ΤΡΙΑ ΔΥΝΑΤΑ CD ΤΗΣ ACT MUSIC + VISION

NGUYEN LE & NGO HONG QUANG: Ha Noi Duo [ACT 9828-2, 2017]

Για τον βιετναμέζο κιθαρίστα Nguyên Lê δεν χρειάζεται να πούμε πολλά – όχι, φυσικά, επειδή έχουμε ξαναγράψει γι’ αυτόν στο δισκορυχείον, αλλά επειδή πρόκειται για έναν παγκοσμίου κλάσης δημιουργικό μουσικό για τον οποίον οι συστάσεις περιττεύουν. 

Στο παρόν “Hà Nôi Duo” ο Nguyên Lê συνεργάζεται με τον παραδοσιακό (ας τον πούμε έτσι) συμπατριώτη του οργανοπαίκτη Ngô Hông Quang (ο οποίος τραγουδά, παίζοντας τοπικό βιολί, μονόχορδο, λαούτο και jew’s harp), προτείνοντας μια σειρά συνθέσεων… world jazz, που εντυπωσιάζουν. Μεταφράζουμε, κάπως αναγκαστικά, «δυτικά» (ως world jazz) εκείνο που ακούμε στο “Hà Nôi Duo”, παρότι η ουσία, εδώ, δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Δεν πρόκειται περί “world”, αφού έχουμε μια μουσική βιετναμέζικη στη ρυθμική, αρμονική και μελωδική βάση της, αλλά ούτε και για “jazz”, καθότι δεν διακρίνονται ούτε ως αίσθηση, θα έλεγα, οι σχετικές τεχνικές ή εντυπώσεις. Αφήνουμε κατά μέρος, δε, το γεγονός πως ουκ ολίγες φορές pop και rock στοιχεία (στοιχεία όμως) ξεπετάγονται, από ’δω κι από ’κει, στα διάφορα tracks. Οπότε; Οπότε… δεν ξέρω. Το άκουσμα στο “Hà Nôi Duo” είναι μάλλον ακατάτακτο με βάση το δυτικό αυτί και, ίσως, σ’ αυτό ακριβώς το σημείο να εντοπίζεται η σημαντικότητά του.

Έχοντας ως αρχή μια σειρά παραδοσιακών συνθέσεων στο πρόγραμμά τους (τέσσερις στον αριθμό) και άλλες έξι (ανά τρεις ανήκουσες στους Lê και Hông Quang) το βιετναμέζικο ντούο εντυπωσιάζει με την πρωτοτυπία των συλλήψεων και τη δυναμική των εγγραφών του. Χοντρικά, θα έλεγα πως πρόκειται για ένα εκστατικό, κοσμικό άκουσμα, ανατριχιαστικό και «χαμένο» στις εξάρσεις του, που σε αφήνει άναυδο. Εντυπωσιακές οι κιθαριστικές ακολουθίες τού Lê και εντελώς εξώκοσμη η ηχητική παρουσία του Hông Quang, ο οποίος μπορεί να συνδυάζει, ταυτοχρόνως, τοπικά και υπερεθνικά (αφρικανικά ή άλλα) στοιχεία στα παιξίματά του. Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά κομματιών που έχουν τον τρόπο να σε καθηλώνουν μέσα από μια φαινομενική απλότητα, πίσω από την οποίαν, όμως, έχουν στοιχηθεί χρόνια άσκησης και μελέτης.

Η παρουσία στο “Hà Nôi Duo” των διαφόρων guests (Paolo Fresu, Mieko Miyazaki, Prabhu Edouard, Stéphane Edouard και Alex Tran) έρχεται, απλώς, να υπογραμμίσει τα συνολικά υψηλά σημαίνοντα αυτού του εξαιρετικού άλμπουμ.

VIKTORIA TOLSTOY: Meet Me at the Movies [ACT 9827-2, 2017]

Πολλές φορές αρκεί ένα concept προκειμένου να δημιουργηθεί ένα άλμπουμ. Αν το concept διαθέτει κάτι το απρόβλεπτο τότε ξεκινάμε από μιαν άλφα βάση. Όταν, όμως, το concept μοιάζει ή είναι προφανές τότε δημιουργείται χάντικαπ – τότε θα πρέπει ο διαχειριστής τού concept να καταβάλει κι άλλη προσπάθεια, ώστε να ξεπεράσει το προφανές, αναδεικνύοντας το «κάτι ακόμη». Αυτά σκέφτομαι ακούγοντας το “Meet Me at the Movies” της Viktoria Tolstoy, μιας τραγουδίστριας που μας είχε εντυπωσιάσει πριν κάποια χρόνια στο Γκάζι σε μιαν εμφάνισή της, και την οποίαν (τραγουδίστρια) η δισκογραφία ουκ ολίγες φορές την έχει αδικήσει. Εννοώ πως οι καθ’ όλα άψογες παραγωγές της δεν παρέχουν πάντα χώρο, ώστε να επεκταθεί όλη η γκάμα της φωνής της. Πάντως, και επί του προκειμένου, τα πράγματα είναι γενικώς «εντάξει». Το “Meet me at the Movies” της Viktoria Tolstoy είναι οπωσδήποτε ένα καλό άλμπουμ.

