Ήταν προς τα τέλη του 1984, όταν είχα αγοράσει τη συλλογή
«Διατάραξη Κοινής Ησυχίας», που είχε κυκλοφορήσει στην Enigma Records του
Σπύρου Περιστέρη. (O Περιστέρης πρέπει να είναι εγγονός του φημισμένου μικρασιάτη
λαϊκού τραγουδοποιού με το ίδιο ονοματεπώνυμο. Τούτο, δε, πρέπει να μου το είχε
πει ο ίδιος ο Περιστέρης της Enigma
–αν δεν τα λέω σωστά, ως προς τη συγγενική σχέση, ας με διορθώσει κάποιος– όταν
είχαμε συναντηθεί πριν 16-17 χρόνια, με αφορμή τους African Rhythm, το μοναδικό
γκρουπ που δίδασκε afro στην Αθήνα των 90s). Είχε προηγηθεί, βεβαίως, η
κυκλοφορία του άλμπουμ των Ex Humans «Ανώφελη Επιβίωση», κι επειδή είχα καλή γνώμη για ’κείνους (τους
είχα δει live την ίδιαν εποχή – τους Stress πρέπει να τους είδα λίγο αργότερα) δεν κιότεψα μπροστά στη
«Διατάραξη…» (εξάλλου, τότε, τέλη ’84, δεν πρέπει να είχα ακούσει τίποτα περί
Γκρόβερ, ενώ κάτι πρέπει να είχε πάρει τ’ αυτί μου για τους Αδιέξοδο, τη Γενιά
του Χάους και τους Panx Romana,
τους οποίους, πάντως, είχα δει «ζωντανούς» μετά το ’85). Θυμάμαι λοιπόν πως
είχα ψιλο-κολλήσει με τη Γενιά του Χάους, τους Stress και τους Ex Humans (με την έννοια πως
άκουγα και ξανάκουγα τα τραγούδια τους), ενώ οι Αδιέξοδο μου φαίνονταν εντελώς
«χύμα» και για τα γούστα μου… εντελώς προφανείς, ενώ τους Γκρόβερ δεν τους
άκουγα και τόσο για punk,
όσο για κάτι άλλο· punkabilly
μού το είπαν αργότερα. Πάνω-κάτω τα ίδια σκέπτομαι και σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια μετά, με αφορμή την επανακυκλοφορία της «Διατάραξης…» [B-Other Side/ Lost Archives] σε βινύλιο 700 αριθμημένων
αντιτύπων (με νέο mastering
όπως μαθαίνω, ένθετο με τους στίχους και τη μεγάλη αφίσα με τις φωτογραφίες).
Ας πω, λοιπόν, απ’ την αρχή, δηλαδή να ξαναπώ, πως
ανεξαρτήτως της γνώμης που μπορεί να έχει ο καθένας από εμάς για κάθε άλμπουμ
εκείνης της περιόδου, θα πρέπει να δεχθούμε πως οι επανεκδόσεις είναι και
χρήσιμες και απαραίτητες· και γι’ αυτό καλοδεχούμενες. Είναι καλό δηλαδή να
υπάρχει πρόσβαση στο υλικό και μάλιστα στην πιο «σωστή» φόρμα, ώστε και να το
ακούν οι νεότεροι, και να μπορεί ν’ αποκτηθεί με τις τρέχουσες τιμές της αγοράς
και όχι με τις τιμές των originals
(που έχουν ξεπεράσει, εν προκειμένω, την… κατοστάρα). Έτσι, όπως ακούω σήμερα
–το ξανατονίζω «σήμερα»–, κι ύστερα από πάρα πολλά χρόνια αυτή τη συλλογή θα
έγραφα για τον πρωτογενή αυθορμητισμό των Αδιέξοδο, την… punk βιρτουοζιτέ
των Ex
Humans, τόσο στο
μεγάλο (σε διάρκεια) «Εκτυφλωτική λάμψη», όσο και στο μικρό (ιδίως στο μικρό)
«Αυτοκτονία σε αργή κίνηση», την προσωπικότητα της Γενιάς τους Χάους στον
«Επιθανάτιο ρόγχο» (με διαφορά το ωραιότερο κομμάτι της συλλογής, αν και εδώ
δεν πρόκειται περί… καλλιστείων), τις ροκάδικες ανταύγειες των Γκρόβερ (οι
