ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 20

14/5/2017
O ΜΕΙΖΩΝ ΠΑΤΡΙΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ 
Στην κλινική
Την ετοίμασαν και με φώναξαν να ασπαστώ.
Ήταν ένα δωματιάκι στο υπόγειο της κλινικής
καμωμένο για την περίσταση.
Ξαπλωμένη σ’ ένα μαρμάρινο πάγκο
μου φάνηκε πως κοιμόταν.
Τόσο είχε γαληνέψει.
Καθώς την κοίταζα μες στο καλό της φόρεμα
τη θυμήθηκα στο χωριό Κυριακή
που πηγαίναμε για την εκκλησία.
Τι γυρεύαμε σ’ αυτό το υπόγειο!
«Μάνα» τραύλισα, κι αναλύθηκα σε λυγμούς.

[Από τη συλλογή «Σύντομο βιογραφικό», Διαγώνιος 1991]

14/5/2019
“And now, without you by my side, I’m lost / how can I survive?” 
Μη βάζετε πεθαμένες μανάδες στο φέισμπουκ. Τις ρωτήσατε αν θα ήθελαν να βλέπουν τις φάτσες τους οι λογής-λογής τυχάρπαστοι;
   

14/5/2019
Γιουροβίζιον δεν είδα φυσικά, είδα/άκουσα όμως πριν λίγο το νικητήριο τραγούδι της Πορτογαλίας. Λοιπόν ο κακομοίρης αυτός που κέρδισε τραγούδησε ένα κομμάτι βασισμένο σε μια γερή «χολυγουντιανού» τύπου μελωδία. Αμερικανιά δηλαδή, που θα μπορούσε χωρίς ζόρι να διακριθεί ακόμη και στα fifties. Δεν ξέρω τι λένε οι στίχοι (κάτι για αγάπες και λουλούδια υποθέτω), αλλά τέτοια τραγούδια πάντα έχουν καλή τύχη, γιατί είναι γραμμένα από ανθρώπους (με κάποια ικμάδα ψυχής) και όχι από μηχανές.
(Όχι σαν το απαράδεκτο δικό μας, δηλαδή, που δεν είχε ούτε αρχή, ούτε τέλος)

14/5/2019

Μ’ αυτό το αλαφροπάτητο ζεϊμπέκικο του Άγγελου γινόταν χαλασμός στο νησί, τα καλοκαίρια, τέλη έιτις. Μέχρι τις 12 βέβαια, γιατί το γλέντι ήταν υπαίθριο και κινδύνευε το μαγαζί με κλείσιμο. Ανεπίδεκτοι μάθησης Εγγλέζοι να σέρνονται «στουπιά» στην πίστα και μυτόγκες Εγγλέζες, και κατά βάση ξενέρωτες, να κάθονται βιδωμένες «στα γόνατα» και να ψευτοχτυπάνε (άρρυθμα) παλαμάκια.
Μετά συνεχίζαμε, στα σκεπαστά, με Rick Astley και Belinda Carlisle… μέχρι να βγούνε τα καρπούζια κατά τις 5 το πρωί και να πάμε σιγά-σιγά για ύπνο.

13/5/2019 

Εσείς που ασχολείστε με τη Γιουροβίζιον (και την ιστορία της) ψάξτε να δείτε τι έγινε με τον Γιάννη Καλατζή και το διαγωνισμό του 1968 – έξι χρόνια πριν σκάσει η Μαρινέλλα ως… πρώτη επίσημη συμμετοχή.
(Και όταν λέω "ψάξτε" δεν εννοώ στο ίντερνετ - εκεί/εδώ δεν υπάρχει τίποτα)

13/5/2019 

Κάθε αποτυχία της Ελλάδας με τονώνει αυτή την εποχή!

Ελπίζω στα χειρότερα για τη Γιουροβίζιον! 

13/5/2019 

Μέσα σε τρεις μέρες είδα δύο 70άρηδες με τατουάζ, στο Παγκράτι, σε λεωφορείο τον έναν και στο δρόμο τον άλλον (σχεδόν έπεσε πάνω μου). Τι σύμπτωση! Είχαν χτυπημένη μια κακοσχεδιασμένη, αχνή, πράσινη άγκυρα στο αριστερό χέρι, στο ίδιο μέρος, πάνω από την παλάμη. Ναυτικοί…

Αν δω, πάντως, και τρίτο θα τον σταματήσω… «Συνέντευξη» μ’ έναν τυχόντα.

Τώρα; Τώρα τι; Τώρα βλέπω σωρηδόν τατουάζ, όπως όλοι μας, πάνω σε κάτι χιπστερομαλάκηδες και… αποστρέφω την κεφαλήν μου. 

12/5/2019 

"Και δεν μπορούν πια να ταξιδέψουνε / μα κάθε μέρα ως το λιμάνι πάνε

κι άνεργοι, ανώφελοι και πένθιμοι/ σαν κατιτίς να χάσανε κοιτάνε"

Ένα από τα ωραιότερα και όχι πάρα πολύ γνωστά τραγούδια που έχει πει ο Πουλόπουλος – κι ένα από τα λίγα παλιά δικά του, που μπορώ να τ’ ακούσω και σήμερα.

12/5/2019 

Η απίστευτη διάσταση που έχει πάρει το θέμα τού ανύπαρκτου Τζήμερου στο fb δείχνει πως κατά βάση δεν έχουμε με τι ν’ ασχοληθούμε και περιμένουμε την «επικαιρότητα», για να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση.

Αν ο Τζήμερος βιαιοπράγησε –να δούμε το πλήρες βίντεο– είναι ένα θέμα. Κάποιος ΕΠΩΝΥΜΟΣ, πάντως, που φτάνει στο σημείο να βιαιοπραγήσει ΔΗΜΟΣΙΩΣ δεν είναι ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ φασίστας. Συχνότερα είναι κάτι άλλο, που, και εξ ιδιότητας δικής μου, δεν μου πέφτει λόγος να το πω. Ας μιλήσουν οι ειδικότεροι… Εμένα π.χ. περισσότερο φασιστικό μου φαίνεται το να κατεβάσεις μιαν αφίσα απ’ οπουδήποτε (είτε επιτρέπεται η αφισοκόλληση είτε όχι). Και το λέω τούτο, παρότι οι αφίσες του ΠΑΜΕ και αισθητικά και επί της ουσίας (για τη στοιχισμένη απεργία της «μιας μέρας», αντί της «επ’ αόριστον» φερ' ειπείν) είναι απαράδεκτες. 

11/5/2019

«Σ’ αυτή τη συνοικία ο ήλιος χάθηκε/ κι απ’ τ’ ουρανού την πόρτα

μες στης αυγής τα φώτα/ ένα φεγγάρι μαύρο ήρθε και στάθηκε»

 Ο Χρήστος Γκάρτζος ξεκίνησε από τα συγκροτήματα του ’60, αφού έπαιζε όργανο στους Jaguars, στο δεύτερο μισό του ’67. Στα χρόνια του ’70 και του ’80 έδωσε «επιτυχίες» στον Νταλάρα, την Πρωτοψάλτη, τον Ψαριανό κ.ά. Το καλύτερο τραγούδι του δεν ήταν η «Αθήνα» (Νταλάρας ’78), αλλά το «Αθήνα-Λάρισα» (στίχοι Μιχάλης Μπουρμπούλης), από ένα προσωπικό LP του, στο οποίο τραγουδούσε κιόλας, τις «Περιπολίες» [Lyra, 1983].