progressive κύκλωμα. Κουιντέτο οι Moraine, απαρτιζόμενοι από τον κιθαρίστα Dennis Rea (μέλος των από τα seventies Earthstar και με προσωπική δισκογραφία στην MoonJune), την βιολίστρια Alicia DeJoie, τον βαρυτονίστα, φλαουτίστα James DeJoie, τον μπασίστα Kevin Millard και τον ντράμερ Stephen Cavit συλλαμβάνονται στο “Metamorphic Rock/ Live at NEARfest 2010” [MJR040, 2011], ζωντανά ηχογραφημένοι στο North East Art Rock Festival, στην Βηθλεέμ της Pennsylvania, την 20/6/2010. Και πώς συλλαμβάνονται; Σε εξαιρετική φόρμα, με άψογο ήχο, με την προσήκουσα φαντασία και δεξιοτεχνία και βεβαίως με μια σειρά ένδεκα συνθέσεων, κανονικής, μέσης και μεγάλης διάρκειας, τυπικά και άρα… απολαυστικά δείγματα του προσωπικού τους neo-prog χαρακτήρα. Οι Moraine, ως αμερικανική μπάντα λοιπόν, εμφανίζει το δικό της τρόπο άσκησης της progressive τέχνης. Όσο και αν βρετανικά σχήματα τύπου Curved Air και Wolf φαίνεται, με τη δημιουργική έννοια, να τους επηρεάζουν, είναι τα «προσωπικά» στοιχεία που τους κάνουν ξεχωριστούς. Βασικά, ένα κάποιο «κόλλημα» που έχουν ως σύγχρονοι αμερικανοί progsters με την αναπροσαρμογή ήχων της φύσης (στην ακρότητά της αυτή η κατάσταση έδωσε π.χ. πνοή στο new age), και το… θεραπευτικό world. Τούτα εμφαίνονται περισσότερο στη 12λεπτη σύνθεσή τους “Disoriental suite”, ένα θαυμάσιο οργανικό που μου θυμίζει τις καλές ημέρες των Jade Warrior και του “Last Autumn’s Dream” (1972) – με τις παραδοσιακές κινέζικες μελωδίες να εντάσσονται με ξεχωριστή επιτυχία στο κυρίως «προοδευτικό» σώμα. Εξαιρετικό κομμάτι, και δεν είναι το μόνο…

Επαφή: www.moonjune.com