οποίοι θα μπορούσε να είχαν επηρεάσει ακόμη και τις Τρύπες), τη «σήμα κατατεθέν»
φωνή του ελληνικού πανκ, τη φωνή των Panx Romana (Φρανκ Νίνος) και βεβαίως τους Stress με τις μεστές
συνθέσεις («Δικαίωμα στη ζωή», «Άγχος») και τις καλύτερες κιθάρες του χώρου
(Λούης Κοντούλης). Συλλογή, που περιγράφει με αρτιότητα τις early days του ελληνικού πανκ είναι
η «Διατάραξη Κοινής Ησυχίας»· κάτι ήδη γνωστό απ’ το ’84…
Επαφή: www.b-otherside.gr
Καλά εσύ ρε Φώντα δεν είχες γράψει ότι το πανκ είναι ".. μία νεανική υποκουλτούρα, με ακαθόριστη και μπερδεμένη πολιτική έκφραση (ένα συνονθύλευμα από αναρχικούς και μαοϊκούς, μέχρι φασίστες και φιλοναζί) που απέκτησε, σχεδόν από τη γέννησή της, μία εμπορευματική διάσταση.." .
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα γιατί η κωλοτούμπα;
Χαίρομαι, γιατί υπάρχουν αναγνώστες (ανάμεσά τους και οι γνωστοί διαδικτυακοί εχθροί μου – πρώτοι αυτοί!), που κρατάνε σημειώσεις, κοιτώντας τι θα πω και τι θα γράψω, ώστε μετά να τα σκεφθούν και να πάνε λίγο παρακάτω (αν δεν τα διαστρεβλώσουν).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια ποια κωλοτούμπα συζητά ο… νταλουκικός; Σε σχόλια της ανάρτησης για τον πασίγνωστο ψυδεδελικό νεολαίο (27/11/2012) είχα γράψει επί λέξει:
ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ/ PHONTAS TROUSSAS 29 Νοεμβρίου 2012 - 8:47 μ.μ.
Το punk για μένα –και βεβαίως το ελληνικό punk– δεν είχε ουδεμία σχέση με την αντικουλτούρα.
Και λίγο αργότερα:
ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ/ PHONTAS TROUSSAS 29 Νοεμβρίου 2012 - 11:05 μ.μ.
«Κατά την άποψή μου το punk δεν έχει ουδεμία σχέση με την αντικουλτούρα. Πρόκειται για μία νεανική υποκουλτούρα, με ακαθόριστη και μπερδεμένη πολιτική έκφραση (ένα συνονθύλευμα από αναρχικούς και μαοϊκούς, μέχρι φασίστες και φιλοναζί) που απέκτησε, σχεδόν από τη γέννησή της, μία εμπορευματική διάσταση. Χειραγωγήθηκε από τα Μέσα και τον Τύπο, για να μετατραπεί πάραυτα σε βιομηχανία. Ήδη από το 1977 το punk ήταν περιούσιο στυλ.
Τώρα, το πώς έσκασε αυτό το πράγμα στην Ελλάδα είναι μία άλλη ιστορία. Μπορεί το ελληνικό punk να μην έγινε ποτέ βιομηχανία (ούτε καν βιοτεχνία), το χαρακτήρισε όμως η ίδια ιδεολογική ανακολουθία».
Σε τι είμαι ανακόλουθος; Μπορεί να γίνει πιο σαφές για να το καταλάβω; Στο ότι δεν θεωρώ το ελληνικό punk κομμάτι της αντικουλτούρας; Ε ναι, δεν το θεωρώ. Στο ότι το ελληνικό punk μπορεί να μην «έγινε ποτέ βιομηχανία (ούτε καν βιοτεχνία), το χαρακτήρισε όμως η ίδια ιδεολογική ανακολουθία»; Και αυτό σωστό (δεν άλλαξα άποψη – πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό;). Στο ότι, εν πάση περιπτώσει, εδώ μιλάμε για τη Γενιά του Χάους και τους Ex Humans και όχι για τις ελληνικές nazi punk μπάντες; Προφανές κι αυτό.
