ANNA WEBBER’S SIMPLE TRIO

Η Anna Webber είναι τενορίστα και φλαουτίστα και στο “Binary” [Skirl Records, 2016], ένα πολύ περίεργο CD (θα πούμε που έγκειται η «περιέργειά» του), συνεργάζεται με τον πιανίστα Matt Mitchell και τον ντράμερ John Hollenbeck. Το τρίο της αποκαλείται Απλό Τρίο, με την λέξη «απλό» να υπονοεί, ίσως, πως στο setting, δεν ακούγεται μπάσο – κάτι που, τέλος πάντων, δεν φαίνεται. Δεν φαίνεται, γιατί η μουσική τής Webber δεν έχει ένα καθορισμένο κάθε φορά στιβαρό ρυθμικό υπόβαθρο. Είναι ελεύθερη, χωρίς σαφή περιγράμματα, με τα όργανα άλλοτε να συντονίζονται σ’ ένα στοιχειώδες πλαίσιο, και άλλοτε να… ομφαλοσκοπούν (είτε σε φάσεις soli, είτε ομαδικώς). Παρά ταύτα, κι επειδή υπάρχει έμπνευση, το αποτέλεσμα είναι πολύ ικανοποιητικό. Εννοώ πως οι συνθέσεις τής Webber ρέουν με μεγάλη άνεση, εμφανίζοντας ένα μονίμως περιπετειώδες και απρόσμενο «πρόσωπο». Ίσως να «φταίει» και η πρωταρχική πηγή τής έμπνευσής της, εδώ που τα λέμε – κάτι που, οπωσδήποτε, δεν θα πρέπει να το παραβλέψουμε.

Τι πράττει η Webber στο “Binary”; Το εξής «τρελό». Παίρνει σαν βάση των συνθέσεων και των αυτοσχεδιασμών της μουσικές που «κλέβει» από το δίκτυο. Για παράδειγμα τα έξι “Rectangles” είναι βασισμένα σε κάτι βιντεάκια του YouTube διάρκειας έντεκα δευτερολέπτων (κανάλι Webdriver Torso), στα οποία βλέπουμε κάτι μπλε και κόκκινα παραλληλόγραμμα, ενώ ακούμε έναν τόνο σε διαφορετικά ύψη. Σε άλλα, πάλι, κομμάτια της πρώτη ύλη λαμβάνεται από την… ηχητική μετατροπή τής δικής της IP address κ.ο.κ. Τέλος πάντων… τέτοια πράγματα… Σημασία, πάντως, δεν έχει μόνον η πηγή εκείνων που ακούγονται στο “Binary”, αλλά και το αποτέλεσμα αυτό καθ’ αυτό. Η μουσική εννοούμε που φτάνει στ’ αυτιά μας, και που περικλείει στον μεγαλύτερο βαθμό τις αισθητικές ιδέες και τις παικτικές δυνατότητες τής Webber και των συνεργατών της. Κι εδώ ο… βαθμός θα είναι πάρα πολύ καλός, καθότι η νεοϋορκέζα μουσικός δεν αντιμετωπίζει την avant ως αυτοσκοπό, αφού της δίνει καθημερινό νόημα και χάρη.

Έτσι, ό,τι ακούμε στο “Binary”, χωρίς να είναι «εύκολo» στο αυτί, έχει τον τρόπο να βαστά έως τέλος το ενδιαφέρον, κυρίως γιατί η Webber έχει να επιδείξει σοβαρές σπουδές και βεβαίως επιρροές. (Εδώ, ξεχωρίζει η σύνθεσή της “Disintegratiate”, με τους σαφείς υπαινιγμούς στη «σύγχρονη κλασική» και βασικά στον Giacinto Scelsi – με τις συνεχείς προσπάθειες προσέγγισης ενός συγκεκριμένου, κάθε φορά, τονικού ύψους).

Επαφή: www.skirlrecords.com