FRANCISCO PAIS LOTUS PROJECT

Θυμάμαι ακόμη την εντύπωση που μου είχε προκαλέσει το πρώτο (μάλλον) CD τού Francisco Pais, που έφθασε κάποια στιγμή στ’ αυτιά μου. Ήταν 7 Ιουνίου του 2013, όταν έγραφα για το “Raise Your Vibration” [Product of Imagination, 2012] εδώ στο δισκορυχείον:

«Ο Francisco Pais δεν είναι μόνον ένας απολαυστικός τραγουδιστής (με falsetto, φυσικά, ασυναγώνιστο), είναι ακόμη άσσος κιθαριστής και περαιτέρω στιχουργός και συνθέτης. Ένας πλήρης τραγουδοποιός που κινείται με απαράμιλλη άνεση μεταξύ pop-jazz και soft-rock, έχοντας δίπλα του παικταράδες.(…) Άψογες μελωδίες, αρμονική τελειότητα, ωραία πνευστά παιξίματα και βεβαίως κιθάρα που δοκιμάζει ακόμη και σε σκληρά ροκ τοπία, δίχως ποτέ να απεμπολεί τη λεπτότητά της. Δύσκολο να ξεχωρίσεις τραγούδι απ’ αυτό το άλμπουμ. Δύσκολο να επαναλάβεις κάτι. Το επαναλαμβάνεις όλο (διαρκεί εξάλλου μόλις 41 λεπτά) και καθαρίζεις».

Χαίρομαι, γιατί μετά από 3+ χρόνια συναντώ και πάλι τον Francisco Pais σ’ ένα άλμπουμ (το τρίτο του;) ακόμη πιο ωραίο και βεβαίως ωριμότερο του “Raise your Vibration”. Αυτό θα πει εξέλιξη!

Το νέο CD έχει τίτλο “Verde” [Product of Imagination, 2016], έχει περισσότερα ορχηστρικά παρά τραγούδια και είναι χάρμα ώτων. Ο Pais, που ως τραγουδιστής πάντα θα φέρνει στη μνήμη μου τον Sting, στις πιο «μπαλαντικές» στιγμές του, αγαπά εξ ίσου την jazz και το rock, μα ακόμη και το blues – και μάλιστα όλα τούτα… σε όλα τους τα παρακλάδια. Στο “Verde” δηλαδή υπάρχουν τα πάντα. Και θαυμάσιες τζαζ στιγμές, στις οποίες κυριαρχούν τα μελωδικά μοτίβο, και rock, το οποίον άλλοτε κινείται σε περισσότερο bluesy κατευθύνσεις, άλλοτε «παγιδεύεται» ωραία στο pop-psych των british sixties και άλλοτε «σκάει» πιο κοντά στο country-rock.

Το “Drake-ish”, που ανοίγει το άλμπουμ, δεν ξέρω αν έχει κάποια σχέση με τον Nick Drake (δεν μπορώ να καταλάβω τι του βρίσκουν σήμερα – εμένα ποτέ δεν μ’ έπιασε γερά αυτός ο τραγουδοποιός), εκείνο που ξέρω είναι πως πρόκειται για ένα πολύ καλοβαλμένο jazz/ blues/ fusion instro με υπέροχες μελωδικές απολήξεις, και κάπως… δραματική ατμόσφαιρα. Το “The painter” που ακολουθεί είναι ένα καθαρό bop μέσα στην περιπέτειά του, ενώ το “Gold hill” είναι ένα έξοχο country/blues (όχι country-blues). Από ’κει και κάτω δεν συναντάς αδιάφορο κομμάτι, αν και, όπως συνήθως συμβαίνει, πάντα θα υπάρχουν κάποια tracks που θα ξεχωρίζουν, όπως το “Going south” π.χ., που είναι ένα τελείως στοιχειωμένο blues (τεφαρίκι για το ρεπερτόριο της Fat Possum). Το “Million galaxies away” είναι το δέκατο track του “Verde”, αλλά το πρώτο πραγματικό τραγούδι και στιγμές-στιγμές είναι σαν ν’ ακούς κάτι χαλαρό των Colosseum, ενώ πολύ καλό (τραγούδι) είναι και το “Sunset full of moons”, που, και εδώ, ανακαλείς στη μνήμη σου κάτι παλιό (το swamp-rock του Tony Joe White).

Το πολύ καλό “Verde” του Francisco Pais θα κλείσει με το… techno-jazz “Yeahaa-do”, αλλά αυτό κάνω πως δεν το ακούω…

Επαφή: www.franciscopais.com