Όλα προφανή είναι, εκτός από την «κωλοτούμπα». Αυτή υπάρχει μόνο στο μυαλό του… νταλουκικού.
Το μόνο κομμάτι του punk που είχε σχέση με την αντικουλτούρα ήταν αυτό που ονομάστηκε στην Βρετανία anarcho-punk (όρισμός που έδωσε ο David Τibet στο Sounds -εγώ προτιμώ τον όρο hippy punk). Είναι αυτή ακριβώς η τάση των αρχών των 80s που σχηματίστηκε γύρω από μπάντες όπως οι Crass, Mob, Flux of Pink Indians, Apostles (πιο "μιλιτάντηδες" αυτοί). Σε ευθεία γραμμή με τη σκηνή των free festivals, τις καταλήψεις στέγης (που στην Αγγλία ξεκίνησαν στα 60s επί χίππηδων), τους "New Age" Travellers και το Peace Convoy, τους οικο-μαχητές, τις παγανοφεμινίστριες και το Greenham Common Peace Camp που ξεκίνησε στα τέλη του 1981.
ΔιαγραφήΣπύρο, αν και δεν έχω να αντιπροτείνω κάτι σε όσα λες για το anarcho-punk και τις δραστηριότητες των συγκεκριμένων γκρουπ (έτσι είναι και τα αποδέχομαι), έρχομαι να πω πως η λεγόμενη «αντικουλτούρα» (ένα καθαρά long sixties φαινόμενο –όπως και ορισμός–, αλλά όχι και τόσο… long ώστε να φθάνει μέχρι το 1980) είναι κάτι πολύ ευρύτερο, κάτι που ξεπερνά τη μουσική, αγγίζει κάθε μορφή τέχνης, αποκτά ισχυρά κοινωνικά ερείσματα μέσω του κινήματος των hippies (και όσων βγήκαν από ’κείνους) και βεβαίως του rock, συμπορεύτηκε πλατιά με το αντιπολεμικό κίνημα, την Αριστερά (και όλα τα υπόλοιπα κινήματα) αναπτυσσόμενη μέσα σε μια δεκαετία (ας πούμε χονδρικώς από το 1964 έως το 1974). Το φαινόμενο «αντικουλτούρα» δηλαδή δεν ήταν κάτι περιορισμένο, περιθωριακό ή σύντομο στο χρόνο, αλλά κάτι ευρύτατο, και με ποικίλες εκφάνσεις, που απασχόλησε βαθειά «όλο τον κόσμο». Δεν βλέπω, έκτοτε, κάτι άλλο, που να έχει τη δική του παγκόσμια δυναμική. Έτσι, για να τα πω κάπως «χοντρά» και με γενικές γραμμές.
ΔιαγραφήΑπό ’κει και πέρα, βεβαίως… θα μου πεις και θα σου πω και κατ’ ιδίαν.
Επί της αρχής θα συμφωνήσω. Το βρετανικό ιδίωμα στο οποίο αναφέρομαι τα άγγιξε όμως όλα αυτά, ως νόθο παιδί των 60s. Και συμπορέυτηκε και με το CND και με το Animal Liberation Front και με τα Stop the City και με το Peace Convoy (στο Battle of the Beanfield). Αλλά ανοίξαμε μεγάλη κουβέντα για καλοκαιρινή νύχτα + πληκτρολόγιο, συμφωνώ. Εν κατακλείδι πάντως η άποψή μου κατόπιν (τεκμηριωμένης μελέτης) είναι ότι δεν στέκει η Year Zero θεώρηση περί punk, ούτε σε κοινωνικό επίπεδο (όσο και αν θα ήθελαν να είναι διαφορετικά -για εμπορικούς λόγους προφανώς οι Westwood και McLaren).
