PATRICE WILLIAMSON + JON WHEATLEY ένας φόρος τιμής στην Ella Fitzgerald και τον Joe Pass

Εφέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση της Ella Fitzgerald (1917-1996) κι έτσι, στην Αμερική πρώτα-πρώτα, θα ξετυλιχτούν, ανάμεσα σε άλλα, και τα σχετικά δισκογραφικά tributes. Εδώ, στο “Comes Love / A tribute to Ella Fitzgerald and Joe Pass” [River Lily, 2017], η τραγουδίστρια Patrice Williamson συνεργάζεται με τον κιθαρίστα Jon Wheatley σ’ ένα άλμπουμ με ξεκάθαρο μήνυμα. Οι καλλιτέχνες φιλοδοξούν ν’ αναπαραστήσουν, και το καταφέρνουν, τα ντούο τής Ella Fitzgerald με τον Joe Pass, που αποτυπώθηκαν στην επίσημη δισκογραφία τους. Αναφερόμαστε βασικά στα LP “Take Love Easy” [Pablo, 1974], “Fitzgerald & Pass...Again” [Pablo, 1976], “Speak Love” [Pablo, 1983] και “Easy Living” [Pablo, 1986] – άλμπουμ που βρίσκουν με το παρόν “Comes Love” μια κάποια αισθητική συνέχειά τους.

Με ρεπερτόριο που εν πολλοίς αποτελούσε μέρος των παραστάσεων τής Fitzgerald, στάνταρντ βασικά από το αμερικανικό και όχι μόνο songbook (“Lush life”, “Bluesette”, “Comes love”, “Take love easy”, “I want to talk about you”, “One note samba” κ.λπ.), οι Williamson και Wheatley δείχνουν πως ξέρουν πολύ καλά τη δουλειά τους, καθώς η απόπειρα αναμέτρησής τους με την ίδια την ιστορία δεν τους ακυρώνει. Ειδικώς η προσέγγιση του Wheatley είναι άψογη, κατορθώνοντας να δημιουργήσει με την κιθάρα του όλην εκείνη τη σειρά των ακόρντων, πάνω στα οποία θα πατήσει η «ευλύγιστη» φωνή της Williamson – η οποία, πέραν της τραγουδιστικής απόδοσης των στίχων, επιδίδεται και σε scat (“I may be wrong”) με ιδιαίτερη, μάλιστα, επιτυχία. Εννοείται πως η φωνή τής Fitzgerald, και ο τρόπος με τον οποίον άρθρωνε τις λέξεις και τόνιζε τα νοήματα, δεν αναπαράγεται, αλλά από την άλλη μπορεί να αναπαραχθεί ένα ανάλογο αίσθημα απλότητας και φιλικότητας σ’ ένα πρώτο επίπεδο – καθότι στην πραγματικότητα η δυσκολία τέτοιου τύπου εγχειρημάτων είναι μεγάλη (εννοώ πως δεν είναι εύκολο να βρεθούν όλα εκείνα τα κοινά μονοπάτια κιθάρας και φωνής, μέσω των οποίων θα υποστηριχθεί το τραγούδι).

Διαθέτοντας, λοιπόν, ένα ρυθμικό υπόβαθρο που κρατάει γερά, η Williamson έχει ένα ρόλο σαφώς πιο εύκολο για να εκπληρώσει… και το πράττει.

Επαφή: www.patricewilliamson.com