ΤΑΚΗΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ (1951-2017)

Πριν λίγες μέρες έφυγε από τη ζωή ο κιθαρίστας-τραγουδοποιός Τάκης Ανδρούτσος. Όλοι γνωρίζουν τον Ανδρούτσο ως κιθαρίστα και συνθέτη των Πελόμα Μποκιού (είχε γράψει το «Κάποιος πεθαίνει», μαζί με τους Ηλία Μαρινάκη και Βλάσση Μπονάτσο), λιγότεροι όμως τον γνωρίζουν ως κιθαρίστα στα Μπουρμπούλια του Σαββόπουλου και ακόμη λιγότεροι με το συγκρότημά του τον Μεγαβάτη, πάνω στην αλλαγή του αιώνα.

H πλήρης φωτογραφία του Άλκη Σαχίνη, που χρησιμοποιήθηκε στο "Περιβόλι του Τρελλού". Ο Τάκης Ανδρούτσος στην άκρη αριστερά.

Λέω πως δεν τον γνωρίζουν όλοι, όπως θα έπρεπε, ως κιθαρίστα του Σαββόπουλου, επειδή στο «Περιβόλι του Τρελλού» (1969) δεν αναφέρεται το όνομά του, ενώ και στην κλασική φωτογραφία του Άλκη Σαχίνη, στο οπισθόφυλλο είναι «κομμένος», καθώς σ’ εκείνη φαίνονται μόνον οι Άρης Τασούλης, Βασίλης Ντάλλας και Διονύσης Σαββόπουλος (στην πλήρη φωτογραφία είναι ακόμη οι Τάκης Ανδρούτσος και Νίκος Τσιλογιάννης). Έτσι, κυρίως από μαρτυρίες και διηγήσεις ξέρουμε πως στο «Περιβόλι» ακούγεται και ο Ανδρούτσος – ο οποίος, πάντως, έπαιζε πριν στους First (Μίκης Μίχος και άλλοι). Μετά, τα πράγματα είναι πιο γνωστά. Από ένα σημείωμα που υπάρχει στο ένθετο του CD του Μεγαβάτη διαβάζουμε:

«Μπουρμπούλια… Ελλάδα… Τέλος δεκαετίας ’60… Πελόμα Μποκιού… Τάκης Ανδρούτσος. Ηλικιακά σχεδόν έφηβος, μα μουσικά σχεδόν ενήλικος άρχισε το ταξίδι του μέσα στη μουσική παίζοντας κιθάρα στα τότε Μπουρμπούλια με τον Δ. Σαββόπουλο. Την ίδια περίπου εποχή οι Πελόμα Μποκιού γεννιούνται στην ελληνική ροκ σκηνή με τον Τάκη φυσικά ενεργό και πρωταγωνιστικό μέλος, συνθέτοντας και δίνοντάς μας τη διαφορετικότητα (σ.σ. ο Γιώργος Στεφανάκης τα γράφει;). Ένας άνθρωπος όμως τόσο ενεργητικός και έτοιμος να γνωρίσει καινούρια πράγματα δεν μπορούσε παρά να αφήσει τη γενέτειρα χώρα και να γυρίσει σχεδόν σε όλες τις ηπείρους, ψάχνοντας και συλλέγοντας μουσικές και όχι μόνο, εμπειρίες και ερεθίσματα. Στην Αμερική γνωρίζει τον Λάκη Χατζηδημητρίου (σ.σ. ντράμερ στον Μεγαβάτη), έναν εξαιρετικό μουσικό με τον οποίον την ίδια εποχή φοιτούν μαζί στο American Conservatory of Music στο Σικάγο και παίζοντας σε γνωστά τότε μουσικά σχήματα, στα μεγαλύτερα κλαμπ των Αθηνών. Η ίδια ανησυχία οδήγησε αυτούς τους έλληνες μουσικούς να γνωριστούν σε μια ξένη χώρα και να αναγνωρίσουν τη μουσική και φιλία ανάμεσά τους».

