η γελοιότητα με τα εισιτήρια

Ζούμε και κινούμαστε στην μεγάλη πόλη που λέγεται Αθήνα, και απαιτούμε να μεταφερόμαστε με τις δημόσιες συγκοινωνίες φθηνά, με ασφάλεια και με αξιοπρέπεια. Δεν ισχύει τίποτα από τα τρία. Και εξηγούμαι.

Είναι γελοίο να κορδώνεται ο υπουργός Χρυσοχοΐδης για την μείωση, τάχα, των τιμών των εισιτηρίων (εκτός και αν του σφύριξαν έτσι να πει, αφού συνήθως δεν προλαβαίνει να διαβάζει όσα υπογράφει ή ψηφίζει). Οι κάρτες για όλα τα μέσα από 45 ευρώ το μήνα, πάνε στα 30… μας λένε, ενώ καταργείται, ταυτοχρόνως η λαϊκή κάρτα των 20 ευρώ, που αφορούσε σε λεωφορεία, τρόλεϊ και τραμ. Επίσης, θα υπάρχει ένα εισιτήριο των 1,20 ευρώ (το παλιό 1,40) που θα ισχύει για 70 λεπτά της ώρας (αντί για 90). Αυτά είναι τα βασικά, και είναι για… γέλια.

Από την στιγμή κατά την οποίαν δεν υπάρχουν αναλυτικά στοιχεία από τον ΟΑΣΑ, που να μας πληροφορούν πόσες χιλιάδες κάρτες των 20 και των 45 ευρώ αγοράζονταν από τους επιβάτες κάθε μήνα, πόσες μετακινήσεις γίνονται με το λεωφορείο και πόσες με το μετρό (οι πρώτες μπορεί να είναι ακόμη και διπλάσιες από τις δεύτερες), εγώ θα υποστηρίξω (γιατί δεν εμπιστεύομαι κανέναν υπουργό) πως δεν υπάρχει ουδεμία μείωση, παρά μόνον αύξηση, καθαρή αύξηση, και μάλιστα υπέρογκη (εννοώ διψήφια). Και κάθε αύξηση (οσηδήποτε-οπουδήποτε) μια τέτοιαν εποχή ισοδυναμεί με επέλαση επί της ψυχικής μας αντοχής (αφήνω την τρύπια τσέπη μας).

Η κοινή λογική λέει πως η πλειονότητα των αγοραστών καρτών (φτωχαδάκια, άνεργοι, αλλοδαποί…) χρησιμοποιούσε την φθηνή κάρτα επιχειρώντας να βολευτεί μ’ αυτήν. (Έκανα και… ρεπορτάζ ρωτώντας φίλους, γνωστούς, γείτονες μετανάστες κ.λπ., το οποίον και επιβεβαίωσε το προφανές). Πώς αναγκάζεις λοιπόν τους περισσότερους να πληρώσουν 50% παραπάνω(!) και τούτο να το πλασάρεις σαν μείωση; Πρέπει να είσαι το λιγότερο θρασύς. Και γιατί, αφού θέλεις να ασκήσεις… φιλολαϊκή πολιτική (ώπα της) δεν προσφέρεις ούτε μία πραγματική μείωση στο ίδιο, το τονίζω «στο ίδιο», προϊόν; Όταν υπάρχει το εισιτήριο του 1,40, που διαρκεί 90 λεπτά, μείωση σημαίνει να το πας στο 1,20 και να διαρκεί πάλι 90 λεπτά. Όταν κόβεις 20 λεπτά διάρκεια είσαι θεομπαίχτης. Και τούτο γιατί οι καθυστερήσεις των μέσων μεταφοράς είναι πλέον… μνημονιακή υποχρέωση. Εκεί που έκανες μια ψιλοδουλειά σε 60 λεπτά πήγαινε-έλα, τώρα θέλεις 70 και 80. Τα έχουν υπολογίσει όλα. Σου λέει, μέσα σε 70 λεπτά προλαβαίνεις-δεν-προλαβαίνεις να ρίξεις ένα κατούρημα στο Σύνταγμα ερχόμενος από την Κυψέλη και να επιστρέψεις, οπότε ή θα αναγκαστείς ν’ αγοράσεις κι άλλο εισιτήριο ή θα κινδυνεύεις να πιαστείς με ληγμένο χαρτάκι από την… εξουσία. Προβλέπω, λοιπόν πως τα σχετικά επεισόδια θα αυξηθούν, δεδομένου του διαρκούς στριμώγματος του κόσμου (αφού το διαθέσιμο εισόδημα συνεχίζει να μειούται) και πολύ φοβάμαι πως μπορεί να ξαναζήσουμε θλιβερές καταστάσεις, όπως με το παιδί πέρυσι στο Περιστέρι, που στερήθηκε τη γλυκιά ζωή του δι’ ασήμαντον αφορμήν.

