Στις αρχές του ’68 εκείνο που ονομάζουμε… αμερικανική και
βρετανική ψυχεδέλεια βρισκόταν στο εμπορικό φόρτε του. Παντού στον κόσμο, ή
σχεδόν παντού, οι συγκεκριμένοι ήχοι διαδίδονται από τα ραδιόφωνα (κρατικά,
ερασιτεχνικά ή… στρατιωτικο-αμερικανικά τύπου AFRS δηλ. Armed Forces Radio Service),
κόβονταν σε βινύλιο από τις κατά τόπους δισκογραφικές, έγραφαν γι’ αυτές τα
περιοδικά και οι εφημερίδες.
Στην Ελλάδα, στην οποία, εκείνη την εποχή, έκανε κουμάντο δια
πραξικοπήματος η προσκυνούσα τον υπερατλαντικό παράγοντα χούντα των
συνταγματαρχών, ακολουθήθηκε το ίδιο μοτίβο. Τα ραδιόφωνα (κρατικά,
ερασιτεχνικά και αμερικανικά) λαλάγανε, οι εταιρείες δεν προλάβαιναν να τυπώνουν
σε βινύλιο τη μία… ψυχεδέλεια μετά την άλλη (από “Sgt. Pepper’s…”, “Their Satanic Majesties
Request” και
“See Emily play”, μέχρι “Surrealistic
Pillow”
και “Every One of Us”),
ενώ και τα έντυπα δεν έχαναν την ευκαιρία να προβάλλουν όψεις της νέας
κουλτούρας, που δεν αφορούσε βεβαίως μόνο στη μουσική, αλλά και στο σχέδιο, στη
μόδα κ.λπ.
Κάπως έτσι στις αρχές του 1968 σκάνε τα τρία «ψυχεδελικά» τεύχη
των Μοντέρνων Ρυθμών. Ήτοι το τεύχος 98, της 31/1/1968, με εξώφυλλο τους Jimi Hendrix Experience, το τεύχος 99, της
14/2/1968, με εξώφυλλο τους Beatles
και το τεύχος 100 της 28/2/1968, με εξώφυλλο τους Procol Harum. Τις καταπληκτικές,
ψυχεδελικής τεχνοτροπίας, μακέτες των συγκεκριμένων covers είχε
επιμεληθεί ο αείμνηστος Νίκος Παπαθανασίου – αδελφός του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Ας
ξεφυλλίσουμε τα τεύχη κι ας επικεντρωθούμε στη σχετική θεματολογία…
Αρχή με το τεύχος 98…
Το περιοδικό ξεκινάει στη σελίδα 4 με μιαν ωραία, αλλά
ασπρόμαυρη ψυχεδελική «αφίσα» των Jimi Hendrix Experience, ενώ στη διπλανή σελίδα, την
5, υπάρχει συνέντευξη του Hendrix,
η οποία παίρνει τίτλο από το εξής τσιτάτο… «δεν αισθάνομαι τραγουδιστής ποπ!!»
(έτσι ακριβώς προβάλλεται με ψυχεδελικά γράμματα και στο εξώφυλλο). Αν και δεν
αναφέρεται η πηγή της συνέντευξης, χωρίς βεβαίως να υποδηλώνεται πως αυτή
δίδεται στους Μ.Ρ. (μόνο βλάκες, όπως έχουμε ξαναπεί, συμπεραίνουν τέτοια
πράγματα) το ενδιαφέρον δεν είναι μικρό. Διαβάζουμε λοιπόν τον Hendrix να
λέει:
«Στην Αγγλία τα
πράγματα είναι τελείως διαφορετικά απ’ ό,τι στην Αμερική. Στην πατρίδα μου σε
υπολογίζουν σαν μηχάνημα που παράγει χρήματα. Δεν είσαι καλλιτέχνης, είσαι
μηχανή!(…)». Και πιο κάτω… «Αγαπημένοι
μου καλλιτέχνες είναι ο Μούντυ[sic] Γουώτερς κι ο Μπομπ
Ντύλαν. Επίσης θαυμάζω τον Τσακ Μπέρρυ και τον Β.Β. Κινγκ(…)» και πιο κάτω…
«Όσο για τη μουσική των Μπητλς, είναι
βέβαια όμορφη, όμως τόσο λεπτή, τόσο σχολαστικά προσεγμένη. Εμένα μ’ αρέσουν τα
δυσκολότερα και “σκληρότερα” τραγούδια».
Στη σελίδα 8 υπάρχει μονοσέλιδη αναφορά στον Scott
McKenzie με αφορμή το τραγούδι του “San
Francisco
(Be sure to wear flowers in your hair)”
(σύνθεση του John Phillips των Mamas
& the Papas)
–είχε τυπωθεί και στην Ελλάδα από την CBS
σε 45άρι με τα στοιχεία [BA
301143]–, τον hippie ύμνο εννοούμε που κυκλοφόρησε τον Μάιο
του ’67 και συνδέθηκε αυθωρεί με το λεγόμενο «καλοκαίρι της αγάπης». Πάλι από
συνέντευξη διαβάζουμε τον Scott McKenzie
να λέει:
«Εδώ
στο Σαν Φρανσίσκο δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία στην ήρεμη σκέψι. Όταν γράφαμε το
τραγούδι-επιτυχία μου κάναμε μία μεταμεσονύκτια συγκέντρωσι με τον Πωλ Μακ
Κάρτνεϋ, ο οποίος είναι θαυμάσιος άνθρωπος, και τον Τζην Φίλιπς των Μάμας εντ
Πάπας. Συζητήσαμε ήρεμα τις ιδέες μας. Οποιοδήποτε δημιούργημα, που έχει για
συστατικά του την αγάπη και την ειρήνη θα είναι πάντα καλό(…)».
Στη σελίδα 14 του τεύχους 18 βλέπουμε το
ελληνικό TOP-50,
που είναι φισκαρισμένο στην… ψυχεδέλεια. Νούμερο 1 είναι το “The
wind cries Mary”
του Jimi Hendrix,
ενώ μέσα στην 50άδα συναντάμε τραγούδια των Traffic (“Hole
in the shoe”),
του Donovan
(“There is a mountain”),
των Beatles
(“Hello,
goodbye”,
“All you need is love”),
των Eric Burdon
& The Animals
(“San Franciscan nights”),
των Moby Grape
(“Omaha”),
των Procol Harum
(“Homburg”),
των Smoke
(το καραψυχεδελικό “My friend Jack”)
κι ένα σωρό κι ακόμη…
Στη σελίδα 26 και στη στήλη «Λονδίνο Ώρα
12» υπάρχει αναφορά στα λονδρέζικα κλαμπ, όπως π.χ. στο 100 Club, στο οποίο
εμφανίζονταν οι St. Valentine’s Day Massacre(!), που τότε τραγουδούσαν την
ανεπανάληπτη διασκευή τους στο θρυλικό “Brother, can you spare
a dime” ή στο Marquee στο οποίο έπαιζαν τότε οι Marmalade και
οι Nice (τα ονόματα των
γκρουπ τα αναφέρει το περιοδικό, όχι εγώ).
Τέλος, στη σελίδα του Γιάννη Πετρίδη «Μουσική Επιθεώρηση»
γίνεται λόγος ξανά για Donovan,
Easybeats, Beach Boys, Rolling Stones, Beatles, Spencer Davis Group, Turtles κ.λπ.
Όλα αυτά δεν συνιστούν… ψυχεδελική πληροφόρηση; Μόνο οι
βλάκες θα έλεγαν «όχι»…
Πάμε στο τεύχος 99… με τους Beatles στο cover.
Εδώ υπάρχουν σκόρπιες διάφορες πληροφορίες για τους Fab Four. Μία από τις πιο
αξιοπερίεργες; Η ακόλουθη από τη σελίδα 13: «Στην
Ινδία πήγε ο Τζωρζ Χάρρισον των Μπητλς για να επιβλέψει την ηχογράφηση τοπικών
τραγουδιών, που θα χρησιμοποιηθούν στη μουσική της ταινίας “Γουώντερ Γουώλλ”
που έγραψε ο ίδιος».
