ΜΑΡΙΑ ΘΩΙΔΟΥ ένα ιδιότροπο άλμπουμ

Η επανεμφάνιση στη δισκογραφία τής Μαρίας Θωίδου (γνωστή από τα προσωπικά CD της, όπως και από τις συνεργασίες της με τον Σωκράτη Μάλαμα κ.ά.) έχει τη σημασία που έχει. Το λέω, γιατί η τραγουδοποιία τής Θωίδου διατηρεί πολλά στοιχεία προσωπικά, ιδιοσυγκρασιακά να τα πούμε, που αφορούν τόσο στις συνθέσεις όσο και στις ερμηνείες της. Μάλιστα, στο άλμπουμ «Η Αλήθεια Είναι Δύο» [Μετρονόμος, 2016] όλα τούτα μεγεθύνονται, καθώς οι… αφορμές, που ακούν στα ονόματα Drasta και Χαμένοι Εραστές (τα δύο διαφορετικά γκρουπ, που συνοδεύουν στις συγκεκριμένες εγγραφές τη Θωίδου) συμβάλλουν ακόμη περισσότερο προς το προσωπικό – ενίοτε δε και προς το μοναδικό. Περί τίνος ακριβώς πρόκειται;

Να πούμε κατ’ αρχάς πως έχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικές εγγραφές. Η πρώτη με το συγκρότημα Χαμένοι Εραστές (Θύμιος Ατζακάς ούτι, ηλεκτρική κιθάρα, Κώστας Ράπτης μπαγιάν, Κυριάκος Ταπάκης ηλεκτρικό μπάσο, Λουκάς Μεταξάς κρουστά, Νίκος Παραουλάκης νέυ) προέρχεται από το 2009, ενώ η δεύτερη με τους Drasta (Φίλιππος Κωσταβέλης πιάνο, James Wylie σαξόφωνο, πολίτικη λύρα, Αγαμέμνων Μάρδας κοντραμπάσο, Νίκος Ψοφογιώργος ντραμς) είναι μεταγενέστερη και συνέβη ανάμεσα στα χρόνια 2013-2016.

Εκείνο, που εκ πρώτης μοιάζει περίεργο έχει να κάνει με το γεγονός πως τα κομμάτια τής Θωίδου, με τα δύο διαφορετικά συγκροτήματα, εναλλάσσονται στο CD – είναι ανακατεμένα δηλαδή. Κάτι «επικίνδυνο» νομίζω, αν δεν επρόκειτο, επί της ουσίας, για «ίδια» τραγούδια. Τι τα ενώνει; Η εντελώς ιδιαίτερη ματιά τής τραγουδοποιού στη μελωδική γραφή, που είναι άλλοτε πυκνή και άλλοτε «ελεύθερη», έτοιμη σχεδόν για αυτοσχεδιαστικές παρεκκλίσεις, και βεβαίως οι ερμηνείες της, που είναι τόσο ιδιότυπες και εύπλαστες, καθώς σχετίζονται μ’ ένα «δύσκολο» και στριφνό υλικό (και άρα προσπελάσιμο στον υψηλότερο βαθμό μόνον από την ίδια τη δημιουργό του). Άφησα, παραπέρα, τους στίχους, γιατί και μ’ αυτούς κάτι περίεργο συμβαίνει. Ενώ, όπως τους διαβάζεις σου δίνουν άμεσα την αίσθηση του τραγουδιού (έχουν συγκεκριμένη ροή, εμφανίζουν τυπικές ομοιοκαταληξίες κ.λπ.), στην πράξη, κι έτσι όπως αποδίδονται, μεταπλάθουν το νόημά τους σε κάτι περισσότερο ασαφές και «ελεύθερο», αποδεσμευμένο δηλαδή από την προφανή ροή τού μέτρου.

Τελικά που οδηγούμαστε;

Τo «Η Αλήθεια Είναι Δύο» είναι ένα ιδιότροπο άλμπουμ – όσο ιδιότροπο μπορεί να είναι κάτι που ισορροπεί ανάμεσα στο λεγόμενο «έντεχνο», στην ελληνική μουσική παράδοση και στον τζαζ αυτοσχεδιασμό. Υπάρχουν κομμάτια θαυμαστά εδώ, όσον αφορά στην ευφραδή πολυπλοκότητά τους, όπως είναι το 9λεπτο «Αητέ μου», το 7λεπτο «Ανείπωτο ποτό» ή το 9λεπτο «Τσιμεντένια βουνά» και άλλα που σε πιο... ευθείες ράγες, χωρίς ποτέ να γίνονται «εύκολα («Ούτε που ξέρεις», «Κίτρινες γραμμές»), συντελούν και αυτά προς μιαν εκστατική κατάσταση – με τα πρώτα, χοντρικώς, ν’ ανήκουν στους Χαμένους Εραστές και τα δεύτερα στους Drasta.

Ελάχιστες ελληνίδες τραγουδίστριες μπορούν να προτείνουν τέτοια άλμπουμ σήμερα (και πάντα) και η μόνη που έρχεται, αβίαστα, στο μυαλό μου, ακούγοντας αυτό το CD, είναι η Σαβίνα Γιαννάτου.

Νομίζω πως τώρα γίνομαι ακόμη πιο αντιληπτός…

Επαφή: www.metronomos.gr