Για το μοναδικό CD τού συγκροτήματος Μεγαβάτης είχα γράψει κάποια λόγια στο Jazz & Τζαζ, την εποχή τής κυκλοφορίας του. Έψαξα, βρήκα το τεύχος και μεταφέρω εδώ τα σχετικά:

ΜΕΓΑΒΑΤΗΣ – Ονειρικό – Legend 2201251072 – 2002

Χαίρομαι, προσωπικώς, όταν βλέπω μουσικούς από την πρώτη γενιά του ελληνικού ροκ όχι απλώς να βρίσκονται στις επάλξεις, αλλά και να ηχογραφούν αξιοπρεπέστατους δίσκους. Ο Μεγαβάτης είναι το σχήμα που οδηγεί σήμερα ο Τάκης Ανδρούτσος, lead κιθαρίστας των Πελόμα Μποκιού, συνθέτης και στιχουργός του συγκροτήματος (σ.σ. του Μεγαβάτη εννοώ).

Χωρίς καμμιά διάθεση υπερβολής έρχομαι να πω πως το «Ονειρικό» είναι ένα αρκετά καλό άλμπουμ, που στέκεται πιο πάνω από τα μέτρια στάνταρντ του σημερινού ελληνόφωνου ροκ. Στίχοι αξιοπρόσεκτοι, πολλές φορές εξαιρετικοί («Μοναξιά», «Φέρτε τη νύχτα εδώ»), συνθέσεις μεστές, παίξιμο δυνατό από νέους μουσικούς και «καραβάνες» του χώρου (Γιώργος Στεφανάκης, Μίκης Μίχος), ωραίες ερμηνείες από τον Στάθη Γιαννακόπουλο. Το μόνο μειονέκτημα; Η κάπως υπερβολική και σχετικώς παλιομοδίτικη χρήση των keyboards. Ας είναι όμως… αν και χάθηκε κάπου μιαν ευκαιρία. Τα «Ζάρια» ενορχηστρωμένα με αληθινά πνευστά θα ήταν απλώς το καλύτερο latin-jazz τραγούδι, που θα ’χε ηχογραφηθεί ποτέ στην Ελλάδα (με ελληνικό στίχο). Κι έτσι όμως ίσως είναι…».

[Jazz & Τζαζ, #112, Ιούλιος 2002]

Μεταφέρω και τους στίχους του Τάκη Ανδρούτσου από τα «Ζάρια»: 

Όπως τα ζάρια που πετάς
κατρακυλώντας στάθηκα μες στης ζωής το τάβλι

Εξάρες ήμουν ή διπλές
είτε άσχημες είτε καλές ακόμα δεν το ξέρω

Αλήθειες έπρεπε να βρω
να ξεκινήσω το χορό χωρίς κανένα ταίρι

Απ’ το Βοριά ως το Νοτιά
περιέργεια με έτρωγε βαθιά τον κόσμο να γνωρίσω

Δεν είχα μέλλον να σκεφτώ και παρελθόν να θυμηθώ
έτσι Νοέμβρη βροχερό
ξεκίνησα απ’ το σταθμό για Ανατολή και Δύση

Όπως τα ζάρια που πετώ
στην αγωνία μου κοιτώ της μοίρας τα γραμμένα

Στα χέρια μου τα έσφιξα
ευχήθηκα και έριξα μα αδιαφορώ τι φέρνω

Αλήθειες βρήκα να σταθώ
να καταλάβω πως μπορώ τον κόσμο να κουνήσω 

Ακούμε το πολύ καλό αυτό τραγούδι, που έχει μουσική και στίχους του Τάκη Ανδρούτσου από τον Μεγαβάτη (Στάθης Γιαννακόπουλος τραγούδι, Τάκης Ανδρούτσος κιθάρες, Δημήτρης Παναγιωτάκης μπάσο, Λάκης Χατζηδημητρίου ντραμς, Μίκης Μίχος πλήκτρα).