Στο TOP-50
της σελίδας 12 πρωτιά για το “Massachusetts”
των Bee Gees
και μέσα στο TOP τραγούδια των Alan Price Set, Jimi Hendrix,
Traffic, Beatles, Donovan, Eric Burdon & The Animals, Procol Harum, Moby Grape, Box Tops, Kinks, Rolling Stones, Prophets, Mitch Ryder, Smoke, Scott McKenzie, Flowerpot Men… χαμός…
Στη στήλη «η κριτική των δίσκων» παρελαύνουν 45άρια των Love
Affair, Georgie Fame, Cat Stevens, Spirit, Lovin’ Spoonful, Spencer Davis
Group, Jefferson Airplane (το
“Ballad of you & me & Pooneil”), American Breed κ.ά.
Και στο τεύχος 100… με τους Procol Harum στο
cover.
Στη σελίδα 8 υπάρχει αναφορά στο γκρουπ και στον ψυχεδελικό
ύμνο “A whiter shade of pale”’,
μεταφέρονται στο ελληνικό αλφάβητο τα “Love is all around” με τους Troggs,
“In another land” με τους Rolling Stones και
“She is still a mystery” με τους Lovin’ Spoonful, ενώ στις σελίδες 14-15 υπάρχει
αφιέρωμα στους Αγγλοαμερικάνους Prophets που τίναζαν τα πάλκα της Αθήνας με τα ψεχεδελικά κομμάτια “Painterman” (των Creation) και “Fire” (του Jimi Hendrix). Στις σελίδες 16-17
ο Χρήστος Θερμός γράφει για τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις του από το Λονδίνο του
’68, όπου μεταξύ άλλων διαβάζουμε για τον John Mayall και τους Bluesbreakers,
το περίφημο κλαμπ Klooks Kleek,
τα Radio 1 και Radio Caroline, ενώ βλέπουμε και
φωτογραφία με «όμορφα κορίτσια και μίνι
φούστες» όπως γράφει και η λεζάντα, την εποχή όπου η χούντα… κυνηγούσε το
μίνι, όπως γράφουν οι αγράμματοι. (Φυσικά και το κυνηγούσε, όταν το φορούσαν οι
λαμπράκισσες με τις… μαύρες κάλτσες, που επιχειρούσαν να προσηλυτίσουν «εις τον
κομμουνισμόν» το... άδολο στράτευμα!). Υπάρχει περαιτέρω άρθρο για τους Bee Gees και
το φοβερό ψυχεδελικό τραγούδι τους “New York mining disaster 1941”, έγχρωμες ολοσέλιδες φωτογραφίες του Scott McKenzie, του Paul Jones (από τους Manfred Mann) και των Love Affair με…
ψυχεδελικές/ χίπικες ενδυμασίες, παρουσιάσεις δίσκων των Strawberry Alarm Clock, Rolling Stones, Moody Blues κ.ά.,
μεταφορές στίχων των Who
(“I can see for miles”), διαφημίζεται το 45άρι των Ελλήνων Bill and Psychedelic Band
(με την… απαγορευμένη λέξη «ψυχεδέλεια» στον τίτλο!) και άλλα διάφορα…
Τι άλλο θα ήθελαν οι… σκληροπυρηνικοί του κώλου να γράψει
ένα ελληνικό μουσικό περιοδικό του 1968; Για τους… Frumious Bandersnatch ή μήπως
για τους Mystic Tide;
Για να μας πουν οι κουμπούρες…
Κάποτε ο μακαρίτης Παύλος Σιδηρόπουλος είχε πει τις εξής
μπαρούφες για τη ροκ σκηνή της Θεσσαλονίκης στα τέλη των sixties, αναφερόμενος στα συγκροτήματα Fratelli, Μακδεδονομάχοι
κ.λπ. (Ήχος & Hi-Fi #96, Μάρτης ’81): «Στη Θεσσαλονίκη (όπου πήγα εγώ σαν
φοιτητής, γιατί έχω κάνει μαθηματικός μέχρι το τρίτο έτος) είχανε μια φοβερά
δυναμική, συμπαγή και σκληρή σκηνή ροκ εν ρολ την εποχή ’65-’75».
Και λίγο πιο αργότερα στη Μουσική (#78, 5/1984) για το ίδιο
θέμα:
«Ροκ σκηνή σήμαινε:
όχι στα ιταλικά τραγούδια, μίσος για τη Δεξιά και για οποιαδήποτε απόχρωσή
της(…) Σημειωτέον δε ότι το κύκλωμα αυτό ήταν στεγανό. Όσον αφορά δε τη
μουσική, όποιος τολμούσε ν’ ακούσει και Beatles ακόμα
υπήρχε περίπτωση να μην του ξαναπούν ούτε καλημέρα. Εάν στην Αθήνα αυτό ήταν
λιγάκι μαλακό, στη Θεσσαλονίκη ήταν απόλυτα αυστηρό».
Τι σόι… σκληρή, απόλυτα αυστηρή και… αντιδεξιά σκηνή ήταν
αυτή της Θεσσαλονίκης, όταν τα συγκροτήματά της έπαιζαν σε αποκριάτικους χορούς
του Γ Σώματος Στρατού για την ψυχαγωγία των χουντο-στρατόκαβλων; (Όντως συνέβη, την
20/2/1969 στο Αλεξάνδρειο με τη συμμετοχή και των… σκληρών Fratelli). Αυτό μόνο ο Σιδηρό (αν ζούσε)
ή, έστω, οι διάφοροι μαλάκηδες που αποτελούν σήμερα τα μεταθανάτια φερέφωνά του
θα μπορούσε να μας το εξηγήσουν… Αλλά τούτα δεν ενοχλούν αυτούς τους μαλαπέρδες… Οι
συνεντεύξεις τού Lennon ή του Hendrix,
που μεταφέρουν οι Μοντέρνοι Ρυθμοί τους ενοχλούν… Από ’κει να καταλάβετε τι «ζώα»…
Για περισσότερη… απαγορευμένη ψυχεδέλεια στον ελληνικό περιοδικό τύπο του ’68
εδώ… http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/01/blog-post_14.html
μαλάκηδες, μαλαπέρδες. Σοβαρά τώρα ΕΣΥ μας λες ότι γράφεις και γίνεσαι και ταγός της Ηθικής;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοβαρέψου ΦΤ. Χτυπάνε "καμπανάκια"!
Τι «ταγός της ηθικής» και παπαριές μας λες;
ΔιαγραφήΑ πάγαινε ρε… χριστιανόπουλο!
Οράτιε Πολυπόδου… ή όπως αλλιώς σε λένε από το Δισκορυχείον είσαι «κομμένος» και το ξέρεις. Απλώς στο υπενθυμίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρες τίποτ’ άλλο για να στείλεις τις παπαριές σου (επειδή είσαι κολλημένος στο λέω και… ξεροσταλιάζεις) μήπως και σε πάρω στην πλάκα (και στις δημοσιεύσω) ή με… ξεγελάσεις.
"Τι άλλο θα ήθελαν οι… σκληροπυρηνικοί του κώλου να γράψει ένα ελληνικό μουσικό περιοδικό του 1968; Για τους… Frumious Bandersnatch ή μήπως για τους Mystic Tide; Για να μας πουν οι κουμπούρες…"
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά θα ήθελα πληροφόρηση για το Μοντερέυ, για τα μηνύματα της ψυχεδέλειας (κι όχι γενικότητες περί "αγάπης" και "ειρήνης"), στίχους από αιρετικά τραγούδια των Rolling Stones και των Beatles, και τα σχετικά. Η ραφιναρισμένη "πληροφόρηση" των Μοντέρνων Ρυθμών ήταν ήδη ξεπερασμένη, μια και όσοι άκουγαν αυτή τη μουσική διάβαζαν ήδη αγγλόφωνα βιβλία και περιοδικά και γνώριζαν τις πραγματικές διαστάσεις του φαινομένου.
