ΠΡΙΑΜΟΣ ΜΩΡΑΚΗΣ The Athenian Project

Ο Πρίαμος Μωράκης, γιός του Τάκη Μωράκη και της Νάντιας Κωνσταντοπούλου, είναι ένας αναγνωρισμένος (έλληνας) τζαζ κιθαρίστας. Με μουσική ιστορία που μας πηγαίνει πίσω στα χρόνια (πρωτοδισκογράφησε, ως μαθητής, στους δίσκους «Άμιλλα ’81» και «Άμιλλα ’82» των Εκπαιδευτηρίων Γ. Ζηρίδη) και με σημαντικές σπουδές στην Αμερική σε Τζαζ Κιθάρα, Σύνθεση και Ενορχήστρωση (Chicago Musical College of Roosevelt University, Chicago, Illinois), ο Μωράκης αποτελεί εδώ και μια δεκαετία, τουλάχιστον, βασικό στέλεχος της αθηναϊκής τζαζ σκηνής είτε (παλαιότερα) με τα Old Fashion Trio και Big Deal Trio, είτε σήμερα με το Priamos Morakis Quintet. Πριν κάποιους μήνες δε ηχογράφησε και κυκλοφόρησε (σε δική του ανεξάρτητη παραγωγή) το άλμπουμ “The Athenian Project”, που αποτελεί και την παρθενική συνεισφορά του στην εγχώρια τζαζ δισκογραφία.

Η βασική, όσο και ελληνική ιδέα του άλμπουμ είναι… κλασική. Παλαιά ελαφρά τραγούδια (ως επί το πλείστον συνθέσεις τού πατέρα του Τάκη Μωράκη) μετασχηματίζονται σε jazz κομμάτια, αποκτώντας έτσι έναν αέρα στάνταρντ. Κλασική η ιδέα μεν, καθόλου απλή στην υλοποίησή της δε – καθότι μερικά ελαφρά μπορεί να εμπεριέχουν ένα τζαζ-τραγουδιστικό πνεύμα, άλλα όμως χρειάζονται μιαν ενδελεχή αρμονική σχεδίαση προκειμένου να εισέλθουν σ’ ένα τέτοιου τύπου ρεπερτόριο. Ο Πρίαμος Μωράκης δεν έχει απλώς δεθεί, όπως είναι φυσικό, με τα τραγούδια του πατέρα του (ενός κορυφαίου ελαφρού δημιουργού, που διέπρεψε στη σκηνή και τη δισκογραφία από τα forties έως τα seventies), έχει εντρυφήσει και στον τζαζ σχεδιασμό, επιτυγχάνοντας να συγκεράσει διαφορετικού τύπου στοιχεία προς ένα ενιαίο και πολλάκις αξιοθαύμαστο σύνολο. Χαρακτηριστική και πλέον διακριτή στιγμή αυτής της συνάντησης θα μπορούσε να αποτελεί το «Ποτέ μην κλαίς» π.χ. (ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά με το Τρίο Κιτάρα, το 1955, όπως διαβάζω στο ένθετο), μία άξια jazz-ballad που τυγχάνει, εδώ, μιας συναρπαστικής ενορχήστρωσης. Χαρίζει βεβαίως η παρουσία των εγχόρδων (πρώτο και δεύτερο βιολί, βιόλα, τσέλο), είναι όμως το τζαζ φινίρισμα από την κιθάρα του Μωράκη, το πιάνο του Δημήτρη Καλατζή, το μπάσο του Μάνου Λούτα, τα ντραμς του Λέανδρου Φράτνικ, τα κρουστά του Σωκράτη Γανιάρη και τη φωνή της Πηνελόπης Τζανετάκη (επιφορτίζεται με τον δύσκολο ρόλο της επανερμηνείας ενός πασίγνωστου και καταξιωμένου ρεπερτορίου), που τοποθετεί σε άλλες διαστάσεις το κομμάτι. Από το “Boy on a dolphin” (Sophia Loren, Τώνης Μαρούδας) και το «Θα σ’ αγαπώ» (γνωστό με τη φωνή τού Σώτου Παναγόπουλου), μέχρι το «Έλα» (σε μουσική Πριάμου Μωράκη και στίχους Νάντιας Κωνσταντοπούλου) και το ορχηστρικό «Χαρά μου» –ένα από τα ωραιότερα τραγούδια τού Τάκη Μωράκη, που σφράγισε ο Παναγόπουλος και το οποίον μετατρέπεται, στο “The Athenian Project”, σ’ ένα απολαυστικό bossa/brazilian jazz στάνταρντ– ένα είναι σίγουρο. Η ελληνική jazz έχει πολλά πρόσωπα. Ένα, είναι η σύνδεσή της με το ελαφρό τραγούδι. Παλαιόθεν γνωστό, αλλά και πάντα χρήσιμο να το θυμόμαστε.