MATT ELLIOTT για το “The Calm Before”

Ο Matt Elliott είναι γνωστός και αγαπητός στο ελληνικό κοινό, αφού και τα τραγούδια του έχουν κάνει εντύπωση από χρόνια και οι συναυλίες του είναι πάντα sold out. Δεν ξέρω αν το στυλ του ταιριάζει μ’ εκείνο που θα αποκαλούσαμε «ελληνική ψυχοσύνθεση», σε κάθε περίπτωση πάντως το δικό του γκελ στη χώρα μας είναι διακριτό, για να μην πω μεγάλο, κάτι που δείχνει πως, σαν λαός να πούμε, δεν είμαστε μόνο… ντιριντάχτα. Ok, το ξέρουμε… Δεν περιμέναμε τον συμπαθέστατο Matt Elliott για να το επιβεβαιώσουμε.

Το “The Calm Before” [Ici d’ailleurs…, 2016] είναι το έβδομο, όπως διαβάζω, άλμπουμ του εγγλέζου (από το Μπρίστολ) μουσικού, ένα σκοτεινό «φολκτρονικό» διαμαντάκι, απ’ αυτά που, τέλος πάντων, δεν περιμένεις να μεγαλουργήσουν, σώνει και καλά, στην ημεδαπή. Και όμως… Οι βαθιές, βαριές και ενίοτε… απλησίαστες «κατασκευές» του Elliott έχουν τα… μεσογειακά παραθυράκια τους. Τις «τρύπες» εκείνες εννοώ, μέσα από τις οποίες θα περάσει μια στάλα φως, για να τις φωτίσει, έστω και για λίγο, πριν ξαναπλακώσει η σκοτεινιά και η μαυρίλα.

Με κιθάρες και λίγα ηλεκτρονικά (βασικά), και βεβαίως με μια φωνή, χαμηλή, αλλά με ωραία εκφραστικότητα, ο Matt Elliott παρατάσσει στο “The Calm Before” έξι κομμάτια, το ένα καλύτερο από το άλλο, με το “The allegory of the cave”, που κλείνει το CD, να μας οδηγεί ίσια στην Πολιτεία του Πλάτωνος και στον τρόπο που λειτουργούν οι ψευδαισθήσεις, χαλιναγωγώντας τη σκέψη, κάτω από δεδομένες συνθήκες. Πάντα επίκαιρο...