ΔιαγραφήΒλακώδη ανώνυμα σχόλια από βλαμμένους δεν περνάνε. Για να περάσουν έχω πει τι πρέπει να γίνει… Για τα λιγότερο βλακώδη απάντησα και θ’ απαντώ…
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω μαζί σου στα όσα αναφέρεις στην παρουσίαση του δίσκου και ειδικά στην επισήμανση τη σχετική με τις κιθάρες του Λούη. Παρακολουθώ τους Stress από πιτσιρικάς γιατί ήταν το συγκρότημα της γειτονιάς μου αλλά μόλις πρόσφατα (με τις επανακυκλοφορίες) μπόρεσα να ακούσω τα κομμάτια τους με νηφαλιότητα και όντως έμεινα έκπληκτος από το γεγονός οτι δεν είχα καταλάβει πόσο καλή κιθάρα παίζει ο Λούης (ήταν βέβαια και δύσκολο να το καταλάβεις τότε, όταν τα τενεκεδάκια σφύριζαν γύρω σου κι ενίοτε ο Λούης έπαιζε φλεγόμενος στην κυριολεξία).
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερί πανκ γενικότερα έχουμε διαφωνίες ως γνωστόν αλλά έχουμε εξαντληθεί κουβεντιάζοντάς τες!
Πάντως, δυστυχώς για μένα, οι Ex Humans δεν ακολούθησαν την πορεία που χάραξαν στον πρώτο δίσκο τους -ούτε μουσικά, ούτε ιδεολογικά. Συμβαίνουν αυτά...
Είναι καλό να συμφωνούν έστω και σε επί μέρους θέματα (π.χ. στο ότι ο Κοντούλης είναι ένας δυνατός κιθαρίστας) δύο άνθρωποι που έφθασαν κάποια στιγμή στα «μαχαίρια».
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Motorcycle Boy.
Αφού έχουμε παραθέσει τις διαφωνίες μας με άκρως επιθετικό τρόπο ας καταγραφεί και μια συμφωνία μας -πάει στο διάολο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Λούης έγινε στη συνέχεια πολύ καλός τρομπετίστας κι έκανε ένα αξιοσημείωτο πέρασμα από τη λάτιν αποδεικνύοντας οτι η πραγματική έννοια του πανκ είναι αυτή που δεν δέχεται στεγανά.
Την καλησπέρα μου.
Κάπου το είχα ξανακούσει αυτό για τον Λούη Κοντούλη. Κι επειδή το έψαξα τώρα διάβασα στη Βικιπαίδεια πως συμμετείχε, παίζοντας τρομπέτα, κιθάρες κ.λπ., στους reggae/ska De Traces. Οπότε από το punk να πας στο reggae/ska, ok, δεν είναι και τόσο τεράστιο το βήμα…
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως εμένα (και άλλους δηλαδή), εν αντιθέσει με τον μακαρίτη Τάσο Φαληρέα ας πούμε, δεν με παραξενεύει τίποτα στην Ελλάδα (το «έξω» είναι άλλο κεφάλαιο). Να τι είχε πει ο Φαληρέας στον Ήχο (#243, 6/1993):
«Θυμάμαι έναν ντόπιο ροκά, είχε έρθει στο μαγαζί μια μέρα που μας έκανε έφοδο η εφορία. Και ενώ είχαμε τρομάξει, λέμε πάει την βάψαμε τώρα, ο τύπος που ήταν μπροστά μου λέει: Μη σε νοιάζει θα τα φτιάξω εγώ. Μα πώς, του λέω. Είμαι εφοριακός, μου λέει. Καταλαβαίνεις; Πώς μπορεί τώρα ένας εφοριακός να κάνει τον ρόκερ;».
Γιατί να μην μπορεί;
Εγώ ξέρω Πασόκο πρώην punk (με δισκογραφία), που έφθασε μέχρι γενικός γραμματέας υπουργείου!
Όχι -μιλάω για τους Baklava Cubano, με αυτούς έπαιζε λάτιν ο Λούης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πας αλλού -στη σχέση επαγγέλματος και μουσικής διαδρομής του καθενός που σαφώς και δεν είναι τίποτα κατακριτέο (εκτός βέβαια από το να δούμε κανέναν πάνκη στα ΜΑΤ ξέρω ΄γω...) Έχω διαβάσει το σχετικό κείμενο του Φαληρέα και διαφωνώ με το πνεύμα του (γενικώς διαφωνώ με τις περισσότερες απόψεις του Φαληρέα -άλλη κουβέντα αυτό).
