καλά ελληνικά τραγούδια Χ 3

Θυμάμαι… και θυμάμαι πως είχα γράψει καλά λόγια για το «Μέσα μου Βουνό» [e-terra music, 2004], τον πρώτο δίσκο του Βεροιώτη Σούλη Λιάκου, στον οποίον τραγουδούσε ο Δημήτρης Ζερβουδάκης. Επτά χρόνια μετά, δηλαδή πέρυσι, ο Λιάκος –που δεν είναι επαγγελματίας μουσικός/ τραγουδοποιός– προτείνει την πιο πρόσφατη δουλειά του, που έχει τίτλο «Με δυο πούπουλα στην πλάτη» [Ζεύξις Music] ένα βιβλίο διηγημάτων κι ένα ενσωματωμένο CD δεκατριών τραγουδιών, τα οποία αποδίδουν οι Γλυκερία, Βασίλης Λέκκας, Νίκος Ζιώγαλας, Αλεξία Χρυσομάλλη και ο ίδιος ο συνθέτης.

Τα κομμάτια του Λιάκου διακρίνονται για τους ευαίσθητους, πνευματώδεις στίχους τους και τις ωραίες μελωδίες (που, ενίοτε, έλκουν την καταγωγή τους από την παράδοση), ενώ και από ενορχηστρωτικής πλευράς τα πράγματα είναι μάλλον συμπαθητικά, αφού οι 16(!) μουσικοί που πήραν μέρος στην ηχογράφηση επιτυγχάνουν να δώσουν στα τραγούδια το εκάστοτε επιθυμητό ηχόχρωμα (παρότι ο πλουραλισμός οργάνων και φωνών δεν λειτουργεί 100%). Είτε κάπως ροκ, είτε περί το ροκ, είτε μπαλάντες, είτε λαϊκά, είτε όλων των… ενδιαμέσων συνδυασμών, με τα κλαρίνα και τα μπουζούκια να δίνουν ενίοτε το «χρώμα», τα τραγούδια τού Λιάκου δεν περνούν απαρατήρητα. Απεναντίας, ορισμένες φορές τα… παραπροσέχεις. Πρωτίστως τα «Αν ξαναγεννηθώ», «Ο νους μου», «Λίλα» και «Όνειρο…

Επαφή: www.zefxismusic.gr

Δεν γνώριζα κάτι ιδιαίτερο για τον Δημήτρη Καρρά, οπότε αναγκάστηκα να ανατρέξω στο διαδίκτυο. Πρώην μέλος των συγκροτημάτων Παζλ και Βωξ, μετά από δύο προσωπικούς δίσκους («Ντέμο», «Αστιβή») και με τραγούδια του να ερμηνεύουν οι Ρόδες, Incognia, Μάνος Ξυδούς, Λεωνίδας Μπαλάφας, Ηρώ, Ελεάννα Ζεγκίνογλου κ.ά., ο Δημήτρης Καρράς καταθέτει τη νέα του δουλειά με τίτλο… «Οι Σχιζοφρενείς δεν Χασμουριούνται Σχεδόν Ποτέ» [Studio Pazl, 2011]. Πρόκειται για ένα βινύλιο 300 αντιτύπων ασπρόμαυρου εξωφύλλου (ο «διάδρομος του σοκ»;) και κατ’ αντιστοιχίαν ασπρόμαυρης –ακόμη και όταν είναι ερωτική– στιχουργικής. Ο Καρράς γράφει κυρίως κοινωνικό στίχο, ενδιαφέροντα κοινωνικό στίχο, τον οποίον συνήθως απλώνει πάνω σ’ ένα έντεχνο ή εντεχνορόκ προγραμματισμένο περιβάλλον. Αυτούς τους στίχους μισο-απαγγέλουν, μισο-τραγουδούν ο ίδιος και η Έλενα Δεληχρήστου. Το αποτέλεσμα, ξεκινώντας από την πρώτη πλευρά, έχει οπωσδήποτε αξία. Μάλιστα, στις περιπτώσεις εκείνες όπου το τραγούδι φαίνεται να παίρνει προς στιγμήν κεφάλι («Με το καλό», «Τάνγκο») το πράγμα αγγίζει τα όρια της (προσωπικής) δημιουργίας, καθώς οι στίχοι αποβαίνουν καθοριστικοί μέσα στο ευρύτερο πλάνο («ποια ομορφιά σε ταξιδεύει αυτό τον δύσκολο καιρό/ καθώς το μέλλον αγριεύει εσύ τραβάς με το σωρό» και «μην φοβάσαι το παλάτι, μην φοβάσαι τον σεισμό/ αν είσαι μάγκας να το χτίσεις και μετά ας το γκρεμίσεις»). Μα και στη δεύτερη πλευρά η εικόνα δεν αλλάζει. Οι συνθέσεις του Καρρά, καθαρές και αβίαστες, αναδεικνύουν τα λόγια, τοποθετώντας τα υψηλότερα, από εκεί όπου θα τα τοποθετούσε μία πρώτη ανάγνωση από το οπισθόφυλλο του άλμπουμ. Από εδώ ακόμη και η… country θλιβερή μπαλάντα «Για ένα φίλο», αποκτά μέσω της μουσικής της υπόκρουσης μίαν αισιόδοξη αύρα. Το ιδιόμορφο… αντι-μανιφέστο «Της μόδας» και το τονωτικό «Κελί» ολοκληρώνουν ένα άλμπουμ που έχει λόγο ύπαρξης.