Ψυχεδέλεια δεν σημαίνει μόνο ενημέρωση για συγκροτήματα και δίσκους. Μόνο οι σταλινικοί κουμπούρες που μοστράρουν Φαράκο και Ιμβριώτη το πιστεύουν αυτό.
Ένας κουμπούρας
Κουμπούρα, το τι πιστεύω εγώ γύρω από την ψυχεδέλεια, όπως και για το ψυχεδελικό ροκ μέσα στον αντικουλτούρα, το έχω αναπτύξει πολλές φορές στο δισκορυχείον, αναλύοντας γεγονότα και καταστάσεις και όχι μόνον ακούγοντας δίσκους (που είναι και αυτό υπερ-απαραίτητο και πολύ βασικό – γιατί χωρίς ακούσματα θα λες βλακείες).
ΔιαγραφήΟ Φαράκος και η Ιμβριώτη μια χαρά τα λέγανε για τους hippies (το 1969 και το 1972), και μακάρι τέτοιοι «σταλινικοί» προβληματισμοί να περνάγανε και σε διάφορα άλλα λαϊκά έντυπα της εποχής, τα οποία κουμαντάριζαν δεξιοί ή και ακροδεξιοί.
Τώρα, για τα… παραπάνω που θα ’θελες εσύ να διαβάσεις στους Μοντέρνους Ρυθμούς μη ρωτάς εμένα. Ρώτα το «φίλο» σου τον Πετρίδη ας πούμε… Ρώτα τον, γιατί δεν τα έγραφε… και μετά έλα να μου πεις κι εμένα.
Ποιό "φίλο μου Πετρίδη" ρε κακομοίρη...
ΔιαγραφήΟι Μ.Ρ. δεν έγραψαν ποτέ την αλήθεια. Ρίξε μια ματιά και στα προ χούντας τεύχη.
Ό,τι καθωσπρεπίστικα έλεγαν προ χούντας, τα ίδια έλεγαν και μετά. Γι' αυτό η νεολαία σταμάτησε να τους αγοράζει κι έκλεισαν. Τί να απαγόρευε η χούντα από τους Μ.Ρ. ρε άσχετε; Tην καθωσπρεπίλα τους;
Κατά τα άλλα χαίρομαι που παραδέχεσαι ότι η άποψη των Μ.Ρ. περί ψυχεδέλειας δεν ήταν διαφορετική από του Φαράκου και της Ιμβριώτη.
>>Ποιό "φίλο μου Πετρίδη" ρε κακομοίρη...<<
ΔιαγραφήΕ ναι ρε βλάκα. Πήγαινε ρώτα τον, γιατί δεν έγραφε για τα «…αιρετικά τραγούδια των Rolling Stones και των Beatles» και μετά έλα και πες μου κι εμένα.
>>Οι Μ.Ρ. δεν έγραψαν ποτέ την αλήθεια. Ρίξε μια ματιά και στα προ χούντας τεύχη.<<
Αυτή ήταν η αλήθεια στην Ελλάδα ρε άσχετε. Το ροκ το διαχειριζόταν η πιο μαύρη αντίδραση. Και όλα αυτά τα «ψυχεδελικά» μια χαρά τούς πήγαιναν, γιατί τα χρησιμοποιούσαν με τον τρόπο που εκείνοι ήθελαν.
>>Τί να απαγόρευε η χούντα από τους Μ.Ρ. ρε άσχετε; Tην καθωσπρεπίλα τους;<<
Φυσικά ρε βλάκα και δεν θα απαγόρευαν κάτι, αφού πολλοί απ’ αυτούς που έγραφαν στο περιοδικό ήταν δεξιοί ή ακροδεξιοί. Το ότι έγραφαν και για το ροκ δεν τρέχει τίποτα. Το ροκ πάει με όλα (και με όλους) όπως και η κοκακόλα.
Το πανκ ρε ηλίθιε δεν πάει και με τους αναρχικούς, δεν πάει και με τους ναζήδες; Τροφή για σκέψη… αν μπορείς να σκεφτείς δηλαδή.
>>Κατά τα άλλα χαίρομαι που παραδέχεσαι ότι η άποψη των Μ.Ρ. περί ψυχεδέλειας δεν ήταν διαφορετική από του Φαράκου και της Ιμβριώτη.<<
Δεν κατάλαβες βλάκα, και γι’ αυτό τέρμα η κουβέντα. Έγραψα… «μακάρι τέτοιοι “σταλινικοί” προβληματισμοί να περνάγανε και σε διάφορα άλλα λαϊκά έντυπα της εποχής, τα οποία κουμαντάριζαν δεξιοί ή και ακροδεξιοί».
Έγραψα «μακάρι». Αλλά με τα σκατά που έχεις στο κεφάλι σου δεν το πρόσεξες. Μακάρι να πέρναγαν, λοιπόν, στα έντυπα αυτοί οι προβληματισμοί, αλλά όπως αντιλαμβάνεται εκείνος που έχει πέντε δράμια μυαλό, αυτό θα ήταν παντελώς αδύνατο.
ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗ, ΘΑ ΠΡΟΣΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ – ΧΑΛΑΡΑ ΚΑΙ ΕΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΕΠΩΝΥΜΑ. ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΧΟΛΙΑ ΑΣΧΕΤΩΝ-ΑΝΩΝΥΜΩΝ, ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ.
ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΩ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΘΡΑΣΥΤΑΤΟ ΒΛΑΚΑ, ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΘΕΣΗ.
ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΥΔΕΜΙΑ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ Ν’ ΑΣΧΟΛΗΘΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΛΕΜΕΝΕΣ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΕΣ.
ΔΕΝ ΜΑΖΕΥΩ ΣΧΟΛΙΑ.
Για να καταλάβουμε ρε Φώντα κι εμείς οι άσχετοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥποστηρίζεις πως την ψυχεδέλεια ας πούμε θα μπορούσε να την οικειοποιηθούν και οι δεξιοί/χουντικοί και οι αριστεροί/κομμουνιστές; Και ότι ο καθένας θα έπαιρνε απ’ αυτή ό,τι χρειαζόταν ή του πήγαινε;
Κάπως έτσι ρε φίλε.
ΔιαγραφήΔυστυχώς στην Ελλάδα για πολλά χρόνια το ροκ (στις διάφορες εκφάνσεις του) το διαχειριζόταν –όπως το έχουμε πει χιλιάδες φορές κι έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας– η πιο μαύρη αντίδραση. Να μη λέμε πάλι ονόματα… τα έχουμε πει χιλιάδες φορές.
Δεξιοί και ακροδεξιοί δηλαδή, που πήραν αυτό το αμερικάνικο προϊόν με σκοπό να το πλασάρουν στη νεολαία. Γιατί κάπως έπρεπε να περάσει αυτό το προϊόν. Κάποιοι έπρεπε να μεταδίδουν τα τραγούδια στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις δηλαδή, κάποιοι έπρεπε να διοργανώνουν τις συναυλίες, κάποιοι έπρεπε να γράφουν στα έντυπα κ.ο.κ. Μιλάμε για την δεκαετία του ’60.
Η βάση όλων αυτών ήταν το περιοδικό Μοντέρνοι Ρυθμοί, αφού οι άνθρωποι που έγραφαν εκεί είχαν ταυτοχρόνως εκπομπές στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, διοργάνωναν live, έκαναν παρουσιάσεις δίσκων, ήταν χωμένοι στις δισκογραφικές κ.ο.κ.
Δεν υπήρχε κάποια άλλη φωνή. Κανείς δεν άρθρωνε για το ροκ κάποια άλλη κουβέντα. Η μόνη κουβέντα ήταν αυτή. Εγώ ψάχνω να βρω κείμενα για το ροκ, που να βγαίνουν έξω από τη «γραμμή» των Μ.Ρ. και όταν βρίσκω κάτι το ανεβάζω στο blog.
