νέα ροκ συγκροτήματα, οι πρόσφατοι δίσκοι τους και ανάμεσά τους δυο-τρία διαμάντια

WOBBLER: From Silence to Somewhere [Karisma, 2017]

Οι Wobbler είναι μια progressive rock μπάντα από το Hønefoss της (νότιας) Νορβηγίας. Δεν ξέρω αν αποτελεί συνέχεια της άξιας και δοκιμασμένης νορβηγικής σκηνής των early seventies (Junipher Greene, Aunt Mary, Prudence, Akasha κ.λπ. – ααα… τι ωραίοι αυτοί οι τελευταίοι!) ή εκείνης των early nineties (Thule, Utopian Fields, Kerrs Pink…), ξέρω όμως πως μια πολύ βασική αναφορά της είναι οι Ιταλοί Museo Rosenbach! Από… πού το ξέρω; Μα το ακούω!

Το “From Silence to Somewhere” αναπτύσσεται με τη λογική του “Zarathustra”, ενώ σε… κρίσιμα σημεία του ακούω ακόμη και τα πλήκτρα τού Pit Corradi! Δεν μ’ ενοχλεί. Απεναντίας το χαίρομαι, γιατί οι Wobbler δείχνουν, με ωραίο και δημιουργικό τρόπο, την αγάπη τους για ’κείνο το ύπατο αριστούργημα του progressive rock. Εντάξει, και τα εγγλέζικα συγκροτήματα «ακούγονται» φυσικά εδώ, όπως οι Yes πρώτοι όλων, φρονώ όμως πως οι Wobbler έχουν και δικά τους πράγματα να πουν –εξάλλου δεν είναι… σημερινοί, καθώς το “From Silence to Somewhere” είναι το τέταρτο άλμπουμ τους– και αυτά εντοπίζονται στις πολύ καλές και αρκούντες complex συνθέσεις τους, στα καλά και κάπως high-pitched φωνητικά τους και βεβαίως στον παικτικό οίστρο τους, που είναι ωραία περφεξιονιστικός (με ακουστικά και ηλεκτρικά μέρη και καταπληκτικά keyboards – το ξαναλέω).

Δυνατό προγκρέσιβ-φιλ άλμπουμ, που θα το γουστάρουν πολύ οι παλιοσειρές.

FOTOCRIME: Always Night [Golden Antenna, 2017]

Ηχογραφημένο στη Βαλτιμόρη είναι το περί τα 23 λεπτά “Always Night” και μάλλον Αμερικάνοι είναι οι Fotocrime, που αποτελούνται από τους R/Pattern φωνή, κιθάρες, μπάσο, σύνθια, προγραμματισμός, Nick Thieneman κιθάρες, φωνή, Shelley Anderson μπάσο, φωνή και Mother ντραμς. Έξι κομμάτια έχουμε λοιπόν εδώ, που δεν… επικοινωνούν σώνει και καλά μεταξύ τους. Άλλα… κείτονται κοντά στο nineties rock (“Always hell”) και άλλα πιο κοντά στο eighties – διαθέτουν πιο πολλά electro πλήκτρα δηλαδή (“In the trance of love”) και άλλα ανάλογα στοιχεία. Άλλα, πάλι, όπως το τρίλεπτο “Plate glass eyes”, έχουν μια περισσότερο punky εκφορά και άλλα όπως το έσχατο “Tectonic shift (Continental mix)” γειτνιάζουν κάπως και με τον θόρυβο. Πέραν λοιπόν αυτής της αισθητικής πανσπερμίας, αν δει κανείς τα κομμάτια των Fotocrime ξεχωριστά και μόνα τους δεν μπορεί παρά να πει πως όλα είναι… γαμάτα. Προτιμώ φυσικά το “In the trance of love”, που έχει μιαν ηλεκτρονική… γερμανίλα που σε στέλνει.