Πάντως, από τα παιδιά της Ανεξάρτητης σκηνής του '80 ξέρω έναν που είναι όντως εφοριακός κι άλλον που δουλεύει στο ΕΣΡ (όπως ξέρω και κάποιους που δεν έχουν να φάνε στην κυριολεξία) -κανένα πρόβλημα δεν βλέπω! Το θέμα είναι τι κάνει ο καθένας στη μουσική του διαδρομή και γι΄αυτό κρίνεται. Όσο για το κατά πόσο ανταποκρίνεται στα δήθεν αντισυμβατικά στάνταρ του ρόκερ (που απορώ ποιος τα καθορίζει!) προτιμώ κάποιον που δουλεύει σε μια δουλειά σαν όλους μας για να ζήσει και να χρηματοδοτήσει τις μουσικές του αναζητήσεις από όσους κάνανε τα συγκροτήματά τους Α.Ε. και το παίζουν επαναστάτες με μετοχές και μερίσματα. Προσωπική μου άποψη αυτό.
Α, ok. Baclava Cubano. Κάτι είχαμε γράψει στο Jazz & Tzaz, στην Agenda γι’ αυτούς. Δεν ήξερα ότι συμμετείχε ο Κοντούλης.
ΔιαγραφήΤα υπόλοιπα είναι περίπλοκα ζητήματα – και δύσκολα βγαίνει άκρη με τη μία.
Ο Clem Gorman στα «Παρασκήνια των Μουσικών της Ροκ» [Ideo-Tsepi, Αθήνα 1985] γράφει για τον φεουδαρχισμό που διέπει τις σχέσεις στη ροκ πυραμίδα, για «εκμεταλλευτές» και «εκμεταλλευομένους» και άλλα τινά (που έχουν ενδιαφέρον). Βεβαίως, αν είναι να μην ακούμε τους «εκμεταλλευτές» Beatles και Rolling Stones, γεννάται το ερώτημα "τι θ’ ακούμε;". Γιατί μόνον με… Stress και Panx Romana δεν τη βγάζουμε.
Πρώην πάνκηδες που να έγιναν ΜΑΤατζήδες κι εγώ δεν ξέρω, αλλά ΜΑΤατζή που άκουγε punk ήξερα! (Λέω «ήξερα», γιατί έχω να τον δω 20 χρόνια).
Μα θα ήταν παρανοϊκό να ακούμε μουσικούς ανάλογα με τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες ή τη θέση τους στην διεθνή ή εγχώρια αγορά! Ειδικά επειδή ελάχιστοι πλασαρίστηκαν σαν ασυμβίβαστοι επαναστάτες Τσε Γκουεβάρες. Ας πούμε, ήταν κλασσική εκείνη η βλακεία περί ξεπουλήματος της επανάστασης εκ μέρους των Στόουνς (της ποιας;) όταν το ίδιο το συγκρότημα έλεγε οτι έχει μπει στο κόλπο για να παίζει μουσική και να βγάζει γκόμενες (και λεφτά θα υποθέσω). Το βλακώδες της όλης υπόθεσης δε, ήταν οτι το Στριτ Φάιτινγκ Μαν θεωρήθηκε από κάποιους ύμνος της επανάστασης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω οτι μουσική ακούς για αυτά που το κομμάτι εκφράζει, όπως μπάλα βλέπεις για αυτά που κάνει ο τάδε ή ο δείνα ποδοσφαιριστής. Το αν ο δημιουργός είναι πιστός στην ιδεολογία που εσύ του αποδίδεις (όπως και το αν ο ποδοσφαιριστής είναι πιστός στη φανέλα) είναι κόλλημα στο κεφάλι του καθενός.
Αυτό που εγραψα πιο πάνω σημαίνει οτι θεωρώ πιο έντιμη τη στάση των μεν από τους δε -αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να ακούω (ή να μην ακούω) τη μουσική τους! Γιατί κι ο φίλος μου ο Πουλής (καλή του ώρα) ήταν έντιμος και πάνκης και πιστός στις ιδέες του αλλά όταν έπιανε το μπάσο φεύγανε τα ντουβάρια σε ένδειξη διαμαρτυρίας! Χίλιες φορές λοιπόν ο "πουλημένος" Τζάγκερ κι ο "καιροσκόπος" Μακ Κάρντεϊ!