Γι’ αυτό ανέβασα κάποτε τις απόψεις του «Λαμπράκη» Μάνου Λοΐζου για το ροκ από την εφημερίδα της Αριστεράς «Δημοκρατική Αλλαγή» (1966)…
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/01/blog-post_21.html
Γι’ αυτό ανέβασα κάποτε το κείμενο του Σάκη Παπαδημητρίου για τους Beatles από την «Διαγώνιο» (1968)
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/03/beatles.html
Γι’ αυτό ανέφερα κάποτε άλλοτε το κείμενο του Gene Bluestein (καθηγητής στο Fresno στην California) «Η λαϊκή παράδοση και η ποίηση του ροκ», που δημοσιεύτηκε στη γλώσσα μας στο τεύχος 6 (Φθινόπωρο του 1971 – ναι τότε) του περιοδικού Διάλογος, που τύπωνε η Αμερικανική Πρεσβεία – και που είναι, αυτό το κείμενο, ένα από τα πρώτα σοβαρά, που γράφτηκαν ποτέ για το ροκ στη γλώσσα μας. (Κάποια στιγμή θέλω να το «χτυπήσω», ώστε να υπάρχει ολόκληρο).
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/03/blog-post_4.html
Γι’ αυτό έχω αναφέρει όλα αυτά τα αποσπάσματα από Φαράκο, από Ιμβριώτη κ.ο.κ., γιατί μ’ ενδιαφέρει εκείνη η πρώιμη ροκ φιλολογία στον τόπο μας, που να μην παίρνει γραμμή από τους Μοντέρνους Ρυθμούς.
Αυτή είναι η προσφορά του δισκορυχείου. Να φέρει αυτά τα κείμενα στο φως και ο καθείς να τα αξιολογήσει όπως εκείνος μπορεί ή γουστάρει.
Και αυτό θα συνεχίσω να κάνω. Καθότι υπάρχουν κι άλλα άρθρα που θα βγουν σιγά-σιγά στο φως…
Oι Μοντέρνοι Ρυθμοί ήταν για καλούς γιούς και κοριτσούδια. Και με δεξιούς μέσα, ναι.
ΔιαγραφήΑυτό δεν σημαίνει ότι το ροκ γενικά στην Ελλάδα το είχε στα χέρια της η δεξιά, αλλά απλά ότι οι Μ.Ρ. είχαν τόση σχέση με το ροκ όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Ή τέλος πάντων όσο το Smash Hits σε σχέση με το NME, ή το Hit Parader σε σχέση με το Rolling Stone, το Creem κλπ.
Τα θέματα και το στυλ που έβγαζαν τα τελευταία (πραγματικά ροκ περιοδικά της εποχής και του κλίματος, όχι ποπ σαχλαμαρίτσες με στίχους και αφίσες με τον Ρίνγκο) δεν άγγιζαν κατά διάνοια οι Μ.Ρ.
Αν το κοινό των Μ.Ρ. ήταν το γενικό ακροατήριο που άκουγε και Μπητλς, και κάνα χιτάκι των Στόουνς, και Τέρτλς, αλλά και ιταλικές τσιχλόφουσκες κλπ, όπως το αντίστοιχο κοινό που το 80 άκουγε ας πούμε Madonna και Boy George και Modern Talking άντε και Scorpions, υπήρχε και μικρότερο κοινό, που άκουγε ροκ πιο "συνειδητά" ας πούμε, και ήταν πολύ πιο σκληροπυρηνικό και από τους αγοραστές και συνήθως τους συντάκτες των Μ.Ρ.
Και αυτό το κοινό δεν ξετρελαίνονταν ούτε με τη Δεξιά, ούτε με τη Χούντα, και ας έπαιξαν ορισμένες μπάντες σε "αποκριάτικους χορούς" του στρατού. Όπως οι ροκάδες το '80 δεν ξετρελαίνονταν με τον Λιάνη και τον Κατσιφάρα, και ας έπαιζαν σε κάτι εκδηλώσεις του ΠΑΣΟΚ. Απλά έκαναν κρα για να παίξουν.
>>Αυτό δεν σημαίνει ότι το ροκ γενικά στην Ελλάδα το είχε στα χέρια της η δεξιά, αλλά απλά ότι οι Μ.Ρ. είχαν τόση σχέση με το ροκ όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο.<<
ΔιαγραφήΌταν λέω πως το ροκ στα sixties το είχε στα χέρια της η δεξιά αναφέρομαι στους ανθρώπους που έγραφαν στους Μ.Ρ. έχοντας… «ταυτοχρόνως εκπομπές στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, διοργάνωναν live, έκαναν παρουσιάσεις δίσκων, ήταν χωμένοι στις δισκογραφικές κ.ο.κ». Αυτό εννοώ και τίποτ’ άλλο.
Αυτό δεν σημαίνει π.χ. πως το ροκ το άκουγαν μόνο δεξιοί – δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο.
Οι Μ.Ρ. είχαν αυτή τη σχέση με το ροκ που μπορούσε να έχουν. Δεν υπήρχαν καλύτεροι για να γράψουν τότε. Αυτοί ήταν τι να κάνουμε τώρα. Εδώ και στα 70s και στα 80s και στα 90s στα περιοδικά διάβαζες απερίγραπτες βλακείες. Στα δε underground υποτίθεται έντυπα διάβαζες ακόμη χειρότερες…
Διάβασε εδώ τι έγραφε το ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ, για να βάλεις τα γέλια. Τέτοιες μαλακίες δεν έγραφαν οι Μ.Ρ.!
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2012/10/blog-post_13.html
>>υπήρχε και μικρότερο κοινό, που άκουγε ροκ πιο "συνειδητά" ας πούμε, και ήταν πολύ πιο σκληροπυρηνικό και από τους αγοραστές και συνήθως τους συντάκτες των Μ.Ρ.<<
Σίγουρα θα υπήρχαν και κάποιοι –μετρημένοι– που θα τους φαίνονταν… ελαφριά αυτά που γράφανε οι Μ.Ρ. και μπορεί ν’ ακούγανε… Cream ξέρω ’γω ή Paul Butterfield (μιλάμε για το ’66 πάντα). Το θέμα είναι πού θα εύρισκαν τους δίσκους για να τους ακούσουν… Ο καθείς εδώ μπορεί να πει ό,τι θέλει…
Εγώ, πάντως, έχω φίλους ροκάδες που είναι σήμερα γύρω στα 65 (ήταν έφηβοι δηλαδή στα mid-sixties) και κοιμόντουσαν παραμάσχαλα με τους Μ.Ρ. (αν τους περίσσευε χαρτζιλίκι για να τους αγοράσουν).
Όσον αφορά στο τελευταίο που λες… δεν είναι το ίδιο να παίζεις για το ΠΑΣΟΚ και το ίδιο να παίζεις για τους χουντικούς στρατόκαβλους – μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Εγώ δεν απορρίπτω τον Σιδηρό επειδή έπαιξε για το ΠΑΣΟΚ, αν απορρίπτω (ό,τι απορρίπτω) είναι για άλλους λόγους.
Έτσι, λοιπόν και για τα παιδιά των sixties δε λέω πως ήταν χουντικοί (προς θεού), αλλά όχι να μας λένε κάποιοι για τη σκληρή και… αντιδεξιά σκηνή της Θεσσαλονίκης (αυτό πάει πολύ!).
ειμαι ο ΓΙΑΝΝΗΣ ξερεις ποιος και σου ΞΑΝΑΛΕΩ τα εξης.....κανεις τοσο καλη δουλεια παρουσιαζεις ενδιαφεροντα θεματα, αλλα εχεις ενα κολλημα με την χουντα ρε φιλε!!!!!!! γιατι πρεπει ντε και καλα οτι μουσικο συνεβη τοτε να ταυτιζεται με το καθεστως εκεινο???? ΑΠΟΡΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕ ΣΕΝΑ.......καποιο ΣΥΝΔΡΟΜΟ εχεις με την επταετια σιγουρα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννη, φοβάμαι πως δεν έχεις καταλάβει κάτι πολύ βασικό. Πως το ροκ και κατ’ επέκταση και το ελληνικό ροκ που μ’ ενδιαφέρει συνέπεσε στην Ελλάδα με την περίοδο της δικτατορίας. Οπότε ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΩΣ υπάρχουν όλες αυτές οι αναφορές.
