JASON RIGBY / DETROIT-CLEVELAND TRIO

Από τους… σεσημασμένους αβάντ-σαξοφωνίστες (σοπράνο, τενόρο) τής πιο καινούριας σκηνής, ο Jason Rigby είναι ένας μουσικός εν εξελίξει. Με παρουσία σε ποικίλους σχηματισμούς (Mark Guiliana Jazz Quartet, Mike Baggetta Quartet, Scott DuBois Quintet, The Pete McGuinness Jazz Orchestra, Tony Kadleck Big Band, Westchester Jazz Orchestra…), ο Rigby έχει και τα πιο προσωπικά οχήματά του, μέσω των οποίων επιχειρεί να δείξει τις αισθητικές αναζητήσεις του. Να, όπως το παρόν Jason Rigby: Detroit-Cleveland Trio, στο οποίο συμμετέχουν (πλην του ιδίου), οι Cameron Brown μπάσο και Gerald Cleaver ντραμς.

Με μοιρασμένο ρεπερτόριο ανάμεσα σε στάνταρντ (των Rodgers & Hart, G. Schuller, H. Hancock και Gershwins) και δικές του προσωπικές συνθέσεις (επίσης τέσσερις), ο Rigby καταγράφει στο “One” [fresh sound new talent, 2016] την παιχτική δεινότητά του, τόσο σε σόλο στιγμές, όσο και σε ντούο μόνο με τα ντραμς ή το μπάσο. Για παράδειγμα το εισαγωγικό κομμάτι “Dive bar” είναι ηχογραφημένο για τενόρο και ντραμς μόνο – κάτι που δείχνει κατ’ αρχάς την αγάπη του Rigby για τα ντραμς, και για τον αφηγηματικό τους, εν προκειμένω, ρόλο. Συνεχίζουμε με το επίσης πρωτότυπο “Dorian Gray” ένα καταπληκτικό κομμάτι βασισμένο πάνω σε δύο αντιθετικά θέματα, τα οποία υποστηρίζουν το τενόρο και το ρυθμικό τμήμα. Ο συνδυασμός τους δημιουργεί μια περίεργη διάταξη, με πολύ βαθιά γκρούβα. Από τις versions θα ξεχώριζα εκείνη στο “Speak like a child” του Herbie Hancock, κυρίως λόγω του σοπράνου σαξοφώνου και της ελευθερίας που εκείνο απολαμβάνει, ενώ εντυπωσιακό είναι και το κλείσιμο με το 8λεπτο “Dewey” (αφιερωμένο, φυσικά, στον Dewey Redman, αλλά και στον πιανίστα Paul Bley). Εδώ, ο Rigby εκθέτει θα έλεγα ακόμη πιο καταφανώς τις βασικές (και απροκάλυπτες – γιατί όχι;) αναφορές του, προτείνοντας μιαν ανοιχτή, και οπωσδήποτε σκληροτράχηλη ως άκουσμα, μελωδική επεξεργασία, με ανεπανάληπτο sixties άρωμα.

Έξοχο κομμάτι κι ένα πολύ καλό, συνολικώς, τζαζ άλμπουμ.

Επαφή: www.jason-rigby.com