Υπάρχουν ελεγκτές, πολλοί, που συμπεριφέρονται σαν κάτι γιδοξούρια λοχίες στο στρατό, διεκδικώντας πλέον την πρωτιά, στην μήνιν και στο σιχτίρισμα της κοινωνίας, από τους ματατζήδες. Και εις ανώτερα! Τους βλέπεις, ας πούμε, επειδή τους παρατηρώ το σημειώνω, να στέκονται σαν κύριοι στις στάσεις δίχως τα διακριτικά τους, να επιβιβάζονται στο λεωφορείο, να μην τους παίρνει κανείς χαμπάρι, να κάθονται στις θέσεις πάλι σαν κύριοι, και ξαφνικά –μετά από μια-δυο στάσεις– να σηκώνονται, να εμφανίζουν τις ταυτότητές τους, αρχίζοντας να κόβουν πρόστιμα (όχι σαν… κύριοι, αλλά σαν τους χαρατζήδες επί Τουρκοκρατίας). Τι θέλουν να παραστήσουν με όλο αυτό το θέατρο; Να τους πούμε και «πονηρούς»; Να τους δώσουμε και κανένα… BAFTA; Δηλαδή, πρέπει να είσαι ξεδιάντροπος (και κάτι από τραμπαρίφας) για να ενεργείς μ’ αυτόν τον τρόπο. Μας θεωρούν, ως επιβάτες, εν δυνάμει κλέφτες και απατεώνες, επιχειρώντας να μας «πιάσουν» με… παρακρατικές μεθόδους. Σαν τους χαφιέδες κινούνται ανάμεσά μας, και ξαφνικά αποκαλύπτονται. Πότε στο διάολο γινόντουσαν αυτά τα πράγματα; Θυμάμαι τους ελεγκτές στην δεκαετία του ’70 και του ’80 να φορούν ξεχωριστές γκρι στολές, με κασκέτο, να επιβιβάζονται πάντα στις στάσεις και όχι στα φανάρια (όπως συχνά πράττουν τούτοι εδώ οι νέοι… μασκοφόροι, που ψοφάνε για αίμα) να είναι χαλαροί και άνετοι. Ήσουν μέσα στο λεωφορείο και έβλεπες τον ελεγκτή στη στάση… ok… Ούτε έκλειναν οι πόρτες, για να μην αποδράσει ο… εγκληματίας, ούτε τίποτα. Κι εν πάση περιπτώσει ο ελεγκτής, τις πιο πολλές φορές, σε ανάγκαζε να αγοράσεις εισιτήριο και να το ακυρώσεις (οι περισσότεροι απ’ όσους «συλλαμβάνονταν» είχαν πάνω τους το αντίτιμο), αφού τα 60πλάσια πρόστιμα ήταν μόνο για τα χαρτιά, ενώ σ’ «έκοβε» κιόλας (με το «κόψιμο» της παλαιάς κοινωνικής ματιάς, που πλέον αγνοείται από τους μπαστουνόβλαχους) και αναλόγως σε αντιμετώπιζε. Φαίνεται ο αναιδής τζαμπατζής, που έχει iPhone π.χ. αλλά όχι το 1,20 και που θέλει να βγει κι από πάνω, όπως φαίνεται και ο φουκαράς που είναι ταπί ή ο ξεχασιάρης.

Αγόραζα κάρτα, από πάντα, 11 μήνες το χρόνο (πλην Αυγούστου) και πλέον δεν ξέρω τι θα κάνω. Κάρτα των 20 ευρώ εννοώ και όχι των 45, επειδή, ανάμεσα σε άλλα, δεν πολυγουστάρω να κυκλοφορώ σαν… τυφλοπόντικας. Προτιμώ δηλαδή τις υπέργειες και ανθρώπινες ταχύτητες των τρόλεϊ, εκεί όπου μπορείς να διαβάσεις και 4-5 κεφάλαια από το Η Γιαγιά μου η Αθήνα του Ταχτσή σε μια διαδρομή Παγκράτι-Κυψέλη ας πούμε, ή να κάθεσαι «ανάποδα» ρε παιδί μου παρατηρώντας, χαλαρά, τις φάτσες των ανθρώπων, παρά τις… ταχύτητες φωτός του μετρό, όπου δεν προλαβαίνεις ούτε τ’ όνομά σου να πεις. Έτσι, προχθές, όταν υπήρξε λόγος για να κατεβώ στο κέντρο, αγόρασα εισιτήριο (αφού δεν είχα κάρτα του Αυγούστου) το έβαλα στην κωλότσεπη για να μη ζαρώσει από τον ιδρώτα, και περίμενα το λεωφορείο… που κάποια στιγμή, και μετά από τα σχετικά …σταυρίδια, δέησε κι έφθασε. Μπήκα, ξέχασα να ακυρώσω και κάθισα. Είχα άλλα στο μυαλό μου, σκεφτόμουν ένα χαράτσι 2300 ευρά που πρέπει να καλύψω μέχρι αύριο, κι επειδή το να ακυρώνω εισιτήρια, ως κίνηση, δεν μου λέει τίποτα (δεν είναι αυτοματοποιημένη εντός μου δηλαδή, αφού κυκλοφορώ με κάρτα), μου διέφυγε. Το αποτέλεσμα ήταν να θυμηθώ τι έπρεπε να κάνω μόνο μετά από τρεις στάσεις, όταν μπήκε στο λεωφορείο μια επιβάτισσα «χτυπώντας» το εισιτήριό της μπροστά στα μάτια μου. «Ωχ Παναΐα μου» είπα –και όχι… ουάου– «ξεχάστηκα, που να πάρει…», σπεύδοντας κι εγώ να ακυρώσω.

Αν πριν την επιβάτισσα έμπαινε ελεγκτής, ούτε κι εγώ ξέρω που θα καταλήγαμε… Το πιθανότερο είναι πως θα μας γράφανε οι εφημερίδες…