ΣΤΑΘΗΣ ΝΤΟΒΑΣ ένας νέος τραγουδοποιός, που περισσότερο υπόσχεται…

Ο Στάθης Ντόβας είναι ένας νέος τραγουδοποιός, που έχει τώρα τον πρώτο μεγάλο δίσκο του σε κυκλοφορία. Το άλμπουμ λέγεται «Νέα Γένια» [B-otherSide Records / Mr Vinylios, 2017], είναι κομμένο σε 150 κόπιες (συν ένθετο με στίχους + CD), με τον Ντόβα να εμφανίζεται πολύ επηρεασμένος από τον πρώιμο Νικόλα Άσιμο ή έστω τον Άσιμο γενικώς. Η επιρροή αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό δυναστευτική, με αποτέλεσμα να καταπλακώνεται η τραγουδοποιία τού Ντόβα σε βαθμό υπερβολικό.

Ο Ντόβας θέλει να γράψει τραγούδι με κοινωνικοπολιτικό στίχο, πράγμα καθόλου εύκολο. Έχει τη διάθεση δηλαδή να ξεφύγει από το σύνηθες τέλμα της ερωτικής μπαλάντας, ας πούμε, θέλοντας να εκφράσει κάτι άλλο – και τούτο είναι κατ’ αρχάς θετικό. Το παλεύει, αλλά χρειάζεται πολύ πιο μεγάλη προσπάθεια για να φτάσει στο επιθυμητό, υψηλό, αποτέλεσμα.

Τα τραγούδια του Ντόβα, τα περισσότερα τουλάχιστον, έχουν έλλειμμα καλών μελωδιών – και χωρίς καλές μελωδίες ένα τραγούδι θα μείνει πίσω. Υπάρχει ένα aggressive ύφος, επιθετικό στο λόγο (ακόμη και όταν ο λόγος έχει κατεύθυνση… προς τα μέσα), το οποίο σκεπάζει τα τραγούδια. Ο στίχος πάλι, ενώ θέλει να πει πράγματα (και σωστά πράγματα) κάπου χάνεται. Χρειάζεται λεκτικό και νοηματικό ξεκαθάρισμα ασυζητητί. Κάπου δεν δένουν όλα αυτά που ακούω, εννοώ, ώστε να προκύψει ένα τραγούδι που να μένει στη μνήμη. Μοιάζει κάπως με… κατολίσθηση η τραγουδοποιία τού Ντόβα. Θα περάσει και από τα κατάλληλα μέτρα, αλλά βασικά θ’ ακολουθήσει μια πορεία τυχαίου. Δεν ξέρω πόση ελευθερία χωράει στα συγκεκριμένα κομμάτια, τα οποία, εγώ θα το πω, τ’ ακούω παραπάνω απ’ όσο χρειάζεται… ελεύθερα. Αυτή η ελευθερία δεν βοηθάει στο τραγούδι. Θέλει πολύ ισχυρά κότσια για να κάτσει κάτι τέτοιο, κάτι που το έχουμε συναντήσει μόνο στην αλλοδαπή, σε άλμπουμ loner folk καλλιτεχνών.

Η τραγουδοποιία του Ντόβα δεν είναι αδιάφορη – να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Εγώ π.χ. βλέπω/ακούω στη δεύτερη κυρίως πλευρά… χωράφι εν δυνάμει εύφορο, που θέλει όμως προσοχή στο σπόρο που θα πέσει μέσα. Υπάρχουν κομμάτια θέλω να πω, όπως το «Νόμισμα» (τραγούδι) και το «Νανούρισμα» (ορχηστρικό), που έχουν αληθινό ενδιαφέρον και αυτό δεν κρύβεται. 

Επίσης μιαν ακόμη παρατήρηση σχετίζεται με την (λιτή) ενοργάνωση των τραγουδιών. Στα τραγούδια τού Ντόβα ταιριάζει περισσότερο το πιάνο, παρά η κιθάρα. Το πιάνο τα βοηθάει να ξεχωρίσουν από τις βασικές αναφορές τους, δίνοντάς τους μια πιο ολοκληρωμένη μορφή. Και στα δύο κομμάτια που ξεχώρισα πιο πάνω το πιάνο κυριαρχεί – δεν είναι τυχαίο.

Χρειαζόμαστε τραγουδοποιούς με τη διάθεση τού Στάθη Ντόβα – δεν το συζητώ. Δεν ξέρω αν του έχει πέσει μικρό ή μεγαλύτερο λαχείο, εκείνο που ξέρω είναι πως πρέπει το πράγμα να το παιδέψει περισσότερο. Οφείλει να το κάνει. Προσωπικά, θα τον περιμένω…

Επαφή: www.b-otherside.gr, mrvinylios@yahoo.gr