Επαφή: www.dimitriskarras.gr

Νέος τραγουδοποιός ο Γιώργος Καγιαλίκος, εμφανίστηκε πέρυσι για πρώτη φορά με το άλμπουμ «Εννέα Κρυμμένα Τραγούδια» [Orion Music, 2011], στο οποίο, πέραν των τραγουδιών, περιλαμβάνεται κι ένα… θέμα για βιολί και πιάνο. Οι συνθέσεις του Καγιαλίκου διαπνέονται από μιαν «ευγένεια». Δεν ξέρω αν είναι η πρέπουσα λέξη για να περιγράψω ό,τι ακούω, όμως δεν μπορώ να βρω καταλληλότερη. Πρόκειται για  τραγούδια «ήσυχα», φτιαγμένα όμως με τον τρόπο τους· με σημασία στη λεπτομέρεια, με απροκάλυπτη λυρική διάθεση, με περίτεχνες μελωδικές γραμμές, με ποιητικούς (όπως τους αποκαλούμε) στίχους. Υπάρχουν και περαιτέρω προσόντα. Φερ’ ειπείν οι ενορχηστρώσεις (πιάνο, βιολί, φλάουτο, τσέλο, όμποε, άλτο σαξόφωνο, κοντραμπάσο) που συντείνουν ή επιτείνουν μία «δωματίου» ατμόσφαιρα, ή, ακόμη, και η φωνή του Καγιαλίκου (ερμηνεύει τα οκτώ από τα εννέα τραγούδια του, ένα αποδίδει η Έλλη Πασπαλά), που «πατάει» πάνω στα νοήματα, αποσαφηνίζοντάς τα. Το άλμπουμ ευτυχεί να έχει τραγουδάρες· ζητώ συγγνώμη για τον χαρακτηρισμό, δεν ταιριάζει με το κλίμα και το ύφος του δίσκου, αδυνατώ όμως να περιγράψω κάπως αλλιώς την «Ελένη» φερ’ ειπείν (στίχοι Νεόφυτος Δάνος), το «Σε κλέβει ο άνεμος» (στίχοι Γιώργος Σκόκας), το «Νύχτα μου» (επίσης του Δάνου) ή το «Ένα πρωί» (στίχοι τού συνθέτη). Και κάτι ακόμη, που έχει τη σημασία του. Χωρίς το βλέμμα του Νίκου Κυπουργού το άλμπουμ αυτό δεν θα είχε τη μορφή που έχει. Προσέξτε το.

Επαφή: www.kagialikos.gr