Δεν τον γνώριζα τον καναδό πιανίστα (αλλά
γεννημένο στην πρώην Δυτική Γερμανία) Michael Kaeshammer.
Και λέω «δεν τον γνώριζα», επειδή ο Kaeshammer
δεν είναι κάποιος νέος μουσικός της jazz
και του boogie,
που έσκασε μύτη «χθες», αλλά ένας παίκτης με έργο και ιστορία. Το “No
Filter”
[Private Pressing,
2016], που μας δίνει εδώ την αφορμή ώστε να πούμε λίγα λόγια για την περίπτωσή
του, είναι το ενδέκατο προσωπικό άλμπουμ του (και όχι το πρώτο-δεύτερο), ενώ,
όπως διάβασα και στο δίκτυο, οι απόψεις για τις εγγραφές του και τη γενικότερη
παρουσία του στη σκηνή είναι πολύ θετικές έως εγκωμιαστικές. Όχι άδικα θα
έλεγα…
Ο Kaeshammer, κατ’ αρχάς, γράφει
μόνος του τα τραγούδια του και τα ερμηνεύει (σε κάποια μόνον απ’ αυτά τον βοηθούν
ορισμένοι συνεργάτες του στους στίχους). Φυσικά, ο ίδιος τραγουδά και παίζει
πιάνο (και ακόμη διάφορα άλλα πλήκτρα και κρουστά), ενώ δίπλα του βρίσκονται κι
άλλοι μουσικοί σε μπάσο, ντραμς, τρομπέτα, τενόρο και τρομπόνι (επίσης σε
συγκεκριμένα tracks
ακούγονται κιθάρες και πιο… επεξεργασμένες horn ενορχηστρώσεις). Έχουμε να κάνουμε
λοιπόν μ’ ένα πλήρες από κάθε άποψη CD,
με πολύ σαφείς και ωραία τοποθετημένες αναφορές από το κλασικό rock/ jazz/ blues/ boogie/ country αμερικανικό τραγούδι (όλα
αυτά μαζί και ταυτοχρόνως, καθότι ο Kaeshammer
πετάγεται κάθε λίγο και λιγάκι από το ένα στο άλλο) και με κομμάτια, που μπορεί
να φτιάξουν ωραία ατμόσφαιρα σ’ ένα μπαρ – αν υποθέσουμε πως υπάρχουν (ελληνικά)
μπαρ, που να παίζουν τόσο ψαγμένο αμερικάνικο τραγούδι. Μπαρ δηλαδή, που να μπορείς
ν’ ακούσεις Dolly
Parton, Gram Parsons, Gene Clark, Charlie Daniels, JD Souther και τέτοια – που τέτοια τύχη!
Δεν πειράζει όμως,
γιατί καθώς τσιτώνουμε το “Everybody catches love sometime” ή το “Back into the pen” και πίνουμε το κρασάκι μας είναι σχεδόν το
ίδιο… ή εντελώς το ίδιο ή και καλύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου