JON LUNDBOM & BIG FIVE CHORD – MOSTLY OTHER PEOPLE DO THE KILLING μία σημαντική jazz παρέα

Έχω αναφερθεί κι άλλες φορές στα κατορθώματα των Jon Lundbom & Big Five Chord και των Mostly Other People Do the Killing, σημειώνοντας την αξία και τη σημασία αυτών των σχημάτων (και των μουσικών που τα αποτελούν) στην δημιουργία ενός άλλου πόλου εντός της σύγχρονης νεοϋορκέζικης jazz scene. Δύο νέες κυκλοφορίες της παρέας έρχονται να επιβεβαιώσουν τα (πάντα) καλά λόγια…

Το βινύλιο των Jon Lundbom & Big Five Chord “No New Tunes” [Hot Cup Records 122] τυπώθηκε προς το τέλος της προηγούμενης χρονιάς σηματοδοτώντας την τρίτη κυκλοφορία τους (ακολουθώντας το “Quavers! Quavers! Quavers! Quavers!” του 2011) στην εταιρεία από το Long Island. Οι Jon Lundbom & Big Five Chord (Jon Lundbom κιθάρα, Jon Irabagon άλτο και σοπράνο σαξόφωνα, Bryan Murray τενόρο και… balto σαξόφωνα –στο άλτο έχει προσαρμοστεί επιστόμιο βαρύτονου–, Moppa Elliott μπάσο, Dan Monaghan ντραμς) είναι ένα σχήμα που κινείται στα όρια του σύγχρονου hard bop, έχοντας όμως μία προφανή rock συμπεριφορά. Υπάρχει η ένταση, η δύναμη των soli, το ακρογωνιαίο rhythm section, τα υπεργρήγορα tempi, αλλά υπάρχει και η complex αντίληψη της M-Base, όπως και ο groovy «αυθορμητισμός» μουσικών, που μετατόπισαν τα αισθητικά δεδομένα εκεί στις αρχές του ’90 προς πιο heavy-σύνθετες καταστάσεις· μάλιστα, το άλμπουμ ανοίγει με ένα sample από το “The Tao of Mad Phat: Fringe Zones” [Novus/RCA] των Steve Coleman & Five Elements από το 1993, δείχνοντας από πού άρχεται και που, ενδεχομένως, θα καταλήξει. Ανοίγοντας με το “The bad! thing” (το πανικόβλητο κιθαριστικό σόλο του Lundbom ακολουθείται από τη διπλή improv επέλαση του Murray στο τενόρο και του Irabagon στο σοπράνο) και συνεχίζοντας με το “Talent for surrender” ένα ήπιο, φαινομενικώς, track, με τον Lundbom να παίζει παπάδες και τον Murray να στέλνει το τενόρο του σε άλλα σύμπαντα (ή μάλλον «όχι», αφού ο Sonny Rollins ζει – να είναι καλά ο άνθρωπος), το μόνο που απομένει (για να κλείσει η πλευρά) είναι το “And be made visible (part I)” ένα άνετο improv track για κιθάρα και μπάσο κυρίως, πριν σκάσει προς το τέλος ο Murray και δώσει μερικά γεμίσματα. Στην Side B το κομμάτι που κυριαρχεί είναι το 8λεπτο “The other third one”, ένα jazz-progressive track με βαρέων βαρών ρυθμικό τμήμα, με τους Elliott και Monaghan δηλαδή να στρώνουν και να μοιράζουν όλο το παιγνίδι και με τα soli (σαξόφωνα, κιθάρα) που «τοποθετούνται» πάνω στη εν λόγω ρυθμική βάση να είναι το ίδιο καταιγιστικά και βαρέα. Εξαιρετικό κομμάτι! Το closing track “Of being done to” θα μας επαναφέρει σε πιο swinging να τις πούμε καταστάσεις, με τον Irabagon να πετάει και τον Lundbom να ολοκληρώνει μ’ ένα δεξιοτεχνικό σόλο.

Έχοντας ως μέλη τους Peter Evans τρομπέτες, Jon Irabagon τενόρο, άλτο, σοπράνο, σοπρανίνο, φλάουτο, Moppa Elliott μπάσο και Kevin Shea ντραμς, κρουστά, οι Mostly Other People Do the Killing (MOPDtK) κυκλοφόρησαν στις αρχές του 2013 το πέμπτο στούντιο άλμπουμ τους που έχει τίτλο “Slippery Rock!” [Hot Cup Records 123]. Πριν ακούσω το CD έριξα μια ματιά στο κείμενο κάποιου Leonardo Featherweight που υπάρχει στο cover, διαβάζοντας εκεί πως το εν λόγω άλμπουμ καταγράφει την απόπειρα των MOPDtK να προσεγγίσουν την pop πλευρά της jazz, όταν αυτή (η jazz), ως smooth, έδινε κι έπαιρνε εκεί στα τέλη των 70s και τις αρχές των 80s. Παράξενα πράγματα, μα την αλήθεια, αλλά για ν’ ακούσουμε κιόλας τι ακριβώς παίζει…

Το πρώτο κομμάτι, το “Hearts content” δεν έχει καμμία σχέση με το smooth ή contemporary στυλ. Είναι ένα track στηριγμένο στα blues, με κάποια hard bop στοιχεία. Το “Can’t tell shipp from shohola” έχει έναν mellow χαρακτήρα, αλλά… ουδεμία σχέση. Το “Sayre” μάλιστα. Αλλά είναι παιγμένο μ’ έναν… τέτοιο διαστροφικό τρόπο, ώστε θα έκανε τους «κοντεμποράρηδες» να μην το ξανακούσουν. Το “President polk” έχει έναν funky αέρα, όπως κι ένα σόλο στο σοπρανίνο που θα μπορούσε, αμφότερα, να είναι δανεισμένα από κάποια black-pop επιτυχία της εποχής· αν και αυτό στην πορεία «ξεφεύγει». Φοβερό το “Yeo, yough, yo”. Στηρίζεται μεν σε μια deep-funk βάση (ένα pop track;), αλλά τα νευρικά soli στην τρομπέτα το απογειώνουν. Για να μην πολυλογώ… Οι MOPDtK θέλησαν (κατά τα γραφόμενα) να κάνουν έναν δίσκο tribute στην smooth-jazz, αλλά εκείνο που κατάφεραν, τελικώς, ήταν να την εντάξουν, δίχως πρόβλημα, σε όλο το μήκος και το πλάτος της πρωτοπορίας. Και τούτο, στηριγμένοι στις «τζαζικές» ικανότητές τους, στο χιούμορ τους και βεβαίως στη γνώση της ιστορίας.

Επαφή: www.hotcuprecords.com