AUGUST ROSENBAUM: Vista [Tambourhinoceros, 2017]

Δανός πιανίστας με έφεση στο… βόρειο «χαμένο», ομιχλώδες και απέραντο, συνδυάζοντας κλασικά και ποπ στοιχεία, είναι ο August Rosenbaum. Στα νιάτα του διαβάζω πως ασχολιόταν με Monk και Satie, παίζοντάς τους στο πιάνο, για να… μεγαλώσει στην πορεία με Talk Talk και Ryuichi Sakamoto. Επειδή τις αληθινές επιρροές μας συνήθως τις κρύβουμε ή, όταν τις φανερώνουμε, τις λέμε… τελευταίες και καταϊδρωμένες, λέω πως ο ιάπωνας μουσικός (ο Sakamoto και η Yellow Magic Orchestra περαιτέρω) είναι από τις πολύ βασικές piano-pop αναφορές του Rosenbaum, ο οποίος μια χαρά τα καταφέρνει στη συγκρότηση και διευθέτηση αυτών των κάπως παγερών ηχοτοπίων, που θα διατηρούν μονίμως αυτή τη συγκρατημένη και στιλπνή ομορφιά – της… διαμαρτυρόμενης Ευρώπης.

Το ακούω ευχάριστα, αλλά με περίσκεψη. Και υπάρχουν και μερικά θέματα που μου αρέσουν πραγματικά, όπως το “Belmondo” π.χ. (δεν είναι τυχαίο), τα έγχορδα ή «έγχορδα» του οποίου είναι σκέτος Morricone.

MONOPHONA: Girls on Bikes Boys Who Sing [Kapitän Platte, 2017]

Ντούο είναι οι Monophona, αποτελούμενοι εκ των P. Schirrer aka Chook (DJ και παραγωγός) και Claudine Muno (γράφει τα τραγούδια). Η Claudine, όπως διαβάζω, είναι γεννημένη στο Λουξεμβούργο και πέραν της τραγουδοποιίας δημοσιογραφεί και γράφει ποιήματα, ενώ όταν αποφασίζει να τραγουδήσει κιόλας εκείνα που γράφει η φωνή της, συχνά, μοιάζει μ’ εκείνη τής Björk. Το “Girls on Bikes Boys Who Sing” είναι ένα παράξενο άλμπουμ, που συνδυάζει τραγούδια ακουστικά στη βάση τους (φτιαγμένα εννοώ πάνω στην ακουστική κιθάρα), στα οποία έχει επέμβει με breakbeats και άλλα τινά μπλιμπλίκια ο Chook. Να το πεις folktronica αυτό που ακούς δεν είναι σωστό, γιατί οι μελωδίες της Claudine δεν είναι… παραδοσιακού τύπου, να το πεις όμως… ακουστικό trip-hop ίσως είναι πιο σωστό, καθότι οι αναφορές στον Tricky και τους Portishead, εδώ, δεν είναι ούτε λίγες, ούτε αμελητέες. Συμπαθείς. Όχι όμως κάτι περισσότερο.

LES LEKIN: Died with Fear [Tonzonen, 2017]

Βαριοί και ασήκωτοι οι (Les) Lekin, που προέρχονται από το Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας και οι οποίοι ομνύουν στην κιθαριστική ψυχεδέλεια. Εντάξει, υπάρχουν πολλά heavy ψυχεδελικά τρίο από το δεύτερο μισό των σίξτις (να θυμηθούμε μόνο τους Cream και τους Jimi Hendrix Experience), όμως οι αναφορές των (Les) Lekin είναι περισσότερο τευτονικές. Γερμανικές εννοώ και ειδικότερα… κραουτ-ροκάδικες. Βεβαίως, τώρα, όλα αυτά τα λένε και stoner ή κάπως stoner κ.λπ., όμως εδώ έχουμε ένα καθαρό guitar-oriented rock, με συνεχή και ατέρμονα, αλλά όχι κουραστικά και βαρετά σόλι, που συντελούν προς μια στοναρισμένη κατάσταση. Και οι τρεις (Les) Lekin (Peter Gallbauer κιθάρα, Beat Baumgartner μπάσο, Kerstin Wolf ντραμς) είναι άψογοι στους ρόλους τους, ενώ και τα τέσσερα κομμάτια τού CD/LP τους (ένα 14λεπτο, ένα 11λεπτο, ένα 10λεπτο κι ένα 9λεπτο) είναι το ένα καλύτερο από τ’ άλλο.

Προσωπικά, θα τους έβαζα πιο κάτω (λογικό) από τους Guru Guru του “UFO”, αλλά κι αυτό (η σύγκριση εννοώ) δεν είναι λίγο. Μα καθόλου λίγο.

Επαφή: www.creative-eclipse.com