ANU χαρταετοί

Ένα πολύ παράξενο CD έφθασε στα χέρια μου πριν λίγο καιρό. Δεν είναι μόνον ο τίτλος του γκρουπ (ANU) είναι και η συσκευασία (φάκελος από λινάτσα, που δένεται με σχοινάκι εντός του οποίου υπάρχει το “Kites” [Foon Records, 2013], το ένθετο, καθώς και κάρτες με αυτοκόλλητα), αλλά κυρίως είναι η μουσική. Τέσσερα κομμάτια –ένα σχεδόν 20λεπτο, και τα υπόλοιπα τρία περί τα δυο-τρία λεπτά το καθένα–, είναι όλο κι όλο το υλικό των ANU, το οποίο δρα, μια χαρά, και αυτονομημένο· δεν έχει ανάγκη δηλαδή τον εικαστικό διάκοσμο για να υπάρξει. Τούτο, δε, το λέω κρίνοντας όχι μόνο από εκείνα που βλέπω (το CD και τα παραφερνάλιά του), αλλά διαβάζοντας και για το βινυλιακό πακέτο, η έκδοση του οποίου περιλαμβάνει 12ιντσο gatefold LP, έγχρωμο comic, «αετούς» σε πολύπτυχο των έξι καρέ, χειροποίητο χαρταετάκι, όπως και κάρτα για downloading, άπαντα κλεισμένα σ’ ένα ξύλινο κουτί, που μοιάζει κάπως με το κουτί τού… ταβλιού. Παράξενα πράγματα. Άλλο τόσο, ή έστω κατά τι λιγότερο παράξενη είναι και η μουσική αυτού του γκρουπ(;), που είναι κατά βάση ένα καλλιτεχνικό όραμα του Ηλία Παντολέοντος. Αντιγράφω από το ένθετο: «Οι ερμηνευτές στο δίσκο προέρχονται από την Ιταλία, τη Βουλγαρία, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την Ελλάδα, άλλοι με σημαντικό δισκογραφικό και συναυλιακό έργο ήδη, άλλοι που μόλις ξεκίνησαν, ενεργά μέλη στη new music, πειραματική, αυτοσχεδιαστική και avant garde κοινότητα της Νέας Υόρκης και είναι οι: Μαμπρέ Κασαρτζιάν μπάσο, Francesco Alessi τύμπανα, Cory Bracken βιμπράφωνο, Stanislav Nikolov βιολιά, Michael Hanf μαρίμπα,  Kenneth Advocat κλαρινέτα,  William Lang τρομπόνια, Andrew Kozar τρομπέτες και Ηλίας Πανταλέων κιθάρες, φωνές, κρουστά».

Το πρώτο κομμάτι είναι δύσκολο να περιγραφεί, καθότι ως 20λεπτο είναι… περιπετειώδες. Ένα πολύ γενικό που θα έλεγα είναι πως πρόκειται για κάτι… ελαφρώς «ζαππικό». Ένα κράμα μουσικής δωματίου, jazz με κάτι από rock και αβαντγκάρντιας, το οποίον φέρνει κάπως προς τον «θείο» τής εποχής τού synclavier (άνευ του synclavier). Παρ’ όλη τη διάρκειά του λοιπόν αυτό το “It has been a wild day” είναι ένα πολύ ενδιαφέρον track, που ρέει, συχνά, με παιγνιώδη διάθεση και με απολύτως ελεγχόμενες ανατροπές. Πρόκειται δηλαδή περί σύνθεσης, με συγκεκριμένη δομή και απόκριση, που, όπως και να το κάνουμε, αφήνει κάτι το… νεοϋορκέζικο. Το δεύτερο, 3λεπτης διάρκειας, track, τοποθετεί field recordings τού… ζωικού βασιλείου, πάνω σ’ ένα ηλεκτρονικό/drone continuo. Δεν είναι πολύ σαφές το νόημά του, αλλά μπορεί και να είναι… Μόλις 1:16 διαρκεί το τρίτο track. Είναι τραγούδι. Παράξενο και αυτόνομο, θα μπορούσε να έλκει την έμπνευσή του από χίλια-δυο πράγματα, μα ακόμη και από τον Robert Wyatt. Το τελευταίο 3λεπτο κομμάτι μοιάζει με μπαλάντα (τραγούδι είναι) και προσωπικώς μου θυμίζει… μου θυμίζει… δεν ξέρω αν έχει νόημα να το πω… και γι’ αυτό, τελικώς, δεν θα το πω... Σε κάθε περίπτωση το “Kites” είναι κάτι διαφορετικό ως άκουσμα, παρότι… δισυπόστατον. ( Ίσως ένα άλμπουμ με τραγούδια την επόμενη φορά, ή μόνο με «ζαππισμούς», να δώσει ισχυρότερο στίγμα).

Επαφή: www.anukites.com