Υ.Γ.1: Μιας και ανέφερες Στρες και Πανξ Ρομάνα -ένα αστείο γεγονός στον παραπάνω δίσκο είναι οτι ο ντράμερ των Στρες παίζει με τους Παξ Ρομάνα στην ηχογράφιση των κομματιών(φαίνεται και στη φωτογραφία του εσώφυλλου)!
Υ.Γ.2: Δεν μου αρέσει να μπλέκομαι σε κουβέντες άλλων και το αποφεύγω ακόμα κι όταν με βρίζουν, αλλά αυτό το ξεκατινάζ περί του τι έλεγε ο Χαβόκ είναι τουλάχιστον λυπηρό και "μεσημεριανάδικο"! Ο Χαβόκ εδώ είναι και μπορεί να πει μόνος του τις απόψεις του, δεν χρειάζεται ενδιάμεσους! Άσε που το να είναι το '85 ο Χαβόκ φαντάρος μου κάνει κάπως περίεργο...
Γιατί είναι "μεσημεριανάδικο"?Επίσης δεν μετέφερα απόψεις ως ενδιάμεσος, αλλά χρακτηρίζοντάς τες.Και γιατί είναι περίεργο να ήταν φαντάρος το 85?
Διαγραφή«Ρώτησαν μια μέρα των Μικ Τζάγκερ, ποιο ήταν το μήνυμα που προσπαθούσε να μεταδώσει η μουσική του και εκείνος απάντησε μ’ αυτό το μάλλον βαρύ χιούμορ που τον διακρίνει: “Όταν θέλω να στείλω ένα μήνυμα πηγαίνω στο ταχυδρομείο”».
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θέλω να πω που το διάβασα αυτό, γιατί θα δημιουργηθούν παρεξηγήσεις και δεν θα τις αντέξω αυτή την εποχή. Θα τα πούμε από Σεπτέμβρη…
Για το ΥΓ.2
Κι εγώ είμαι της γνώμης πως όταν κάποιος λέει κάτι για τρίτο πρόσωπο που «πάει αλλού», θα πρέπει να είναι κύριος των λόγων του. Το σχετικό σχόλιο θα σβηστεί και θα δημοσιευτεί πάλι, αν πληροί κάποιους κανόνες, π.χ. αυτός που το στέλνει να έχει avatar, μια ηλεκτρονική ταυτότητα με κάποιο νόημα.
Ο σχολιαστής Γιώργος, να το πω είχε/έχει προφίλ στον blogger (και γι’ αυτό δημοσιεύτηκε το σχόλιό του). «Πάτησα» τώρα το όνομά του, αλλά ο blogger με πληροφόρησε πως ο συγκεκριμένος χρήστης δεν έχει επιλέξει την δημόσια κοινή χρήση του προφίλ του και πως προτείνεται (από τον blogger) να ενεργοποιηθεί η πρόσβαση στο προφίλ του. Ας το πράξει, για να είμαστε «εντάξει».
Το ενεργοποίησα.Ελπίζω να φαίνεται.Συμπληρώνω.Ο λόγος που επέμεινα ήταν τα περί "μεσημεριανάδικου", και η αμφισβήτηση ενός ισχυρισμού μου σε βαθμό που να αφήνεται να εννοηθεί ότι είμαι από μυθομανής έως συκοφάντης με -ποιος ξέρει ποια-σκοπιμότητα.Δεν έχει νόημα να μου πει τις τωρινές του απόψεις ο havoc.Μπορεί να έχει άλλες.Όπως κι' εγώ μπορεί να έλεγα βλακείες το 85.Εν πάση περιπτώσει δεν θέλω να μείνει σώνει και καλά δημοσιευμένο το σχόλιό μου.Απλώς επιμένω στα περί σύγχισης.
ΔιαγραφήOk Γιώργο, φαίνεται.
