τι να πει κανείς;

Με πήραν τηλέφωνο τις προάλλες από σοβαρή, υποτίθεται, εφημερίδα και μου ζήτησαν να γράψω κάτι για ένα θέμα – δεν έχει σημασία τι. Η… πρόταση ήταν κάπως ξερή και απότομη, με μια δόση έπαρσης κι έναν τόνο επιτακτικό – με τη σιγουριά ή μάλλον το θράσος, καλύτερα, εκείνου που απευθύνεται στον υποταχτικό του. Κυρία, κορίτσι, στην άλλη άκρη της γραμμής… Γεια σας. Μου έδωσε το τηλέφωνό σας ο τάδε, είμαι από ’κει… και θέλω να μου γράψετε ένα κείμενο για… και τα λοιπά… Της απάντησα κάπως απότομα κι εγώ, αλλά πάντως ευγενικά, πως… κοιτάξτε, δεν ενδιαφέρομαι… Δεν επέμεινε η κυρία και κλείσαμε το τηλέφωνο.

Εντάξει, ξέρω πώς λειτουργεί η πιάτσα, αλλά δεν μ’ ενδιαφέρει να συνεννοούμαι με όρους πιάτσας. Όταν κάποιος ζητά τις υπηρεσίες σου, θα πρέπει να είναι εντελώς σαφής και πλήρης από το πρώτο κιόλας τηλεφώνημα. Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Κύριε τάδε, είμαι από ’κει, θέλω αυτό μέχρι τότε (να δοθεί deadline δηλαδή και αριθμός λέξεων) και πληρώνω τόσα… Σας ενδιαφέρει;
Δεν είναι δυνατόν να κάθεσαι να δουλεύεις στο βρόντο, δίχως να ξέρεις για τι ποσό δουλεύεις – αν δουλεύεις και για κάποιο ποσό… Κείμενα τζάμπα, για την ψυχή της μανούλας μας, μόνο στο δισκορυχείον. Άιντε και από τις καβάτζες μας για κανένα φάνζιν. Όλοι οι υπόλοιποι θα βάζουν το χέρι στην τσέπη τους. 

Και κάτι ακόμη…

Υπάρχουν διάφοροι καλοστεκούμενοι επαγγελματίες, δικηγόροι, καθηγητές, γιατροί, μηχανικοί κ.λπ., που γράφουν σε έντυπα και σάιτ και οι οποίοι αδιαφορούν για οποιαδήποτε ανταμοιβή τού κόπου τους. Γράφουν για το γούστο τους, το χόμπυ τους, για τ’ όνομά τους, για να πουλήσουν μούρη σε άλλους συναδέλφους τους, για κάποια εσωτερική ανάγκη, για οποιονδήποτε τέλος πάντων λόγο… Δεν ψωμίζονται από τη δημοσιογραφία και το παίζουν πολύ… large, αδιαφορώντας για την πληρωμή τού κόπου τους (του όποιου κόπου τους).
Πριν καιρό είχα βρεθεί σε μια παρέα, με γνωστούς και αγνώστους, κι έπεσα πάνω σε μια τέτοια περίπτωση. Ο… συνάδελφος ήταν φιλόλογος, καλός εκθεσάς, απ’ όσο έμαθα στην πορεία, με φροντιστήριο και γερή πελατεία, ο οποίος, πλην της βασικής δουλειάς του, εξασκούσε (τότε τουλάχιστον) και τη δουλειά τού γραφιά σε καθημερινή εφημερίδα (δεν έγραφε κάθε μέρα, έγραφε όμως ανά τακτά διαστήματα). Πιάσαμε την κουβέντα… και πάνω στην κουβέντα μού αποκάλυψε πως γράφει από… οποιαδήποτε άλλη ανάγκη πλην της χρηματικής, υπεραμυνόμενος της σχετικής πρακτικής. Να δίνει κείμενα, δηλαδή, και μάλιστα σε καλής αναγνωσιμότητας εφημερίδα, δίχως να αμείβεται. Του την έπεσα κάπως άγρια… Του είπα πως δεν μας τρώει μόνο τη δουλειά (κάτι εν πάση περιπτώσει θεμιτό), αλλά χαλάει ταυτοχρόνως και την πιάτσα (και πως αυτό είναι απαράδεκτο). Διότι, όταν τα μίντια καλύπτουν την ύλη τους από τα γραπτά ατόμων που δεν ενδιαφέρονται να πληρωθούν, τότε εμείς, οι επαγγελματίες να-το-πούμε γραφιάδες, θα είμαστε πάντα στην απ’ έξω. Πώς θα πάω εγώ να ζητήσω ένα 50άρι π.χ. για 1500 λέξεις από την χι ψι εφημερίδα, όταν ο άλλος τις γράφει τζάμπα; Τού είπα λοιπόν πως εκείνο που πρέπει να κάνει είναι να ζητάει να πληρωθεί, όσα κι αν βγάζει από τις… εκθέσεις. Αποδέχτηκε το γεγονός πως μας κάνει χαλάστρα με τη συγκεκριμένη συμπεριφορά –το κατάλαβε εννοώ–, αμφιβάλλω όμως αν τον έπεισα πως οφείλει να αδιαφορήσει για τη δημοσιογραφική φήμη και υστεροφημία του, αν δεν πληρώνεται…