Τραγούδια από τον κινηματογράφο, λοιπόν, έχουμε εδώ, τα οποία η Tolstoy τα υποστηρίζει τη βοηθεία μιας ομάδας παικτών, που έχουν τον τρόπο να πάνε την ηχογράφηση… πιο πέρα. Krister Jonsson κιθάρες, Mattias Svensson ηλεκτρικό, ακουστικό μπάσο, Rasmus Kihlberg ντραμς, Iiro Rantala πιάνο και Nils Landgren τρομπόνι είναι το team, το οποίον και αποδεικνύεται κάτι παραπάνω από επαρκές σ’ αυτά τα στάνταρντ από το “Bagdad Café”, την “Casablanca”, το “Fame”, το “Bram Stoker’s Dracula”, το “City of Angels”, το “Dancer in the Dark”, τους «Μοντέρνους Καιρούς» (του Charlie Chaplin).

Η Tolstoy γνωρίζει τον τρόπο να ελίσσεται σωστά από τραγούδι σε τραγούδι, χρησιμοποιώντας άλλοτε πιο «εσωτερικές» ερμηνείες και άλλοτε «απλώνοντας» τη φωνή της πάνω από τζαζ ή και ροκ (ενίοτε) μέτρα. Υπάρχουν κομμάτια που ξεχωρίζουν με την πρώτη ακρόαση από το “Meet me at the movies”, όπως το “New world” της Björk από το Χορεύοντας στο Σκοτάδι του Lars von Trier και άλλα που απαιτούν επαναληπτικές ακροάσεις, προκειμένου να αποσαφηνιστεί η δουλειά που έχει γίνει στα πολλαπλά επίπεδα (εναρμονίσεις, ενορχηστρώσεις, ερμηνεία, παιξίματα). Στο “Out here on my own” αναφέρομαι από το “Fame”, που είναι ένα… πανέμορφα μεταμορφωμένο τραγούδι.

ANDREAS SCHAERER: The Big Wig [ACT 9824-2, 2017]

Ο Andreas Schaerer είναι ένας μεγάλος σύγχρονος ελβετός τραγουδιστής-βοκαλίστας και αυτό το έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο δισκορυχείον. Τη μια φορά ήταν για το άλμπουμ “At the Age of Six I wanted to be a Cock” [JazzWerkstatt/ Unit, 2013], που υπογραφόταν από το τρίο του (Andreas Schaerer, Martin Eberle, Peter Rom), τη δεύτερη φορά ήταν για το συναρπαστικό “The fundamental rhythm of unpolished brains” [enja/ yellowbird, 2013] των Andrea’s Schaerer Hildegard Lernt Fliegen, την τρίτη φορά ήταν για το DVD “Live in Goettingen” [enja/ yellowbird, 2014] (πάλι των Hildegard Lernt Fliegen)… Τώρα, συναντάμε ξανά τον Schaerer με τους Hildegard Lernt Fliegen και με την Ορχήστρα τής Lucerne Festival Academy σ’ ένα CD/DVD ηχογραφημένο και κινηματογραφημένο ζωντανά στο Lucerne Festival, τον Σεπτέμβριο του 2015. Η έκδοση αφορά στο έργο “The Big Wig” (ολάκερο αποτελεί σύνθεση του Schaerer), που αποτελείται από έξι μέρη, και το οποίο έχει, όσο να ’ναι, την ιστορία του.

Να πούμε κατ’ αρχάς πως το Hildegard Lernt Fliegen (το βασικό όχημα του Schaerer) είναι ένα σεξτέτο αποτελούμενο από τον ίδιο στη φωνή και ακόμη τους Andreas Tschopp τρομπόνι, Matthias Wenger άλτο, σοπράνο, φλάουτο, Benedikt Reising βαρύτονο, μπάσο κλαρίνο, Marco Müller μπάσο και Christoph Steiner ντραμς, μαρίμπα. Αυτό το σεξτέτο συνεργάζεται με μιαν ορχήστρα «κλασική», προκειμένου να διευθετηθούν οι ιδέες του Schaerer για μια μουσική… σοβαρή, που να μην πνίγεται, όμως, μέσα σε μια σοβαροφάνεια.

Οι αναφορές του Ελβετού είναι πολλές και ποικίλες. Η βάση του είναι η λεγόμενη «σύγχρονη κλασική» (ονόματα δηλαδή όπως οι Debussy, Στραβίνσκι, Bartók, Ligeti, Boulez) και ακόμη ο Frank Zappa, από τον οποίον έχει δανειστεί ένα κάποιο χιούμορ και ακόμη την ικανότητα ανάμειξης των ειδών – της «σύγχρονης κλασικής» με τις αναφορές στην γερμανόφωνη έντεχνη λαϊκή μουσική και βεβαίως στην jazz και τον φωνητικό, κυρίως, αυτοσχεδιασμό. Το αποτέλεσμα, η σύμμειξη όλων αυτών είναι το “The Big Wig”, ένα έργο μεγαλόπνοο στην εξέλιξή του, χωρίς, όμως, μεγαλοπρεπή στοιχεία. Εννοώ πως, στη διαδρομή του, σού δίνει την βεβαιότητα ενός «σοβαρού» δημιουργήματος από τη μια μεριά, δίχως την αίσθηση του βαρέως και του ασήκωτου από την άλλη. Οι συνθέσεις, τα μέρη, είναι… ευκολοδιάβαστα και προσπελάσιμα, γενικώς, από το μέσο αυτί, με τα φωνητικά του Schaerer να κλέβουν βεβαίως την παράσταση.

Όχι δύσκολο άκουσμα, που απαιτεί όμως ένα μίνιμουμ προσοχής και αφοσίωσης.

Η ACT Music + Vision εισάγεται στη χώρα μας από την AN Music