DR. ALBERT FLIPOUT’S ONE CAN BAND το νέο άλμπουμ

Την 24^η Σεπτεμβρίου 1997 είχε εμφανισθεί στον Λυκαβηττό μία απίστευτη μπάντα. Κρατείστε ονόματα. Mick Taylor, Alvin Lee, Rick Wakeman, Snowy White, Jim Mullen (ο κιθαρίστας τον Piblokto! κ.λπ., που μας είχε κάνει να παραμιλάμε!), Jeff Allen (από τους East of Eden) κ.ά. Όλοι αυτοί είχαν παίξει στην εκδήλωση European Rock Prize, που αφορούσε σε διαγωνισμό νέων (περί το blues) καλλιτεχνών και συγκροτημάτων. Εκεί είχε εμφανισθεί ως διαγωνιζόμενος και ο Mickey Pantelous ή Μίκης Παντελούς, εκπροσωπώντας την Δανία, αφήνοντας πολύ καλές εντυπώσεις.

Τότε τον έβλεπα για πρώτη φορά… Θ’ ακολουθούσαν κι άλλες…

Όπως είχα γράψει και παλαιότερα εδώ στο δισκορυχείον:

«Ο Mickey Pantelous αποτελεί μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση έλληνα ροκά· ας χρησιμοποιήσω έναν παλαιό, ολίγον φθαρμένο όρο, ίνα περιγράψω την άφθαρτη περσόνα τού καλλιτέχνη. Πού έγκειται η ιδιαιτερότητά του; Αρχικώς, στο γεγονός ότι χειρίζεται όλα τα όργανα μόνος του – και μάλιστα με τη μία. Πρόκειται δηλαδή για ’κείνη την περίπτωση της one man band, την οποίαν έχουμε γνωρίσει μέσα από το blues περισσότερο, αλλά και από την jazz και από το rock. Άρα, θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος πως το blues –και σωστά– θα αποτελεί, πάντα, έναν από τους πυλώνες των αναφορών του.(…) Ο Pantelous είναι περισσότερο ένας διαστρεβλωτής της δυναμικής των blues, κατά τον τρόπο, ας πούμε, του Captain Beefheart, του Tom Waits, ή του Chuck E. Weiss»… παρά ένας ακραιφνής bluesman θα συμπλήρωνα.

Αυτό λοιπόν το δικό του blues μάς παρουσιάζει και στο πιο πρόσφατο ανεξάρτητο CD του, το “Don’t you Call my Name”, o Dr. Albert Flipout’s One Can Band (o Δόκτωρ είναι το τενεκεδένιο κρουστό, που είναι δεμένο στο αριστερό πόδι τού Παντελούς επέχοντας ρόλο ταμπούρου).

Στην πραγματικότητα, εδώ, bluesy είναι μια γενικότερη διάθεση και όχι τόσο, και πάντα, ο τύπος. Εννοώ πως σε άλλα tracks υπάρχουν αναφορές σε πιο americana ηχοχρώματα και σε άλλα στον soul-blues ήχο ή και στο funk, ή ακόμη και στο punk(!), δίχως ποτέ το τελικό αποτέλεσμα να ξενίζει, όντας άλλοτε «έτσι» και άλλοτε «αλλιώς». Κι αυτό γιατί υπάρχει πάντα ένας που… διατάζει και αποφασίζει, και αυτός είναι ο Μίκης Παντελούς.

Από στιχουργικής πλευράς ο Παντελούς ασχολείται με τα δικά του θέματα (γνωστά θα πω, σε όσους τον παρακολουθούν από κοντά). Φασματικές ή απλώς παράξενες υπάρξεις, που γίνονται ηρωίδες των τραγουδιών του (όπως η… γυναίκα με το μούσι), μα και θέματα βγαλμένα από τη σύγχρονη (και ελληνική) πραγματικότητα (όπως το “Free the markets, slave the people”), που χτυπάνε πάντα κέντρο. Συν τα ερωτικά θέματα, που κι αυτά έχουν την ιδιοτροπία τους.

Τι άλλο; Κάτι… λεπτομέρειες. Απολύτως πειστική φωνή, στιβαρός ήχος, άψογα αγγλικά (και στο τραγούδι και στον στίχο) και, εν τέλει, ένας δυνατός δίσκος για όλους. Δεν είναι και λίγα…

Επαφή: www.mickeypantelous.com