ION unsound

Για τον ION, άλλως Γιάννης Παπαϊωάννου, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, καθώς όλος ο (σχετικός) κόσμος γνωρίζει την πορεία του στη σκηνή τα τελευταία 30+ χρόνια. Από την εποχή των Rehearsed Dreams, των Raw και των Spider’s Web, μέχρι τις πιο πρόσφατες εγγραφές του (ως ION) και τους Mechanimal, ο Παπαϊωάννου έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα δικό του κώδικα μουσικής επικοινωνίας, που να είναι και διακριτός και κυρίως ακέραιος από αισθητικής πλευράς. Σ’ αυτή την κατεύθυνση-πορεία, που θα την χαρακτηρίζαμε χοντρικώς electro, κινείται και τo “Unsound” [IONMUSIK.COM, 2016], το πιο πρόσφατο άλμπουμ του, που είναι τυπωμένο σε 100 CD και 50 κασέτες.

Ας πούμε, λοιπόν, πως στο “Unsound” παρελαύνουν πολλά και διαφορετικά electro-πρότυπα, που άρχονται βασικά από τα seventies – τότε, όταν γράφτηκε η αλφαβήτα τού περισσότερο σοφιστικέ ηλεκτρονικού ήχου, εκείνου τέλος πάντων που δεν έχανε την επαφή του με την κλασική αφηγηματικότητα. Είναι η space διάσταση, θέλω να πω, που δημιούργησαν τα γερμανικά συγκροτήματα στη δεκαετία του ’70 (οι Tangerine Dream βασικά, οι Kraftwerk…) και βεβαίως ο Vangelis, και που μπολιάστηκε (αυτή η διάσταση) στα late seventies-early eighties με μια περισσότερο αστική, ambient ή και industrial αίσθηση. Στα nineties το… ωραίο πανηγύρι συνεχίστηκε, όπως όλοι γνωρίζουμε, καθώς τα αναλογικά vibes παρείχαν τη θέση τους σε νεότερα «πρωτόκολλα», χωρίς πάντως οι καινούριες αιθέριες ή chill-out/ downtempo καταστάσεις να αγγίξουν τα ύψη των seventies κορυφών (ήταν πάντως μια καλή προσπάθεια – θυμόμαστε τους Αυστριακούς, τον Fennesz ή τους Kruder & Dorfmeister).

Το “Unsound” είναι ένα άλμπουμ κατ’ αρχάς απολαυστικό – να το πούμε αυτό. Τρέχει, δηλαδή, χωρίς «κοιλιά», πετυχαίνοντας, συνήθως, διάνα. Να δημιουργήσει, εννοούμε, ανά track, εκείνα τα ψυχικά vibes που απαιτούνται για να… φύγεις. Γιατί το έχουν αυτό –και σωστά!– οι συνθέσεις τού ION. Είναι έτσι διαρθρωμένες, αναπτύσσονται με τέτοιο τρόπο, ώστε να κάνουν εφικτή τη… μετάβαση μέσω της «επανάληψης» – μια «επανάληψη» όμως ενεργητική, που δεν καταχράται την ακουστική αντοχή τού απλού ακροατή. (Είναι οι ρυθμικές περίοδοι, βασικά, που «κόβονται» εγκάρσια από άλλες electro-δέσμες – ούτως ώστε οι συμβολές να διαμορφώνουν αυτό το ρέον και το φευγάτο).

Υπάρχουν διάφορα tracks, που μου αρέσουν πολύ στο “Unsound” και που, νομίζω, πως κάνουν τη διαφορά. Φοβάμαι, δε, πως αν αρχίσω να τα απαριθμώ θα γράψω για τα περισσότερα – αν όχι για όλα! Ας ξεκινήσω λοιπόν από το “Starless”, που συνδυάζει 70s και 90s electro-στοιχεία, αναπτυσσόμενο πάντα μέσα σ’ ένα αέναο πλαίσιο, ας συνεχίσω με το έσχατο (φανερό) “Dark room”, που με διατηρεί στο ίδιο trip και ας καταλήξω με το… βαντζελικό “In his cottony refuge”.

Τέλος, υπάρχει και τραγούδι στο “Unsound” (το “And then we will become a cloud”), τοποθετημένο εκεί προς τη μέση, που δρα «σωστά» σαν ιντερμέτζο (τραγουδά η Heather Haley), ενώ και οι κιθάρες τού Ηλία Κατελάνου συμβάλλουν, όσο να ’ναι, στις ανά διαστήματα και απαραίτητες… προσεδαφίσεις.

Επαφή: https://ionmusik.bandcamp.com/album/unsound