ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΠΟΛΥΖΟΣ, ΜΑΡΙΑ ΚΡΑΣΟΠΟΥΛΟΥ αποστάσεις

Ούτε τον τραγουδοποιό Γρηγόρη Πολύζο γνώριζα, ούτε την ερμηνεύτρια Μαρία Κρασοπούλου ήξερα – κι ας είχαν κυκλοφορήσει, όπως διαβάζω, ένα άλμπουμ υπό τον τίτλο «Σε Τόπους που δεν Ξέρω» το 2012. Καλύτερα από μια μεριά, καθότι τώρα η μεγάλη έκπληξη των «Αποστάσεων» [Μικρός Ήρως, 2016] με χτυπάει… κατακούτελα. Με δύο λόγια... πριν πούμε λίγο περισσότερα. Το άλμπουμ αυτό είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ, με σπάνια για την εποχή ελληνικά τραγούδια γραμμένα στη γλώσσα μας από τον Πολύζο και ερμηνευμένα (τα περισσότερα) από την Κρασοπούλου. Ναι, «έντεχνες» είναι οι «Αποστάσεις» – αν και δεν κολλάμε με τις ταμπέλες, όταν μπροστά μας λάμπουνε διαμάντια, όταν μας τυφλώνει η λάμψη τους.

Θέλω να το πω αυτό… Ποιό; Πως περίμενα εις μάτην ν’ ακούσω ένα, έστω ένα, «άκυρο» τραγούδι στις «Αποστάσεις». Κάποιο, που να είναι ή να μοιάζει με «γέμισμα», κάποιο από τα δέκα που να είναι μέτριο, αδιάφορο, σαν αυτά που ακούμε κάθε λίγο και λιγάκι από τους τραγουδοποιούς του είδους (αλλά και γενικότερα). Περίμενα αδίκως. Δεν υπάρχει μέτριο τραγούδι στις «Αποστάσεις», καθώς ακόμη κι εκείνα, τα λίγα, που δεν παίρνει πάνω της η Κρασοπούλου, έχουν τα στάνταρ προτερήματά τους – τις μουσικές, τους στίχους, τις ενορχηστρώσεις τους.

Από πού να ξεκινήσουμε λοιπόν; Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο. Σπανίως συναντάς σ’ αυτό το είδος του τραγουδιού μια τόσο εντυπωσιακή, επί της ουσίας, ενορχήστρωση, που να μην «μπάζει» και να μην «κρεμάει» από πουθενά. Ο Πολύζος έχει κάνει σπουδαία δουλειά ενοποιώντας σ’ ένα σώμα τελείως διαφορετικές οργανικές πηγές. Ροκ κιθάρες (Άκης Τουρκογιώργης) με μπουζούκια (Μανώλης Καρντίνης), hammond (Γιώργος Κοντραφούρης) και τρομπέτες (Αντρέας Πολυζωγόπουλος) με κρητικές λύρες (Πάρις Περισυνάκης) και γκάιντες (Γιώργος Μακρής), κλαρινέτα (Άγγελος Πολίτης), όμποε (Γιάννης Τσελίκας) και κόρνο (Τάσος Μπακούρης) με κουαρτέτα εγχόρδων (Crescendo) και άλλα πολλά – γιατί υπάρχουν και άλλα πολλά (φυσαρμόνικες, τρομπόνι, μπάσο, ντραμς, πιάνο). Ο… καλός χαμός δηλαδή, κι ένας ήχος αισθητικά και τεχνικά κρύσταλλο.

Όσον αφορά στις μουσικές και τους στίχους… κι εκεί τα πράγματα στέκονται στο ίδιο υψηλό επίπεδο. Οι μελωδίες τού Πολύζου είναι εμπνευσμένες, αυθόρμητες και όχι τραβηγμένες. Συντονίζουν αληθινά τραγούδια εννοώ, όχι σχεδιάσματα – προσφέροντας στιβαρά ροκ, λαϊκά, «έντεχνα», ακόμη και «δωματίου» χρώματα. Οι στίχοι επίσης είναι πολύ καλοί και τους γράφουν η Αυγή Βυθούλκα, η τραγουδίστρια Μαρία Κρασοπούλου και ο Πόλυς Κυριάκου. Λόγια ερωτικά και κοινωνικοπολιτικά, με σωστές και ουχί αδιάφορες διατυπώσεις. Μικρά δείγματα (Α. Βυθούλκα): «Έρχονται λόγια καταπάνω μου αδέσποτα/ έχω χορτάσει όσα κρύβει ένας γκρεμός/ Στα σουπερμάρκετ προσφορά ο ουρανός/ αιμορραγώ, μα φαίνεται ανεπαίσθητα» και (Μ. Κρασοπούλου) «Τέσσερις τοίχοι, ένα δωμάτιο πανικού/ άδεια μπουκάλια, κλεισούρα και τσιγάρο/ τώρα μιλώ σε πρόσωπο πρώτο ενικού/ να καταφέρω τη ζωή στα χέρια μου να πάρω». Είναι κι αυτό μια κατάκτηση εν τέλει (εκεί φθάσαμε…). Να μιλάς απλά και να μη λες κοτσάνες ή τα ίδια και τα ίδια.

Τέλος οι φωνές. Η Κρασοπούλου είναι εξαιρετική τραγουδίστρια και αν προσέξει και προσεχθεί θα πάει πολύ μπροστά. Ο Μακεδόνας, που ακούγεται σ’ ένα τραγούδι και που γενικώς δεν τον αντέχω με τίποτα, είναι κι αυτός καλός. Τέλος, ο συνθέτης Πολύζος που λέει το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ (και με παραπέμπει, μελωδικώς, σε Θάνο Μικρούτσικο των seventies) έχει το δικαίωμα να πει κι αυτός κάτι (και εν προκειμένω τη… σκληρή κατάληξη τού CD). Καλά έκανε, ενώ θα έλεγα και «ευτυχώς», καθώς το «Αριστερόστροφα-δεξιόστροφα» ακούγεται στο τέλος-τέλος τού άλμπουμ…

Επαφή: www.mikrosheros.com