ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ ένα ποίημα - δύο λόγια

8

Οι δρόμοι ανοιχτοί.

Οι ταβέρνες φίσκα.

Σήμερα το θέλει η μέρα

μπακαλιάρο-σκορδαλιά.

Κυάλια κρεμασμένα

σημαιάκια λιγδιασμένα.

Βαράει κι ο ήλιος

κι η σκορδαλιά.

Μια σκατόμυγα στο μάτι του παιδιού

μετά τη παρέλαση. 25 Μαρτίου 77.

(από το Τρία Κλικ Αριστερά, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 1978)

Τι ακούς μ’ ευχαρίστηση, τι γουστάρεις;

Ευτυχώς άργησα ν’ αγαπήσω την κλασική μουσική. Λέω ευτυχώς, γιατί τώρα θα ’χω πολύ μουσική ν’ ακούω. Μ’ αρέσει ό,τι καλό υπάρχει. Μου αρέσουν πολλά ελληνικά τραγούδια. Ανάλογα, όπως σ’ όλους μας, σε τι κατάσταση βρίσκομαι. Σκάσανε τώρα τελευταία αρκετά συγκροτήματα. Να, οι Anti Troppau Council, οι Mushrooms και απ’ τους Next to Nothing ο τραγουδιστής τους ο Στέφανος. Άσε μωρέ τους γεροντοκόρηδες επαΐοντες να τρώγονται.

Που πας τα βράδια;

Σινεμά. Σινεμά. Σινεμά.

Ούτε σε μπαράκια, ούτε σε ζωντανές ροκ καταστάσεις;

Τα μπαρ κοπήκανε για λόγους υγείας. Έχω πιεί το αλκοόλ για δέκα ταξιτζήδες. Δεν με παίρνει… αλλά για να μη λέω και μεγάλα λόγια, για την ώρα τουλάχιστον. Ύστερα πέρα απ’ τις σκατόφατσες που κυκλοφορούν σκάνε κάτι ξανθές ψηλές…  εγώ συνήθως είμαι ερωτευμένη και σκατοζηλιάρα. Μου φεύγει η ψυχή. «Που κοιτάς – τι κοιτάς – τι γελάς – τι θέλει – που σε ξέρει…».

Τα λαϊκά τραγούδια που κάποτε άκουγες, τώρα τι τα κάνεις;

Γιατί μου πετάς το δόλωμα; Για να πω καμιά εξυπναδίτσα; Άλλοτε με πιάνουνε τα κλάματα κι άλλοτε κλείνω το ραδιόφωνο.

(απόσπασμα από συνέντευξη της Κατερίνας Γώγου στον Γιώργο Κυριαζίδη – δημοσιεύτηκε στη Μουσική, τεύχος 111, Φεβρουάριος 1987).