PENNY DREADFUL Έλληνες της americana

Σχετικά καινούριο ελληνικό συγκρότημα είναι οι Penny Dreadful, αφού σχηματίστηκαν το 2010, έχοντας ηχογραφήσει έως σήμερα δύο άλμπουμ – το “Deadwood” το 2013 και το παρόν “Pilgrimage” [Lenin’s Modem, 2017] εφέτος (πριν κανα μήνα). Το συγκρότημα κινείται στο χώρο της americana (ή του country-rock όπως το λέγαμε παλαιότερα) κι έχει ως βασικό μέλος του τον Γιάννη Καλιφατίδη που τραγουδά, παίζει κιθάρα και μπάντζο – γνωστός σε όσους από την παρουσία του, πριν δεκαετίες, στους… ψυχεδελο-γκοθάδες Into the Abyss. Άλλα μέλη των Penny Dreadful είναι οι Νίκος Παναγιώτου ντραμς, κρουστά, Πάνος Μπόμπολας μπάσο και Διονύσης Τελιόπουλος ηλεκτρική και resonator κιθάρες. Δίπλα σ’ αυτούς τους τέσσερις παρατάσσονται και κάποιοι guests σε φωνή και φωνητικά (Φλώρα Ιωαννίδη, Ελίνα Ραγκούση…), fender rhodes (Κωστής Ζουλιάτης), pedal steel (John Hardy) και σαξόφωνα (Δημήτρης Παντελιάς). Όλες οι συνθέσεις ανήκουν στα μέλη του γκρουπ (ομαδική δουλειά), ενώ τα λόγια είναι του Γιάννη Καλιφατίδη.

Ξεκινώντας απ’ αυτά τα τελευταία, τα λόγια, θα έλεγα πως ανταποκρίνονται στις επιταγές, αν θεωρήσουμε πως υπάρχουν τέτοιες, της americana. Διακρίνονται ανάμεσα σε άλλα για τα… φυσιολατρικά χαρακτηριστικά τους, που αποτελούν συχνά το περιβάλλον προκειμένου να εξελιχθούν οι διάφορες ιστορίες – ιστορίες αγάπης, ιστορίες με «ξένους» και παρίες, ιστορίες σχετικές με τη θρησκευτική πίστη ή την έλλειψη και την αναζήτησή της καλύτερα κ.λπ.

Από ’κει και πέρα υπάρχουν οι μουσικές, οι ερμηνείες, η παραγωγή... Οι πρώτες είναι πολύ καλές, που δείχνουν έμπνευση και δύναμη, και κομμάτια όπως τα “Death blow”, “Love walks on a wire” και “Graveyard Muley” θα μπορούσε να διαπρέπουν οπουδήποτε στην Ελλάδα ή την Αμερική. Εκεί όπου υπάρχει ζήτημα είναι στην πρώτη αντρική φωνή και στην παραγωγή. Ο Καλιφατίδης μου ακούγεται κάπως «λίγος», χωρίς ιδιαίτερο βάθος, όγκο και χρώματα η φωνή του δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Ίσως αυτό να είναι και τεχνικό θέμα, παραγωγής κ.λπ.... δεν ξέρω. Βεβαίως υπάρχουν οι δεύτερες φωνές που σηκώνουν αρκετό από το απαιτούμενο βάρος, γεμίζοντας το «κάδρο» (άκου πώς αλλάζει προς το… ανωτερότερο το “Desert shore” π.χ., όταν μπαίνει η γυναικεία φωνή). Γενικώς, ο Καλιφατίδης χειρίζεται με γνώση τις άλλες γυναικείες φωνές (πρώτες και δεύτερες) και αυτό καλύπτει κάπως το θέμα, που σε κάθε περίπτωση χρήζει περισσότερης προσοχής. Επίσης η παραγωγή θα ήθελε κάτι ακόμη – αν και τώρα εδώ μπαίνουν και θέματα «προσωπικής άποψης». Εγώ πάντως την ακούω κάπως «ξερή» και χωρίς ιδιαίτερα vibes.

Τι θέλω να πω… Στο “Pilgrimage” υπάρχουν μερικά καταπληκτικά τραγούδια (κομμάτια σαν το “Comes a time” δεν γράφονται εύκολα από ελληνικά συγκροτήματα), που δείχνουν το αυτονόητο, πως οι Penny Dreadful είναι ένα έτοιμο γκρουπ, που με κάποιες βελτιώσεις (οι οποίες μπορεί να γίνουν εύκολα) θα πατήσει σίγουρα κορυφή. Εμπρός λοιπόν…

Επαφή: www.facebook.com/pennydreadfulathens