ΔιαγραφήΔεν υπάρχουν ούτε «σύνδρομα», ούτε «κολλήματα».
Δηλαδή όταν π.χ. οι Νοστράδαμος έπαιζαν με ακροατήριο τον Λαδά, έχω εγώ κάποιο σύνδρομο; Όταν οι Fratelli (Παπαντίνας κ.λπ.) έπαιζαν για το Γ Σώμα Στρατού έχω εγώ κάποιο σύνδρομο;
Να λέμε τα πράγματα ως έχουν και να μην αποκρύβουμε εκείνο που πραγματικά συνέβαινε.
>το ελληνικό ροκ που μ’ ενδιαφέρει >συνέπεσε στην Ελλάδα με την περίοδο >της δικτατορίας.
ΔιαγραφήΒρε πανάσχετε ερευνητή του κλόπυ πέηστ (λάβε εσύ τον χαρακτηρισμό τώρα), ποιό ροκ υπήρχε στην ελλάδα εκείνη την εποχή; Η 5η εθνική της διεθνούς σκηνής; Πλην 2-3 εξαιρέσεων, ροκ σοβαρό παίχτηκε από το 1980 και μετά, και ιδιαίτερα μετά το 1990. Μην παραμυθιάζεσαι και ξεκόλλα από τα Νταλούκεια κολλήματα το να κάνεις μια κατασκευή (ότι στα 60s υπήρχε ροκ στην ελλάδα) και να γράφεις ποταμούς παπαρολογιών για να το αποδείξεις.
Συνέχισε πάντως, γελάμε πολύ με τη πάρτη σου.
--
Ν.Π.
N.Π. είσαι θρασύς και άσχετος, άρα βλάκας. Δυστυχώς για σένα αυτή είναι η εξίσωση.
ΔιαγραφήΆμα στα… σαράντα-πενήντα βάλε σου δεν έχεις ακούσει τα δεκάδες άξια ελληνικά συγκροτήματα του ’60 και του ’70 και περίμενες μέχρι το ’80, και κυρίως μετά το ’90 για ν’ ακούσεις ελληνικό ροκ είσαι άξιος της μοίρας σου.
Τι ν’ αποδείξω ρε άσχετε; Σε κάτι βλάκες σαν εσένα, δυστυχώς, δεν πιάνουν οι αποδείξεις. Άρα τη γλιτώνεις…
Πάντως είσαι μίζερος και σκουντούφλης, και για μένα εντελώς αστείος λέγοντας κάτι τέτοιο. Το να γελάσω, όμως, μαζί σου είναι το λιγότερο.
Σιγά τα δεκάδες άξια συγκροτήματα του '60 και του '70.
ΔιαγραφήΑν εξαιρέσεις ορισμένα σχήματα, το 90% πέρασαν και δεν άγγιξαν.
Δε λέμε τι κασέ κάνουν σε συλλέκτες, κασέ κάνουν και τα γραμματόσημα. Λέμε τι αισθητική παραγωγή είχαν αλλά και τι επιρροή άσκησαν οπουδήποτε εκτός Ελλάδας.
Οι περισσότεροι βέβαια δεν είχαν επιρροή ούτε εντός, γι' αυτό και η σκηνή το '80 και το '90 ξαναστήθηκε σχεδόν από την αρχή και χωρίς "προγόνους" με βάση τις μουσικές του τέλους του '70 στο εξωτερικό.
Για ρώτα κάποιον που να ξέρει από μουσικοκριτική, π.χ. κάνα Ζήλο να σου πεί τι απίδια πιάνουν αυτά τα συγκροτήματα του '60 και του '70.
>>Σιγά τα δεκάδες άξια συγκροτήματα του '60 και του '70.<<
ΔιαγραφήΔεκάδες. Όπως ακριβώς το λέω.
>>και τι επιρροή άσκησαν οπουδήποτε εκτός Ελλάδας.<<
Τι ξενοδουλεία είναι αυτή; Αδιαφορώ παντελώς για τον αν άσκησαν επιρροή εκτός Ελλάδος τα ελληνικά γκρουπ.
Εμένα με νοιάζει πώς ακούγονται στ’ αυτιά μου και πώς ακούστηκαν στη χώρα.
Για το αν επηρέασαν και πόσο τα γκρουπ του ’60 και του ’70 (την ελληνική σκηνή) είναι άλλο θέμα, που σχετίζεται με πολλούς παράγοντες. Δεν θα το αναλύσω τώρα. Εδώ θα πρέπει κάθε γκρουπ, από τα μεγάλα τουλάχιστον, να το δεις ξεχωριστά.
Την έχω ξανακάνει αυτή την κουβέντα, πιθανώς μ’ εσένα, κα δεν έβγαλε πουθενά. Είσαι αρνητικός.
Σιγά, πάντως, μην περίμεναν οι Αμερικάνοι, ή οι Άγγλοι, τους Έλληνες ή τους Γάλλους για να επηρεαστούν. Για πες μου εσύ μερικά γαλλικά συγκροτήματα του ’60 – ’70, πες μου 4-5, που άσκησαν παγκόσμια επιρροή στο ροκ. Άιντε να σε δω…
Δεν θέλω να ρωτήσω κανένα Ζήλο. Έχω αυτιά κι ακούω μόνος μου.
Ο Ζήλος πάντως το ’60 διάβαζε Μοντέρνους Ρυθμούς και έστελνε γράμματα στο περιοδικό (είναι δημοσιευμένα με το ονοματεπώνυμό του). Για να το ξέρεις στο λέω αυτό. Επειδή δεν το ξέρεις. Κι εσύ και διάφοροι άλλοι, που παριστάνετε τους πονηρούς.
Πραγματικά οι δεκαετίες αυτές ('60/'70) έβγαλαν δυσανάλογα πολλά καλά ποπ/ροκ συγκροτήματα σε σχέση με το συνολικό αριθμό τους και ΕΙΔΙΚΑ σε σχέση με χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία. Προσοχή, μιλάω για αναλογία και όχι για αριθμό! Δεν υπάρχουν πολλές "πατάτες" κυκλοφορίες εκείνη την εποχή και όταν υπήρχαν συνήθως ανήκαν στα πιο γνωστά συγκροτήματα της εποχής παρά στα πιο μικρά (κατά τη γνώμη μου).
ΔιαγραφήΕπίσης, η επιρροή που ασκεί ή δεν ασκεί μια μπάντα είναι προφανές ότι εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και όχι μόνο από τη μουσική αρτιότητα (π.χ. συγκυρίες, προώθηση, εταιρία διάθεσης, φήμη). Ούτε η μουσική αρτιότητα με τη σειρά της επιτυγχάνεται με μια "τέλεια" παραγωγή, η οποία είναι μόνο ένα ρετούς και όχι πάντα απαραίτητο ή επιθυμητό.
@
ΑπάντησηΔιαγραφή"Δεν υπήρχε κάποια άλλη φωνή. Κανείς δεν άρθρωνε για το ροκ κάποια άλλη κουβέντα."
Ρε κολλημένε το ροκ δεν είναι κόμμα για να έχει επίσημη "φωνή". Ψάχνεις για "φωνές" εκεί που δεν υπάρχουν. Μήπως ακούς και "φωνές"; Αν ναι, να πας να κοιταχτείς.
@
"Δυστυχώς στην Ελλάδα για πολλά χρόνια το ροκ (στις διάφορες εκφάνσεις του) το διαχειριζόταν –όπως το έχουμε πει χιλιάδες φορές κι έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας– η πιο μαύρη αντίδραση."
Ρε άσχετε οι Μ.Ρ. έκλεισαν ακριβώς επειδή δεν μπορούσαν να διαχειριστούν το ροκ.
