ζούμε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα εποχή

Στο BREXIT νίκησε η δημοκρατία. Βεβαίως και στο BREMAIN η δημοκρατία θα νικούσε, αλλά δεν νίκησε… και αυτό έχει σημασία.

Παρόλη τη μανιασμένη εκστρατεία της «παραμονής», με τις απειλές για την κατάρρευση της βρετανικής οικονομίας να πέφτουν σε ρυθμούς… μπόρας – ακόμη και για διακοπή του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος, που τόσο συναρπάζει και ευαισθητοποιεί τους Νησιώτες έγινε λόγος, ενώ αφήνω κατά μέρος τη δολοφονία της βουλετίνας, που ψαλλίδισε αισθητώς τη διαφορά υπέρ του BREXIT, η οποία θα ήταν μεγαλύτερη– ο βρετανικός λαός μίλησε. Και είπε ΟΧΙ στην ψευτοδημοκρατία των Βρυξελών. Στο ανύπαρκτο, επί της ουσίας, ευρωκοινοβούλιο και στα κλειστά κονκλάβια (Σύνοδοι Κορυφής, Eurogroup και τα συναφή), που συμβολίζουν, με τον τρόπο που διεξάγονται, την ανύπαρκτη επικοινωνία ανάμεσα στους λαούς και τις ηγεσίες τους.

Ήταν ένα χτύπημα το BREXIT απέναντι σε όλους εκείνους που κυβερνούν την Γηραιά Ήπειρο, χωρίς ίχνος ουσιαστικής δημοκρατικής νομιμοποίησης. Με όπλο το φόβο, την παραπληροφόρηση, τους εκβιασμούς, τις απειλές, τις ωμές παρεμβάσεις στα εσωτερικά των χωρών (με εγκλήματα εντός και εκτός εισαγωγικών), και βεβαίως με τη διασπορά της ανασφάλειας, της ανυπαρξίας αληθινών ευκαιριών και της φτώχειας, τα βρυξελιώτικα παραμάγαζα –η χειρότερη μορφή ολοκληρωτικής γραφειοκρατίας που έχει γνωρίσει η Δύση στην πρόσφατη ιστορία της– προξενούν το φόβο και τον τρόμο των απλών ανθρώπων, που αντιλαμβάνονται την παρουσία τους μόνον ως μπότα που τους πατάει στο σβέρκο. 

Αυτή την ανύπαρκτη, συναισθηματική ή οιασδήποτε άλλης μορφής, ταύτιση, μεταξύ λαών και ευρωηγεσίας ήρθαν, δυστυχώς, να την εκμεταλλευτούν οι ακροδεξιοί και οι φασίστες – και τούτο επειδή η ευρωπαϊκή Αριστερά αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. 

Από το ’90 και μετά, μετά την πτώση του «υπαρκτού» δηλαδή, η Αριστερά συνθηκολόγησε με τον αριβισμό, την ανηθικότητα και το ψέμα και καθώς αναρριχόταν στην εξουσία μετατρεπόταν σε μπαίγνιο των αγορών, σε μια ξοφλημένη πολιτική πατσαβούρα, η οποία, επί της ουσίας, δεν ήταν παρά... η άλλη όψη τού ίδιου νεοφιλελέ νομίσματος. 

Το είδαμε κι εμείς εδώ με την ξέφρενη, δημαγωγική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ από τα κατώγια στα ανώγια, το είδαν και οι Βρετανοί με το Εργατικό Κόμμα και τον έσχατο Jeremy Corbyn να τάσσεται υπέρ του BREMAIN, αφήνοντας το BREXIT να γίνεται «στρατηγικός στόχος» της ακροδεξιάς. 

Και τι δήλωσε αμέσως μετά τα αποτελέσματα, σήμερα δηλαδή, ο «δηθεναριστερός» βρετανός πολιτικός; Πως… «πολλές κοινότητες απηύδησαν με τις περικοπές, απηύδησαν με την οικονομική αποδιάρθρωση και αισθάνονται πολύ θυμωμένες από τον τρόπο που προδόθηκαν και τέθηκαν στο περιθώριο από τις διαδοχικές κυβερνήσεις στις πολύ φτωχές περιοχές της χώρας». 

Σοβαρά; Και τι έπραξε ο Corbyn γι’ αυτό; Ποια ήταν η πολιτική θέση του; Το BREMAIN; Ή μήπως η ψευδαίσθηση πως αυτό το έκτρωμα, που λέγεται ευρωπαϊκή διακυβέρνηση, μπορεί να αλλάξει «από τα μέσα»; 

Η γερμανοποιημένη Ευρώπη, που είναι εκτός των όσων άλλων και μια άλλου τύπου (προτεσταντική) θεοκρατία δεν χαίρει απολύτως καμμιάς λαϊκής επιδοκιμασίας. Πουθενά. Το μόνο που προξενεί είναι απέχθεια και αηδία. Για να το πω απλά; Ο κόσμος βλέπει τη φτώχεια του, την κατάντια του, και σιχτιρίζει. Το λεγόμενο «ταξικό μίσος» δεν ήταν ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες εντονότερο.

Έτσι, και στην Ελλάδα, και στη Βρετανία, παρά τις απειλές και τους εκβιασμούς, ο λαός δεν μάσησε και είπε ΟΧΙ. Και ΟΧΙ θα ξαναπεί όπου και όποτε διεξαχθεί στο άμεσο μέλλον ένα παρόμοιο δημοψήφισμα. Το θέμα είναι τι νόημα έχει αυτό το ΟΧΙ και, κυρίως, τι μέλλει γενέσθαι από ’δω και κάτω, καθώς πολλοί λένε… «τα χειρότερα»... επειδή το φίδι, όταν απειλείται, γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνο. Δυστυχώς, αλλά έτσι είναι.

Το φλέγον ζήτημα είναι πάντως αν θα μπορέσει η Aριστερά στην Ευρώπη να απεκδυθεί τον κομμένο και ραμμένο από τη βρυξελιώτικη γραφειοκρατία ρόλο της (γίνεται;) ή αν θα ξεπεταχτεί και θα πάρει μορφή κάτι άλλο «από τα κάτω», που να μην προσιδιάζει όμως στον φασισμό (που καραδοκεί). 

Έτσι, και μόνον αν το δει κανείς απ’ αυτή την άποψη, ζούμε οπωσδήποτε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα εποχή.