τζαζ των δύο, των τριών και των τεσσάρων

Ένα ντουέτο, ένα τρίο κι ένα κουαρτέτο σε τωρινές και κυρίως ιδιαίτερες (αμερικανικές) τζαζ εγγραφές.

JEFF COLELLA, PUTTER SMITH: Lotus Blossom [American Jazz Institute/ Capri, 2014]

Τζαζ μουσική από ή για… πιάνο και μπάσο είναι το περιεχόμενο του CD “Lotus Blossom”, που δανείζεται τον τίτλο του από την φερώνυμη σύνθεση του Billy Strayhorn. Ο πιανίστας είναι ο Jeff Colella (γνωστός, ίσως, από την μακρόχρονη συνεργασία του με τον Lou Rawls, αλλά και από τις εμφανίσεις του δίπλα στις Diane Schurr, Dolly Parton, Shiela Jordan όπως και σε πάμπολλες άλλες και άλλους), ενώ ο μπασίστας είναι ο 73χρονος Putter Smith περιστασιακός ηθοποιός (οι φίλοι των πρακτορικών ταινιών θα τον θυμούνται ως… δολοφόνο Mr. Kidd στο τζεϊμσμποντικό Diamonds Are Forever του 1971) και βεβαίως μουσικός, που στάθηκε δίπλα στους Alan Broadbent, Mose Allison κ.ά. Οι δυο τους θα συνεργαστούν με κλειστά μάτια στο παρόν δισκάκι, το οποίον, ως ατμόσφαιρα, χρωστά πολλά θα έλεγα στον Bill Evans. Δεν είναι μόνον το “Time remembered” (του Evans) που απλώς προοιωνίζει κάτι τέτοιο, είναι και τα κομμάτια (άλλων) που υποστήριζε στα live και την δισκογραφία ο θρύλος-πιανίστας –όπως το “You must believe in spring” του Michel Legrand ή το “All blues” του Miles Davis (ως γνωστόν ο Evans ήταν ο πρώτος πιανιστικός διδάξας του ιστορικού κομματιού)–, τα οποία και καθορίζουν την συνολικότερη ατμόσφαιρα της ηχογράφησης.

Οι χαμηλοί τόνοι, ο λυρισμός, ο συγκρατημένος αυτοσχεδιασμός και περαιτέρω η οικοδόμηση μιας χαλαρής, αλλά όχι υποτονικής, ατμόσφαιρας που αναδύεται μέσα από τα ποικίλα στάνταρντ και τις πρωτότυπες συνθέσεις είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της τεχνοτροπίας των δύο μουσικών, οι οποίοι δίνουν ξανά ζωή σ’ ένα οργανικό σχήμα, που αν και δεν είναι καθημερινό, έχει γράψει κι αυτό την ιστορία του – θυμάμαι το πρόσφατο “Jasmine” (2010) των Keith Jarrett/ Charlie Haden στην ECM ή το λίγο παλαιότερο “Steal Away” [Verve, 1995] των Charlie Haden (ξανά) και Hank Jones. Κάπως έτσι απολαμβάνουμε τις «καθαρές» μελωδικές γραμμές τού “The very thought of you” (Ray Noble) και βεβαίως το πολυαγαπημένο “You must believe in spring”, σε τούτη την κάπως «ανοιγμένη» 9λεπτη, αλλά, σε κάθε περίπτωση, συναρπαστική εκδοχή του.

Επαφή: www.jeffcolella.com

ADAM SCHROEDER: Let’s [Capri, 2014]

Παρότι ο βαρυτονίστας Adam Schroeder έχει μια εικοσαετία στα μουσικά πράγματα, έχοντας σταθεί δίπλα στους Ray Charles, Clark Terry, Diana Krall, Sting, Chris Botti κ.ά., εντούτοις δεν έχει ακόμη εκείνη την προσωπική δισκογραφία που θα τον ανεδείκνυε σε σταρ (του οργάνου) – ο χρόνος, όμως, κυλάει για πάρτη του. Το “Let’s” [Capri, 2014] είναι μόλις το δεύτερο προσωπικό CD του (είχε προϋπάρξει το “A Handful of Stars” επίσης στην Capri το 2010) κι εκείνο που θα διατρανώσει το ταλέντο του στο φύσημα της μεγάλης κόρνας!