@
"Γι’ αυτό έχω αναφέρει όλα αυτά τα αποσπάσματα από Φαράκο, από Ιμβριώτη κ.ο.κ., γιατί μ’ ενδιαφέρει εκείνη η πρώιμη ροκ φιλολογία στον τόπο μας, που να μην παίρνει γραμμή από τους Μοντέρνους Ρυθμούς. "
Πρώιμη "ροκ φιλολογία" τα σταλινόμουτρα;
Ωρέ τί "πίνεις" και δε μας δίνεις;
>>Ρε κολλημένε το ροκ δεν είναι κόμμα για να έχει επίσημη "φωνή".<<
ΔιαγραφήΤι λέει ο γελοίος ρε παιδιά!
Ποιος μίλησε για επίσημη «φωνή» ρε καραγκιόζη;
Ξέρεις πολλούς ρε άσχετε, το 1966, που να λέγανε αυτά που έλεγε ο Λοΐζος;
«Για μένα το φαινόμενο γε-γε είναι φαινόμενο που καθρεφτίζει την εποχή μας. Το σέικ δεν έχει καμμιά σχέση με το τσα-τσα ή το μάμπο – ρυθμούς μάλλον αισθησιακούς. Οι σύγχρονοι ρυθμοί (σέικ) είναι ρυθμοί διαμαρτυρίας, μοναξιάς και αυτοβασανισμού. Και η ποίηση των ‘Νέγρικων’ με οδήγησε σ’ αυτούς γιατί τα θέματά τους μιλάνε για αδικία και εκμετάλλευση – προβλήματα που έχουν απήχηση σε όλο τον κόσμο. Δεν επεδίωξα να κάνω σέικ. Έχοντας όμως μέσα μου αυτή την παγκόσμια φωνή διαμαρτυρίας που εκφράζει, το σέικ ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο».
Ποιος θα τις έλεγε αυτές τις κουβέντες; Ο Τσόγκας ή ο Πετρίδης; Ή τίποτα… αναρχολεμέδες; Ένας «Λαμπράκης» βγήκε και τις είπε. Αν εσύ ο βλάκας με την ανύπαρκτη έρευνά σου έχεις να μας προτείνεις κάτι άλλο εμπρός…
>>Ρε άσχετε οι Μ.Ρ. έκλεισαν ακριβώς επειδή δεν μπορούσαν να διαχειριστούν το ροκ<<
Ηλίθιε, το ξαναλέω (για σένα ειδικά). Οι Μοντέρνοι Ρυθμοί και όλα τα υπόλοιπα περιοδικά που ανήκαν στο ιδεολογικό περίβλημα του Τσόγκα (Καλλιτεχνικές Επικαιρότητες, Ο Κόσμος Του Τραγουδιού, Σώου, Pop Express, Μοντέρνοι Ρυθμοί/13-19) έβγαιναν μέχρι και το 1972, που σημαίνει πως ακόμη και τότε υπήρχε κοινό που γούσταρε αυτού του είδους την απλοϊκή απολίτικη δημοσιογραφία.
Ξέρεις ρε βλάκα για τι ακριβώς έγραφαν αυτά τα περιοδικά ή περιμένεις να σου πω εγώ; Σου λέω λοιπόν πως από τη δεξιά σκοπιά μια χαρά το διαχειριζόντουσαν το ροκ. Δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα.
Άμα είσαι άσχετος, επειδή είσαι, θα έρχεσαι στο δισκορυχείον με σύνεση (για να μάθεις) και όχι με ψευτοτσαμπουκά, γιατί αλλιώς θα σε στείλω στο διάολο…
>>Πρώιμη "ροκ φιλολογία" τα σταλινόμουτρα;<<
Άμα γουστάρεις, αλλιώς αμόλα.
Α… και πού ’σαι. Εσύ, ο ερευνητής της πλάκας…
Άμα βρεις τίποτα ελληνικούς… αναρχολεμέδικους προβληματισμούς για το ροκ από τα late 60s-early 70s στείλε τους να τους δημοσιεύσω…
Άιντε να χαθείς από ’κει πέρα. Αγράμματε.
"σταλινόμουτρο" η Ιμβριώτη..καλά πάμε
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν να νομίζω ότι η ακροδεξιά και σήμερα έχει κάτι νταλαβέρια με το ροκ ..
Μιχαηλίδης
Φυσικά και έχει. Μέχρι πρότινος τα καλύτερα ροκ ντοκιμαντέρ τα έδειχνε το κανάλι του Καρατζαφίρερ. Στα δε εκλογικά κέντρα του… ΛΑ.Ο.Υ στα μεγάφωνα ακουγόταν πάντα ροκ (Deep Purple, Doors και δε συμμαζεύεται). Πιστεύω και τώρα με το νέο κόμμα τα ίδια θα βάζουνε… (Γέλια)
ΔιαγραφήΚοίταξε να δεις ΕΝΤΕΛΩΣ ΓΕΛΟΙΕ αναρχολεμέ νούμερο… δύο, τρία ή 33… αλλά πάντως «νούμερο».
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου έκανα μεγάλη χάρη και δημοσίευσα τρία μπουρδοσχόλιά σου.
Αν νομίζεις ότι θα σπαταλάω το χρόνο μου για ν’ ασχολούμαι με τις μαλακίες που λες κάθε λίγο και λιγάκι είσαι γελασμένος.
Ξεκόλλα από το δισκορυχείον και τράβα να πεις τις παπαριές σου στα μπουρδομπλόγκ που σε καταλαβαίνουν. Εκεί θα βρεις όση κατανόηση θέλεις για την «άρρωστη» περίπτωσή σου.
Γιατί μόνο «αρρώστια» δείχνει το γεγονός πως είσαι κολλημένος στο δισκορυχείον επιδιώκοντας τέτοιου τύπου κακόπιστο διάλογο.
ΥΓ. Θα σε περιμένω, πάντως, μόνον όταν θα μου πεις τα ροκ περιεχόμενα του τελευταίου τεύχους των Μοντέρνων Ρυθμών, ή όταν θα μου φέρεις μια σωστή κουβέντα για το ροκ από κάποιον αναρχολεμέ… κι ας είναι και από το Ιδεοδρόμιο (μπου χα χα!). Σου βάζω δύσκολα το ξέρω, αλλά μόνον έτσι θ’ αποδείξεις ότι δεν είσαι… ΕΝΤΕΛΩΣ ΓΕΛΟΙΟΣ.
Το rock n' roll είναι σαν τη ζωή φώντα, θα κάνει τα πάντα για να επιβιώσει. Καλά τα πας όμως είσαι σχολαστικός. Θα καταλήξεις χίππυ στο τέλος της ημέρας. Προσπάθησε να δείς το φαινόμενο πιο αφαιρετικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπα, μάλλον… πάνκης θα καταλήξω, αν κρίνω από το φοβερό live των Αντί… που είδα απόψε.
Διαγραφή"Σοβαρό ροκ, παίχτηκε κυριως το 80, αλλα κυρίως απο το 90 και μετα"...ειπε ο Ν.Π.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμπεριστατωμενη αποψη, δεν λεω, καθώς οι Απροσάρμοστοι, οι Τρύπες, τα Ξυλινα Σπαθιά και τα Διάφανα Κρίνα είχαν εκτός των άλλων και έντονη επιρροη στην διεθνη σκηνη.... Καλα δε, μην πουμε για την πανγαλαξιακή επιρροη του πρεζάκια του Σιδηρόπουλου (που έπαιζε καταπλητικά 4 ολόκληρα ακόρντα) στην παγκόσμια μουσική ροκ σκηνη....
Ρε πούστη μου, τι άλλο θα ακούσουμε;
Το θέμα δεν είναι το τι θ' ακούσεις αλλά το τι θα καταλάβεις, εκεί να το εστιάσεις το πρόβλημα σου.
