TO NEO ROCK

N’ ακούσουμε και να γράψουμε τα σχετικά για μερικά σύγχρονα rock άλμπουμ, που έφθασαν πρόσφατα στα χέρια μας. Πολλά τα ενδιαφέροντα…

NIHILING: Batteri [Kapitan Platte, 2107]

Το “Batteri” είναι το τέταρτο άλμπουμ των Γερμανών Nihiling (έδρα τους το Αμβούργο), το οποίο κυκλοφορεί σε 2LP και βεβαίως σε CD. Οκτώ… κάπως ευμεγέθη κομμάτια περιλαμβάνονται εδώ, έχοντας διάρκειες από 5:18 έως 8:58 λεπτά, και τα οποία κινούνται στο χώρο του σύγχρονου rock – εκείνου που, χοντρικά, αποκαλείται post-rock. Χωρίς εμφανείς αναφορές στο παρελθόν (εμφανείς λέω…) και με την κιθάρα σε πρώτο ρόλο, οι Nihiling τα καταφέρνουν μια χαρά στα τραγούδια τους, αν και αρκετές φορές μού δημιουργήθηκε η βεβαιότητα πως θα ήταν ακόμη καλύτερα τα πράγματα αν δεν υπήρχαν τραγούδια και υπήρχαν μόνον ορχηστρικά. Δεν είναι τόσο η γυναικεία φωνή (που αποδίδει στα αγγλικά με γερμανική προφορά), όσο κυρίως το γεγονός πως στα οργανικά τους έχουν, ώρες-ώρες, μερικά έξοχα ξεπετάγματα τα οποία φρενάρονται από το λόγο (στο “Power rangers” αναφέρομαι). Γενικά, θα έλεγα πως οι Nihiling είναι ένα σχήμα, που ξέρει να παρουσιάζει καλές μουσικές, ακόμη και όταν οι διάρκειες ξεφεύγουν, με μεγαλύτερη επιτυχία, πάντως, όταν κινούνται συγκεντρωμένοι προς το έπος, παρά «χαμένοι» προς τον λυρισμό. Αν και, ενίοτε, το ένα δεν αποκλείει το άλλο (“Cellardoor”).

BELOW THE SUN: Alien World [Temple of Torturous, 2017]

Το Κράσνογιάρσκ είναι μια μεγάλη πόλη, με περισσότερο από ένα εκατομμύριο ανθρώπους, χαμένη κάπου στην κεντρική-νότια Σιβηρία. Απ’ αυτή την πόλη προέρχονται οι Below the Sun, ένα «μεταλλικό» συγκρότημα, που κυκλοφορεί τώρα το δεύτερο CD του. Το “Alien World” μπορεί ως τίτλος να παραπέμπει στο Σολάρις, του Στάνισλαβ Λεμ, όμως το συγκρότημα δεν είναι από ηχητικής πλευράς ένα space όχημα – και το λέμε τούτο παρά το γεγονός πως ορισμένες φορές το «κοσμικό» στοιχείο (και οι Pink Floyd) δεν απουσιάζουν από τις αναφορές του. Παίζουν καλά οι Ρώσοι και ωραίες συνθέσεις έχουν και σωστά τις αναπτύσσουν, όταν όμως αρχίζουν να τραγουδούν μ’ αυτά τα… σατανικά, βοθρώδη, doomy, φωνητικά, κάπου με ωθούν στο να μην τους πάρω στα σοβαρά. Ενώ, το πιστεύω αυτό, δεν είναι τέτοια η… επιδίωξή τους. Το συγκρότημα, εννοώ, στέκεται πολύ καλά, και έξω από τη μυθολογία του «μαύρου μετάλλου», καθώς ακόμη και το στόρι του (έτσι όπως το προβάλλουν) με τον «Τυφλό ωκεανό» και την «Αυγή για κανέναν» είναι σωστά ενταγμένο μέσα στη… σοβιετική φουτουριστική παράδοση.

