MOSTLY OTHER PEOPLE DO THE KILLING ξανά ένας από τους τζαζ δίσκους της χρονιάς

Δεν θυμάμαι να έχω ξανακούσει τους Mostly Other People Do the Killing (MOPDtK) σε σχήμα τρίο (Ron Stabinsky πιάνο, Moppa Elliott μπάσο, Kevin Shea ντραμς), κάτι που από μόνο του έχει μια σημασία – και μιαν αξία. Το λέω, το εντοπίζω, επειδή οι MOPDtK εμφανίζονται με πολλές και διαφορετικές μορφές, κατά καιρούς, πράγμα που δείχνει, κάθε φορά, κι ένα διαφορετικό (μέσα στην αισθητική σιγουριά) πρόσωπό τους. Το γεγονός δε ότι, σήμερα, θεωρούνται ως ένα από τα πιο δημιουργικά τζαζ γκρουπ που δισκογραφούν και εμφανίζονται τριγύρω (έχουν παίξει και στην Αθήνα) δεν είναι άσχετο και αυτής της ιδιοτυπίας τους – να αλλάζουν συχνά setting, προσθέτοντας ή αφαιρώντας μέλη, και ξεκινώντας κάθε φορά τη διαδρομή τους από την αρχή.

Ένα επόμενο γεγονός, άσχετο με τη μουσική, το οποίο σέβομαι στην περίπτωση των MOPDtK είναι το κόλλημά τους με την Πενσυλβάνια (Πολιτεία στην οποία έχει γεννηθεί ο βασικός συνθέτης τους, ο Moppa Elliott). Η ιστορία της Πολιτείας (κομμάτια της μάλλον) περνάει τακτικά μέσα στα άλμπουμ του γκρουπ, που συχνά στιγματίζονται από μια… πενσυλβανίλα, φανερή ακόμη και στους τίτλους, στα εξώφυλλά τους κ.λπ. Να, εδώ, “Paint” [Hot Cup, 2017] δεν είναι η «μπογιά», το ρήμα «ζωγραφίζω» κ.λπ., αλλά ένας δήμος στην Πενσυλβάνια, με… σκοτεινή ιστορία. Οι MOPDtK παίζουν, περαιτέρω, και με την λέξη «μπογιά» κ.λπ. χρωματίζοντας ωραία το cover τού CD τους, ως επίσης και τους τίτλους των κομματιών τους. Κυριολεκτούμε. Οκτώ διαφορετικά tracks, αναγραμμένα στο οπισθόφυλλο, με οκτώ διαφορετικά χρώματα.

Με μία μόνο διασκευή, στο “Blue goose” του Duke Ellington (υπάρχει και περιοχή στην Πενσυλβάνια με το ίδιο όνομα – σίγουρα δεν διάλεξαν τυχαίως το συγκεκριμένο θέμα οι MOPDtK) και με επτά originals στο track list τους, το συγκρότημα δεν είναι με τίποτα ένα τυπικό jazz trio ή έστω ένα… ευρωπαϊκού τύπου jazz trio. Οι MOPDtK νοιάζονται κατά πρώτον και μελετούν τη δική τους τζαζ παράδοση και πάνω σ’ αυτή επεμβαίνουν, προσθέτοντας ή αφαιρώντας κατά το δοκούν.

Το εισαγωγικό “Yellow house” διαμορφώνεται μέσα από μια γερή blues μελωδία, είναι ένα hard bop δηλαδή κατά βάση, με δυναμικό τουσέ στο πιάνο και με διάφορα ποικίλματα. Το “Orangeville” που ακολουθεί μοιάζει περισσότερο αυτοσχεδιαστικό, αν κι έχει μια σταθερή ρυθμική αξία, με δύο «περιοχές» soli, σε πιάνο και κοντραμπάσο (που δεν είναι ακριβώς soli, αλλά προσωπικές αναδείξεις, τοποθετημένες πάνω από τη συλλογικότητα). Στο “Black horse” το up-tempo κυριαρχεί σ’ ένα bop πάλι στυλ, με το “Blue goose” (του Duke) να εναρμονίζεται με έμπνευση για τρίο. Κάπου εκεί κλείνει η πρώτη πλευρά του δίσκου…

Η δεύτερη ανοίγει με το “Plum run”, ένα αργό bluesy βαλσάκι, που δίνει την ευκαιρία στον Stabinsky να κάνει τα δικά του (συνεχείς αλλαγές συγχορδιών και περίτεχνο σόλο), συνεχίζει με το “Green briar” (σε γρήγορο τέμπο και μ’ ένα ακόμη θαυμάσιο σόλο, πάνω από μια φανταχτερή ρυθμική υποστήριξη), απλώνεται με τον λυρισμό τού 7λεπτου “Golden hill” και ολοκληρώνεται με το “Whitehall”, ένα ακόμη θαυμάσιο track, που είναι δύσκολο να περιγραφεί. Δύσκολο, γιατί οι MOPDtK είναι ένα συγκρότημα, γενικώς, που δεν μπαίνει κάτω από εύχρηστες ταμπέλες. Μπορεί συχνά ή σχεδόν πάντα να λες ένα «τζαζ», και να φαίνεται πως καθαρίζεις, αλλά στην πράξη δεν είναι έτσι…

Επαφή: www.hotcuprecords.com