ΔιαγραφήΦώντα, να κάνω μια ερώτηση με αφορμή ένα σχόλιο σου; Παραπάνω ρωτάς ρητορικά "Το πανκ ρε ηλίθιε δεν πάει και με τους αναρχικούς, δεν πάει και με τους ναζήδες;" Να απαντήσω με τη σειρά μου πως το πανκ από μόνο του δε λέει και τίποτα, εννοώ πως αν δε δεις τι ξύλο έχει πέσει μεταξύ τους όχι μόνο για τους προφανείς λόγους αλλά για την υπεράσπισης της πανκ ταυτότητας, τότε όντως το πανκ στις αναλύσεις μας θα εμφανίζεται ως ένα πολιτικά άχρωμο και ουδέτερο είδος μουσικής που απλά στέκεται στη μέση και περιμένει τους οργανοπαίχτες, τους μάνατζερ και τους δημοσιογράφους για να τσουλήσει στα μαλακά αυλάκια. Και να συμπληρώσω: δε χρειάζεται να κοιτάξεις μόνο τα ξύλα ανάμεσα στους αναρχικούς και ναζήδες πάνκηδες (που είναι προφανείς οι λόγοι) αλλά και τα ξύλα των πούρων πάνκιδων στη «μόδα της τρέντυ μοϊκάνας» (πίστεψέ με έχω βρεθεί μπροστά σε τέτοια σκηνικά), για να καταλάβεις πως αν δε δεις τις εσωτερικές συγκρούσεις μιας σκηνής τότε δε θα καταλάβεις και τον τρόπο που αυτή συγκροτήθηκε. Επομένως προχωράω στην διπλή ερώτηση: (α)πιστεύεις πως η αναφερόμενη ροκ σκηνή της δεκαετίας του ’60-’70 ήταν ομοιογενής και συγκροτημένη γύρω από κάποια συγκεκριμένα ιδεώδη; (β) στην μέχρι τώρα μελέτη σου έχεις δει τέτοιες εσωτερικές συγκρούσεις, διαφωνίες για τις διαφορετικές στάσεις των συγκροτημάτων της εποχής ή/και των ροκ ακροατών της εποχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ’ ευχαριστώ,
Γιώργος M.
Δυστυχώς δεν έχω πάρει ακόμα κάποια απάντηση. "Δυστυχώς" γιατί ούτε βρίζω, ούτε γιατί πιστεύω πως η ερώτηση είναι χαζή ή άσχετη με την κουβέντα, ούτε γιατί ήταν ρητορική. Το αντίθετο, νομίζω πως αφορά τη ουσία της μεθοδολογίας της έρευνα σας. Απευθύνεται και στον Τρούσα και (λιγότερο) στον Νταλούκα.
ΔιαγραφήΠεριμένω μια απάντηση.
Ευχαριστώ,
Γιώργος
Συγγνώμη. Δεν είναι ότι απαξίωσα ν’ απαντήσω. Απλώς ορισμένες φορές πέφτουν πολλά σχόλια για διαφορετικές αναρτήσεις και κάπου χάνεται η μπάλα. Το είχα διαβάσει το σχόλιό σου. Είχα σκοπό να πω δυο πράγματα, αλλά στην πορεία μού διέφυγε…
ΔιαγραφήΕγώ δεν πιστεύω στα «ροκ ιδεώδη», στις «ροκ ιδεολογίες» και στους «ροκ τρόπους ζωής». Πρόκειται για απέραντες σαχλαμάρες, που βρήκαν πρόσφορο έδαφος στην άγνοια που επικρατούσε για πολλά χρόνια στην Ελλάδα γύρω από τα ροκ θέματα… κι έτσι κάπως ρίζωσαν και θέριεψαν.
Το ροκ είναι ένα τελείως ανοιχτό φαινόμενο, εντός του οποίου συμβαίνουν τα πιο αντιθετικά πράγματα. Και πάνω σ’ αυτή τη βάση τίποτα δεν πρέπει να μας παραξενεύει.
Ούτε ο ροκάς εκατομμυριούχος (όπως ο John Lennon ας πούμε, που φωτογραφιζόταν… ανερυθριάστα με την… ψυχεδελική Rolls-Royce του), ούτε ο ροκάς επαναστάτης (όπως ο John Lennon, πάλι, που φωτογραφιζόταν με το κράνος της Zengakuren).
Διαφωνίες μεταξύ των συγκροτημάτων μπορεί να υπήρχαν στο ροκ, ιδίως όταν έμπαιναν στη μέση σοβαρά ιδεολογικοπολιτικά θέματα (Stormy Six vs Area π.χ. στην Ιταλία των seventies), παρότι το δίπολο δεν είναι το κλασικό Beatles-Rolling Stones (των οποίων οι μεταξύ τους σχέσεις ήταν μια χαρά). Μια «μάπα» (το… τάχα μου δίπολο Beatles-Rolling Stones εννοώ), που φτιάχτηκε στην Ελλάδα ήδη από την παλιά εποχή του Πουλικάκου.
Τώρα για τους ροκ ακροατές στην Ελλάδα (γιατί γι’ αυτούς ξέρουμε βασικά) να μην πιάσουμε κουβέντα, επειδή θα στενοχωρηθούμε… Η πλειονότητά τους λέει ό,τι να ’ναι, έχοντας πλήρη άγνοια για τα θέματα του ροκ.
Ξαναδιαβάζω τώρα το απέραντο μπουρδολόγημα που κατέγραψε… ενεός ο Γιώργος Τουρκοβασίλης στα «Ροκ Ημερολόγια» (αγόρασα, θέλω να πω, και την επανέκδοση) και ξαναβάζω τα γέλια, καθώς μια σωστή ή ψιλοσωστή κουβέντα, αντιστοιχεί σε δέκα παπαριές (αυτή είναι η αναλογία).
Πιστεύω, δε, για το σήμερα, πως σ’ αυτά τα θέματα δεν διαφέρουμε καθόλου από το ’85.
ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΕΔΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΟΥΒΕΝΤΑ (ΑΠΑΝΤΗΣΑ ΑΠΛΩΣ ΣΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ), ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΣΤΕΙΛΕΤΕ ΑΛΛΑ ΣΧΟΛΙΑ.
ΦΥΛΑΞΤΕ ΤΑ «ΘΑΨΙΜΑΤΑ» (ΠΡΟΣ ΕΜΕΝΑ) ΑΜΑ ΓΡΑΨΩ (ΑΜΑ ΛΕΩ) ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΓΙΑ ΤΑ «ΡΟΚ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ».
Ok ευχαριστώ για την απάντηση. Το ζήτημα για έναν ιστορικό είναι να εντοπίσει τόσο όλα αυτά τα αντιθετικά πράγματα, όσο και όλα εκείνα τα συγκολλητικά στοιχεία που τελικά δε θα περιγράφουν απλώς ένα εντελώς ανοιχτό φαινόμενο, αλλά τον τρόπο που συγκροτείται και οργανώνεται η ζωή αυτού που μελετάται. Για μένα, πχ. ο ροκάς πολυεκατομμυριούχος και ταυτόχρονα ‘επαναστάτης’ Λένον δεν είναι αντίφαση αλλά ο τρόπος που συγκροτείται το εμπόρευμα Λένον. Το εμπόρευμα Λένον μπορεί να είναι, να κάνει και να λέει ότι θέλει αρκεί να υπηρετεί την καπιταλιστική σχέση.
ΔιαγραφήΟ Νταλούκας προσπαθεί να κάνει πολιτισμική ιστορία των υποκουλτούρων, αλλά αυτοπαγιδεύεται τόσο στα ψέματα που λένε (και πιστεύει) οι ίδιοι οι ροκάδες στους εαυτούς τους («ροκ τρόπος ζωής») όσο και στα ψέματα που λένε τα ‘ντοκουμέντα’ του προσπαθώντας να κατασκευάσει το νοηματικό σύνολο «ψυχεδελική νεολαία». Διπλή η παγίδευση, διπλή η αποτυχία…
Γιώργος
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, και στο βαθμό που μπορεί να με αφορά.