PÙ: Tunguska: Last Transmission [Atypeek Music, 2017]

Δεν έχω πολλά πράγματα να πω για τους «σκοτεινούς» Pù και για το mini-CD τους “Tunguska: Last Transmission” με τα τέσσερα κομμάτια (και τη συνολική διάρκεια περί τα 18 λεπτά). Δεν ξέρω αν είναι Ρώσοι οι Pù (μ’ ένα πρώτο ψάξιμο δεν εντόπισα κάτι), Τουνγκούσκα όμως είναι ποτάμι και περιοχή της Σιβηρίας, κοντά στο Κράσνογιάρσκ (πατρίδα των Below the Sun, για του οποίους γράψαμε πιο πάνω), γνωστό (το όνομα) από την κοσμική έκρηξη που ξεπάστρεψε μια δασώδη περιοχή σε ακτίνα δεκάδων χιλιομέτρων, το 1908. Πιθανώς οι Pù να είχαν κατά νου ένα σάουντρακ για ’κείνο το γεγονός, κάτι που ως ιδέα θα μπορούσε να λειτουργήσει, αλλά ως “Tunguska: Last Transmission” δεν ξέρω αν λειτουργεί και τόσο. Διατηρώ επιφυλάξεις θέλω να πω. Τα τέσσερα κομμάτια του mini-CD δεν είναι ακριβώς γραμμικά / αφηγηματικά –καθώς αφήνουν ελεύθερους χώρους για την «έκπληξη»– αν και στην ουσία το track που ξεχωρίζει, πραγματικά, είναι μόνο το τελευταίο, το “Eastern western”, με τις ωραίες κιθάρες και την αργά αναπτυσσόμενη μελωδία του.

CANTENAC DAGAR: Stilletonne [Atypeek Music/ SK Records/ Isola Records, 2017]

Δύο Γάλλοι είναι οι Cantenac Dagar, που χειρίζονται ηλεκτρονικά, κρουστά, μπάντζο, παίζοντας με κασετόφωνο και πιάνοντας ρυθμούς με το στόμα. Το “Stilletonne” κυκλοφορεί σε LP και CD, έχει μόλις δύο κομμάτια (21 και 27 λεπτών), που καταλαμβάνουν τις δύο πλευρές του βινυλίου, και γενικά θα το περιγράφαμε ως ένα electro / experimental/ progressive άλμπουμ, που θα μπορούσε να ανήκει σ’ εκείνη τη μουσική οικογένεια, που ξεκίνησε από τους Silver Apples στα sixties, πέρασε στους Suicide στα seventies και τα eighties, πριν καταλήξει… και στους Cantenac Dagar. Φυσικά και γαλλικές αναφορές μπορεί να αναζητηθούν εδώ π.χ. από Heldon μέχρι και Ghédalia Tazartès (χωρίς τις φωνές), αν και τούτοι εδώ οι Γάλλοι (ο Aymeric Hainaux και ο Stéphane Barascud) είναι οι περισσότερο «χαμένοι» απ’ όσους δικούς τους μπορώ να σκεφτώ. Πολύ καλοί!!

THE SOUNDBYTE: Solitary IV [Temple of Torturous, 2017]

Πίσω από τους Soundbyte βρίσκεται ο συνθέτης και κιθαρίστας Trond Engum, μέλος ενός ακρογωνιαίου γκρουπ τού νορβηγικού doom metal, των The 3rd and the Mortal. Από το 2004 κινεί το συγκεκριμένο πρότζεκτ ο Engum, φθάνοντάς το σ’ ένα σημείο αρκετά υψηλό και πάντως πέραν εκείνου τού συγκροτήματός του. Τι είναι οι Soundbyte; Ένας μελετημένος συνδυασμός ιδιόμορφου «μετάλλου» (ας το πούμε κάπως πειραματικό-progressive) και παγανιστικού φολκ, από ’κείνο που πάντα θα ευδοκιμεί στη Βόρεια Ευρώπη. Υπάρχουν ακόμη γυναικεία φωνητικά, ωραία λυρικά guitar passages, καθώς και μια άπλα μελωδική που επιτείνει το αίσθημα του λυρισμού και της… απώλειας. Βαρύ άκουσμα, που είναι σωστά «δεμένο» και αναπτύσσεται με τον πρέποντα τρόπο.

AMANTRA: As it Should Have Been [Atypeek Music/ Avalanche Recordings, 2017]

Amantra είναι ένα alter ego του Γάλλου Thierry Arnal. Ο Arnal όμως έχει κι άλλα «εγώ», καθώς ως Fragment ηχογραφεί από το 2008, έχοντας κυκλοφορήσει αρκετό υλικό. Προς ποια κατεύθυνση; Ένα κάπως παράταιρο μίγμα σκληρού ροκ (ας το πούμε και ελαφρώς «μεταλλικό»), pop-shoegaze αφέλειας και κάποιων επίσης ελαφρών ηλεκτρονικο-πειραματισμών. Το πράγμα δουλεύει, δίχως, πάντως, να καταφέρνει να αρθεί και του αναμενόμενου.

Επαφή για όλα: www.creative-eclipse.com