τα… απαγορευμένα (μίνι και μακριά μαλλιά)

Βρε βρε τι ανακαλύπτει κανείς στα έγκατα του You Tube... Εκεί που δεν πάει χέρι ανθρώπου… Τραγουδάριον λαϊκοδημοτικόν υπό τον τίτλο «Μίνι μόδα», αποδιδόμενο από κάποιον Σπύρο Παπουτσή και τυπωμένο σε ετικέτα ΑYRA. Πότε; Προφανώς όταν το μίνι έδινε κι έπαιρνε στο ντύσιμο των γυναικών στα τέλη του ’60, στο θέατρο και τον κινηματογράφο, στην τηλεόραση και τα περιοδικά και πάνω απ’ όλα στις λαϊκές γειτονιές, στους δρόμους, στα κομμωτήρια και τις μπυραρίες της εποχής. «Μίνι μόδα μη μας φύγεις και σε χάσουμε/ μείνε ακόμα, μείνε κι άλλο να σε χορτάσουμε» άδει ο Παπουτσής, εκφράζοντας την… κοινή απαίτηση και το μέσο γούστο.

Το επόμενο τραγουδάκι είναι κι αυτό της ίδιας... ιστορικής περιόδου, και εν αντιθέσει με το «Μίνι μόδα» είναι λαϊκοπόπ, απενοχοποιώντας, τώρα, το μακρύ μαλλί. Έχει τίτλο «Κι’ αν σε φωνάζουνε μακρυμάλλη», τραγουδά η Βίλλυ Κοσμάτου (συνοδεύει ο Απόστολος Καββαδίας) και τυπώθηκε σ’ ένα 45άρι της Pan-Vox [PAN 6415] το 1972. Στην εκπομπή της ΝΕΡΙΤ για την Εισβολή του Ροκ Εντ Ρολ είχαμε ακούσει τον Δημήτρη Πολύτιμο να λέει πως όταν τον ρωτούσαν (όχι φυσικά το 1956, αλλά το... 1970)… «γιατί έχετε μακριά μαλλιά;», εκείνος απαντούσε… «μα κι ο Χριστός είχε μακριά μαλλιά». Εκτός όμως από την… Θρησκεία και η… Πατρίς θα μπορούσε να δώσει μακρυμάλλικα πρότυπα, καθότι όπως τραγουδά και η Κοσμάτου… «Κι αν σε φωνάζουν μακρυμάλλη, δεν σε αλλάζω μ’ άλλη καρδιά/ και τα παιδιά του ’21 είχαν κι αυτά μαλλιά»…