ΔιαγραφήΔεν μου αρέσει να με αποκαλούν «ιστορικό» (οι τίτλοι αυτοί είναι για τους πανεπιστημιακούς και για όσους ξερογλείφονται με τους πανεπιστημιακούς).
Απλώς ακούω ροκ, την ψάχνω με το ροκ και γράφω τη γνώμη μου γι’ αυτό (όπως και για διάφορα άλλα πράγματα).
Δεν σε αφορά Φόντα. Δεν σε περάσαμε για ιστορικό. Δεν σε παρεξηγούμε. Άλλωστε είσαι τόσο μετριόφρων.
ΔιαγραφήΒρε εμπεριστατωμένε Σαρρέ ποιός μίλησε για Τρύπες, Ξυλινα Σπαθιά, Διάφανα Κρίνα ή Σιδηρόπουλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήLast Drive, Metro Decay, Yell-o-Yell, Forward Music Quintet, Γενιά του Χάους, Ναυτία, Χαοτικό Τέλος, Rotting Christ, Varathron, Death Courrier, Οπτική Μουσική, Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ, R.R. Hearse, Nightstalker, 1000 Mods, Automaton, Necromantia, Anti-Troppau Council, Purple Overdose, Echo Tatto, 2 By Bukowski, Alwoods, Ancenstral House of the Sun, Kawir, Δαιμονια Νυμφη, Crystal Thoughts, Baby Guru, Pete & Royce, Captain Nefos, Chapter 24, Clown, Ciccada, Decadence, Εν Πλω, DreamLongDead, Ilios, Raw, In Trance 95, Garden Box, Redondo Rocks, Into the Abyss, Infidel, Make Believe, Morel, Mother Turtle, Planet of Zeus, No Man's Land, Stereo Νοβα, Πυρος Αιθηρ, Slow Motion, Reporter, Το Ψυγειο-Ψυγειο, Verbal Deleriun, Voyage Limpid Sound, Ξεχασμενη Προφητεια, Αθιγγανοι του Συμπαντος, Sadistic Noise, Αντι...
Βαρέθηκα να γράφω. Σάλτα και σκότωσε το Βουτσά που κρύβεις μέσα σου και έλα μετά να μας κάνεις μάθημα περί "εμπεριστατωμένου". Άντε, που γίνατε όλοι ειδήμονες μελετώντας το ανύπαρκτο εγχώριο ροκ των 60s. Ξεκινήσατε να γράφετε διατριβές για το μηδενικό και καταλήξατε νούμερο!
Ν.Π.
Φίλε σταμάτα γιατί γελάει κόσμος. Όσο προχωράνε οι μπάντες, πας απ'το κακό στο χειρότερο. Άκου εκεί Πυρος Αιθηρ και Αθιγγανοι του Συμπαντος?!!
ΔιαγραφήΌσο για τον Βουτσά, αν δε μπορείς να ξεχωρίσεις το λόγο για τον οποίο γράφτηκε ένα "φσστ μπόινγκ", έχεις κάποιο κόμπλεξ και πρέπει να το κοιτάξεις. Έχεις ακούσει τίποτα πέρα απ'αυτό; Ή φτάνεις μέχρι τους Anaboubloula;
Ν.Π. από τα συγκροτήματα που σου αρέσουν, για ρώτα τον Κώστα (Purple Overdose) και τον Σπύρο (Crystal Thoughts) για το "ανύπαρκτο εγχώριο ροκ των 60s" για να μάθεις τι ακούνε και έλα με τον κηδεμόνα σου!
ΔιαγραφήΡε σταματήστε αυτή τη μαλακία… ρώτα τον έναν και ρώτα τον άλλον… Ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να ρωτήσουμε; Δεν κατάλαβα;
ΔιαγραφήΟ καθένας έχει μυαλό, αισθήματα και κρίση να πούμε και ακούει εκείνο που γουστάρει.
Το θέμα είναι, σε μια κουβέντα, να μπορεί κάποιος να υποστηρίξει όχι τα γούστα του, αλλά άλλα ευρύτερα θέματα με τις γνώσεις και τα επιχειρήματά του.
του πρεζάκια?
ΑπάντησηΔιαγραφήγια καθήστε ρε,τι βρισίδια είναι αυτά,δεν ντρέπεστε?
Σε ένα από τα editorial των Μοντέρων Ρυθμών, κατακρίνεται η Ελληνική Ραδιοφωνία επειδή πρωί πρωί παίζει τραγούδια για μνήματα (ή κάπως έτσι, πάντως σαφής αναφορά στο "κλαίει η μάνα μου στο μνήμα") και όχι "ωραία ξένα ρυθμικά τραγούδια" (ή κάπως έτσι). Όπως ορθότατα είχε πει ο Τουρνάς σε μια συνέντευξη στον Νταλούκα μετά την προφανή ερώτηση περί "ελληνικής ψυχεδελικής νεολαίας", στην Ελλάδα το ψυχεδελικό ήταν κατ΄όνομα και μακρόθεν, από μόδα και όχι από βιώματα. Κρίμα που σε τέτοια εμπεριστατωμένη δουλειά, στα σχόλια πέφτει πολύ χαμηλά το επίπεδο με τις αντιπαραθέσεις πάντως. (Σ. Χυτήρης)
ΑπάντησηΔιαγραφήN.Π. ένας ακόμα ανώνυμος βλάκας. Απορώ ρε Φώντα γιατί αφήνεις τους Αθιγγανους του...διαδικτύου να γράφουν ανώνυμα σχόλια....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτοι δεν ειναι ικανοί να γράψουν ουτε post στο Ψυγειο-Ψυγείο, πόσω μάλλον να σχολιάσουν για μουσική...
Ανώνυμε, γιατί θίχτηκες για την λέξη "πρεζάκιας"; Πως λέγεται αυτός που παίρνει πρέζα; Εκτός αν πιστεύεις οτι ο Σιδηρόπουλος έκανε κανένα τσιγαριλίκι και πνίγηκε απο τον καπνό....
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ Πολύ ευθικτοι μου γίνατε όλοι με τα (δηθεν) ΤΟΤΕΜ της μουσικής...για χαλαρώστε....
τουλαχιστον ο Σιδηρόπουλος και λοιποί είναι τοτεμ και θα μεινουν στην ιστορία
ΑπάντησηΔιαγραφήοι χλεχλέδες του ελληνικού sixties beat πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας
αυτός που παιρνει ηρωίνη λέγεται τοξικομανης και ειναι ενας αρρωστος ανθρωπος
πρεζάκιας ειναι βρισιά
Ό,τι και να απαντήσεις απαξιώ να σου απαντησω ξανα
ανώνυμος
>>αυτός που παιρνει ηρωίνη λέγεται τοξικομανης και ειναι ενας αρρωστος ανθρωπος<<
ΔιαγραφήΕίναι πρώτα βλάκας και ύστερα άρρωστος.
ΤΟΤΕΜ ...των πρεζάκηδων, των μπαφάκηδων και των βαρβιτουράκηδων!
ΑπάντησηΔιαγραφήειναι ένας τίτλος τιμής και αυτός, δεν λεω...
ΥΓ Οσο για οτι δεν θα μου ξανα-απαντησεις, μην μας κάνεις τέτοιο κακο, δεν θα το αντέξουμε....για μένα θα αποκτήσεις υπόσταση οταν βάλεις το ονοματάκι σου....τζάμπα μάγκα του διαδυκτίου
Βουτσαδισμός! Το τελευταίο στάδιο του φλουφλισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα 'σαι καλά βρε Σαρρε, μας κάνεις και γελάμε.
Φφσστ μποινγκ!!! Πλέσσας και greco-kultur... Με σόλο μπουζούκι Γιώργο Ζαμπέτα.
Αλήθεια, τι θα ντυθείς στις απόκριες; Γιε-γιές; βαρβιτουράκης; ή καρπαζοεισπράκτορας Τζανετάκος;
Ν.Π.
Ρε Ν.Π. δε βαρέθηκες να λες αυτές τις μαλακίες;
Διαγραφή