CAETANO VELOSO φόρος τιμής

Πάντα υπάρχει ένας λόγος, σοβαρός ή λιγότερο, για να εορταστεί κάτι. Στην περίπτωση όμως του Caetano Veloso, ακόμη κι αν δεν συνέτρεχε λόγος για tribute, θα μπορούσε να επινοηθεί. Πάντως, εν προκειμένω, δεν χρειάζεται. Τα 70 χρόνια του συμπλήρωσε πριν λίγους μήνες ο διάσημος βραζιλιάνος τραγουδοποιός, αλλά και τα 45 τής συνεργασίας του με την (τωρινή) Universal Music και τότε Polygram/Philips· κάτι, τέλος πάντων, που φέρει μαζί παλαιότερους και νεότερους καλλιτέχνες απ’ όλον τον κόσμο, οι οποίοι διασκευάζουν, με επιτυχία, γνωστά και λιγότερα γνωστά τραγούδια του.

Στο άλμπουμ “A Tribute to Caetano Veloso” [Universal Music, 2012] εκείνο που ξεχωρίζει με την πρώτη ακρόαση δεν μπορεί παρά να είναι το “Empty boat” (δανεισμένο από το «λευκό άλμπουμ» της βραζιλιάνικης μουσικής, που κυκλοφόρησε το 1969 – ακούγεται και στο “Gal” της Gal Costa από την ίδια χρονιά), με την Chrissie Hynde, τους Moreno, Kassin και Domenico, με τις lap steel κιθάρες και το τσέλο να δίνουν μία μελωδικότατη, νοσταλγική αύρα στο κομμάτι. Ωραίο το “London, London” (μία από τις πιο χαρακτηριστικές μελωδίες του Veloso) στην απόδοση των σημερινών Mutantes (βασικά του Sérgio Dias) και αποκαλυπτικό το “Michelangelo Antonioni” στην κάπως haunted εκδοχή του Beck (που είχε, όπως αντιλαμβάνεστε, τόσους κι άλλους τόσους λόγους, ώστε να συμμετάσχει σ’ αυτό το tribute). Και, ναι, σωστά υποθέτετε… Δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από εδώ ο Devendra Banhart, ο οποίος σε συνεργασία με τον Rodrigo Amarante (ex-Los Hermanos, Orquestra Imperial, Little Joy) δίνει μία παραμυθένια version του “Quem me dera”, από την οποία δεν απολείπουν τα έντονα ρυθμικά στοιχεία (το τραγούδι προέρχεται από το LP “Domingo” που κυκλοφόρησαν ο Veloso με την Gal Costa το 1967). Έξοχο το ψυχεδελικό “Alguém cantando” από τους MoMo (δηλαδή τον Marcelo Frota και την παρέα του) και στο πνεύμα της tropicalia η διαστρεβλωμένη bossa “Trilhos urbanos” από την Luísa Maita. Εν ολίγοις; Ένα tribute με πολύ σοβαρό λόγο ύπαρξης.