ΔιαγραφήΓιώργο αν δεν καταλαβαίνεις τα περί "μεσημεριανάδικου ξεκατινάζ" στα "μου έλεγε τότε ο τάδε", λυπάμαι -επειδή σε κόβω κιόλας για άτομο της ηλικίας μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Χαβόκ, ο Τρομπέτας, ο Φοίβος αλλά και οι υπόλοιποι που παίζανε μαζί τους εκεί στο '84-'85 (Γλυνέλης, Δαμέλος κλπ) έκαναν κάτι -τότε. Καλό, κακό, μέτριο, βαρετό -αυτό είναι. Λυπάμαι που δεν το υποστήριξαν στη συνέχεια (γιατί εμένα αυτό που έκαναν μού άρεσε) αλλά μέχρι εκεί. Τα υπόλοιπα είναι άνευ αξίας και η αναφορά τους δεν προσφέρει τίποτα.
Για το '85 το είπα επειδή τούς είχα δει 3-4 φορές εκείνη τη χρονιά, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι ήμουν δευτεροετής, άρα τούς είχα δει πριν το καλοκαίρι του '85. Μετά δεν θυμάμαι να τους ξαναείδα.
Κατά πώς τα λες λοιπόν, ο Γιώργος ήταν φαντάρος όταν σκοτώσανε τον Καλτεζά (επέτειος Πολυτεχνείου) -και; Μέσα στον πανικό του στο στρατόπεδο, μέσα στο χάσιμό του είπε "καλά του κάνανε"; Σπουδαία πληροφορία για να χαρακτηρίσεις έναν άνθρωπο!
Φώντα, σε δεύτερο πράγμα συμφωνούμε σήμερα -κάτι δεν πάει καθόλου καλά μού φαίνεται, χεχεχεχεχε.
Όχι, εντάξει. Γιατί να μην συμφωνούμε; Και σε άλλα συμφωνούμε.
ΔιαγραφήΚι εμένα μου αρέσουν οι Metro Decay (ιδίως το 45άρι), όπως αρέσουν και σ’ εσένα. Κι εμένα μου αρέσει η Πρωινή Περίπολος, όπως αρέσει και σ’ εσένα.
Καθόλου βαρετό.Τα υπόλοιπα δεν είναι καθόλου αυτονόητα (ούτε θέμα ηλικίας βέβαια) αλλά κατανοητά, ειδικά αν υπάρχει προσωπική σχέση.Ούτε αποτίμησα τον άνθρωπο γενικά.Αυτά.
ΔιαγραφήΣτόχος η φθορά των συνειδήσεων;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέσα είσαι.
ΔιαγραφήΣτην εξουσία των ψευδαισθήσεων.
ΔιαγραφήΠερι Λουη και...κιθαρων ο λογος,για την ιστορικη συνεχεια, να αναφερουμε πως αμεσως μετα τους Stress καταγραφηκαν ακομα πιο δεξιοτεχνικα περασματα στο σχημα των Speedbrakes, ενω τρομπετα εχω την εντυπωση πως πριν τους Baclava Cubano, επαιζε στα πρωτα live των Earthbound για αρκετο καιρο, αφου ειχε πειοδευσει μαζι τους.Ο ανθρωπος...κενταει κανονικα στην ταστιερα (και τωρα και στην τρομπετα) και οντως ειναι χαρα να βλεπεις εναν τετοιο μουσικο να εξελισσεται και να μην κολλαει σε στεγανα ( για την τρομπετα αναφερομαι για την οποια εχει ακουσει ουκ ολιγα!).
ΑπάντησηΔιαγραφήMimis G Vas
Έριξα μια ματιά σε όσες ηχογραφήσεις των The Earthbound έχω. Στο “Brotherhood of the Dog” [Σείριος, 2004] συμμετέχει σε τρομπέτες και κρουστά ο… LOUIS (έτσι, σκέτο). Άιντε μετά να καταλάβεις πως πρόκειται για τον Λούη Κοντούλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Ex humans δινουν ενα επετειακο live για τα 30+ χρονια της μπαντας στο Second Skin στις 8 Απριλιου οσοι κανουν κεφι να ακουσουν και να ρωτησουν ας περασουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή