ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ – THE BOY: δύο περιπτώσεις ελλήνων τραγουδοποιών με τη δική τους ιδιαίτερη αφήγηση

ΤΗΕ ΒΟΥ

Το νέο άλμπουμ του Boy, το «Έτοιμοι Ένα» [Inner Ear, 2016], δεν ξαφνιάζει εξ αρχής, χωρίς να είναι και εντελώς αναμενόμενο. Εννοώ πως από ηχητικής πλευράς δεν καταγράφονται όλες εκείνες οι «αλλαγές», που θα το έκαναν αυτομάτως ξεχωριστό, διατηρεί όμως από τη στιχουργική μεριά τη δύναμη των παλαιότερων αφηγήσεών του.

Ο Boy γράφει στίχους, πολλούς (ελληνικούς) στίχους –μην το ξεχνάμε αυτό– και πάνω εκεί, στα στιχουργήματά του, συνωθούνται τα «ωραία» που έχει κατά καιρούς να μας πει. Φυσικά, η στιχουργική του παραμένει αστικής έμπνευσης (με βασικό άξονα τη διάβρωση, κοινωνική, συναισθηματική, περιβαλλοντική, της μεγάλης πόλης), οπωσδήποτε αφαιρετική και, εξ αιτίας αυτού, ενίοτε στριφνή και όχι πάντα εντελώς αποκρυπτογραφημένη. Στο «Έτοιμοι Ένα» υπάρχει concept, το οποίο αποκαλύπτεται ήδη από το site της εταιρείας του:

Πρόκειται για… «μια γυναίκα που κρατάει μια φορτωμένη βαλίτσα και περιμένει κάποιον στο σταθμό του τρένου. Μέσα στη βαλίτσα της κρύβεται όλη της η ζωή. Φωτογραφίες απ’ τα σχολικά χρόνια, σημειωματάρια που καταγράφει τις ερωτικές της φαντασιώσεις, ρούχα με λεκέδες από την ζωή που προσπαθεί να αφήσει πίσω της. Στο βλέμμα της βλέπουμε μόνο το μέλλον της».

(…)

ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ & Β-MOVIES

Τι προηγείται του τραγουδιού; Ο στίχος ή η μουσική; Ή μήπως κυλάνε και τα δυο μαζί; Ο Παύλος Παυλίδης εδώ και χρόνια, από τότε που ξεκίνησε την πιο προσωπική διαδρομή του, φαίνεται πως έχει αποφασίσει (για την πάρτη του πρώτα-πρώτα).

Χωρίς δικό του, βασικά, στιχουργικό υλικό δεν κουνιέται ρούπι. Έτσι νομίζω. Όλη η προσπάθειά του συμπυκνώνεται στο πώς θα πει εκείνα που θέλει να πει, με ποιον τρόπο θα γράψει εκείνα που θέλει να γράψει, πώς ακριβώς θα τα διατυπώσει. Πώς θα μετρήσει το βάρος των λέξεων, ώστε εκείνο που θα προκύψει να μπορεί να σταθεί αρχικώς με μιαν αυτονομία, και εν συνεχεία με τη βοήθεια της μουσικής να πάει παραπέρα. Ίσως γι’ αυτό τα στιχάκια του είναι τραγούδια, πριν ακόμη τα μελοποιήσει. Ίσως γι’ αυτό είναι τραγούδια ακόμη και όταν διαβάζονται (τα στιχάκια του) στο τυπωμένο innersleeve τού πιο πρόσφατου LP του, τού «Πυρκαγιά Σ’ Ένα Σπιρτόκουτο» [Inner Ear, 2016].

Ο Παυλίδης, όπως είναι γνωστό εγώ θα πω, εξακολουθεί να πλέει στιχουργικώς σ’ έναν ωκεανό «συμβόλων». Τα λόγια του προβάλλουν μιαν ανεπαίσθητη, λεπτή μελαγχολία, ακόμη και όταν αναφέρονται σε ό,τι φωτεινότερο, επηρεασμένα από το νεορομαντικό κλίμα των (ελλήνων) ποιητών του Μεσοπολέμου (Κώστας Καρυωτάκης, Κώστας Ουράνης, Pώμος Φιλύρας, Μήτσος Παπανικολάου, Τέλλος Άγρας, Ναπολέων Λαπαθιώτης…).

(…) 

Το όλον εδώ…

http://www.lifo.gr/articles/music_articles/106017