Το βαρύτονο σαξόφωνο, ένα όργανο το οποίον ανέδειξαν μουσικοί της κλάσης ενός Gerry Mulligan, ενός Pepper Adams και ενός Gary Smulyan (τα πιο πρόσφατα χρόνια) βρίσκει στο πρόσωπο του Schroeder έναν καινούριο παικταρά, τον άνθρωπο που μεταφέρει τα heavy sax vibes στο τώρα. Ο Schroeder δεν είναι απλώς και μόνον ένας βιρτουόζος του οργάνου, είναι κι ένας δυναμικός συνθέτης αν κρίνω από τα πρωτότυπα θέματα που υπάρχουν στο CD του – το groovy “Just clap your hands”, το post bop “A hawkeye, a hoosier, & two cali cats”, την μπαλάντα “Patient endurance, steady hope” και το “The Smulyan spectacles” (κομμάτι αφιερωμένο στον Gary Smulyan προφανώς). Επίσης είναι γνώστης της jazz και pop παράδοσης –κάτι που συμβαίνει με κάθε Αμερικανό εξάλλου–, έχοντας ξεσκονίσει συνθέσεις του Benny Carter και του Stevie Wonder, του Thad Jones και του Sam Coslow. Το αποτέλεσμα το οσμίζεσαι και το νοιώθεις στο “Let’s”, εκεί όπου ο Schroeder θα βρεθεί δίπλα σε τρεις σύγχρονες τζαζ προσωπικότητες, τον κιθαρίστα Anthony Wilson, τον μπασίστα John Clayton και τον ντράμερ Jeff Hamilton, διατρανώνοντας τα συνθετικά και εκτελεστικά πιστεύω του. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό (και) επειδή ο αμερικανός μουσικός αντιλαμβάνεται την σύγχρονη jazz ως ένα ιστορικό-αισθητικό σύνολο, ικανό να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες funky και groovy ανάγκες, αλλά και γιατί οι συνομιλίες του με την κιθάρα του Wilson (και όχι με κάποιον πιανίστα, όπως θα ήταν πιο φυσικό) ξανανοίγουν δρόμους σχετικούς (πάντα) με τις δυνατότητες του οργάνου.

Επαφή: www.caprirecords.com

FRED HERSCH TRIO: Floating [Palmetto, 2014]

Για την αξία των ηχογραφήσεων του πιανίστα Fred Hersch έχω γράψει κι άλλες φορές στο δισκορυχείον. Μπορώ να θυμηθώ τις περυσινές δύο, τις σχετικές με το άλμπουμ του “Free Flying” στην Palmetto (την συνεργασία του δηλαδή με τον κιθαρίστα Julian Lage), καθώς και το “Alive at The Vanguard” (επίσης στην Palmetto) με τους John Hébert μπάσο και Eric McPherson ντραμς. Μία άλλη εξέλιξη του τελευταίου τρίο (Hersch, Hébert, McPherson) αποτελεί και το παρόν “Floating”, αποτυπωμένο σ’ ένα στούντιο της Yonkers (πόλη στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης). Γράφω για «άλλη εξέλιξη» επειδή, όπως και να το κάνουμε, η λογική μιας στούντιο εγγραφής δεν έχει σχέση μ’ εκείνην ενός live· κι είναι τούτο ακριβώς το γεγονός που οδηγεί τον Hersch στο “Floating”. Επιδιώκεται, δηλαδή, να καταγραφεί ένα πολύ συγκεκριμένο ηχόχρωμα, που περνά κυρίως πάνω από τις jazz ballads και το οποίον συχνά αφορά σε νοσταλγικές ή και θλιβερές καταστάσεις. Έτσι, από την μια μεριά οι… γενικώς αργές στροφές και από την άλλη ορισμένα συγκεκριμένα περιστατικά που εντείνουν ένα κλίμα «απώλειας», είναι εκείνα που δίνουν νόημα στην ηχογράφηση. Παίρνω για παράδειγμα το στάνταρντ “If ever I would leave you”, το οποίον οι jazzheads μπορεί να το θυμούνται από την φουριόζα εκτέλεση του Sonny Rollins στο “What’s New?” [RCA Victor, 1962]. Ο Hersch «ανοίγει» την μελωδία, κατεβάζει το τέμπο και δίνει, εν τέλει, μία πολύ «κομψή» version, που ταιριάζει, αν θέλετε, και με την ουσία του κομματιού. Επικεντρώνομαι στην συνέχεια στο “Far away”, μια σύνθεση αφιερωμένη στην πιανίστα Shimrit Shoshan, που πέθανε πρόπερσι στα 29 της. Εδώ, απολαμβάνουμε το συγκρατημένο παίξιμο τού Hersch σε συνδυασμό με την απέριττη συνοδεία των Hébert και McPherson (υποδειγματικό track, ικανό να περιγράψει δύσκολες και ψυχοφθόρες καταστάσεις). Ένα άλλο κομμάτι, το “West Virginia rose” (αφιερωμένο στην μητέρα και την γιαγιά του πιανίστα), διαθέτει μιαν ισορροπημένη νοσταλγική χροιά, και βεβαίως μία ωραία (τραγουδιστική) μελωδία.

Στο “Floating”, όμως, υπάρχουν και δυναμικά θέματα, που παρεμβάλλονται με τρόπο ανάμεσα σ’ εκείνα των χαμηλών τόνων. Ένα τέτοιο είναι το “Home fries” (αφιερωμένο στον μπασίστα John Hébert) κι ένα άλλο το “Arcata” (γραμμένο για την Esperanza Spalding), με τον Hersch να δημιουργεί έντονες, groovy σχεδόν καταστάσεις, με την βοήθεια τού πάντα στη θέση του rhythm section. Και βεβαίως από το “Floating” δεν θα μπορούσε να απουσιάζει (και) το πνεύμα του Thelonious Monk, αφού ο Hersch δηλώνει παλαιόθεν θαυμαστής του (με θέματα του Monk να καταγράφονται σε πάμπολλα άλμπουμ του). Το “Let’s cool one” που ολοκληρώνει το CD είναι συν τοις άλλοις κι ένα κατατοπιστικότατο μάθημα συγχορδιακής ανάλυσης και τεκμηρίωσης.

Επαφή: www.fredhersch.com, www.palmetto-records.com