CHARLES MANSON (1934-2017) – ένα ελληνικό βιβλίο κι ένας δίσκος

Το καλτ σήμερα βιβλίο του Απόστολου Βραχιολίδη από τις εκδόσεις Ιωλκός, τυπώθηκε το 1969 και περιγράφει τα γεγονότα  (και όσα προηγήθηκαν) των εγκλημάτων της «οικογένειας». Είναι γνωστό επίσης πως ο Charles Manson ήταν μουσικός και πως είχε ηχογραφήσει κιόλας ήδη από τη δεκαετία του ’60. Για κείνο το κλασικό, πια, LP του είχαμε γράψει κριτική πριν χρόνια εδώ στο δισκορυχείον. Αυτήν που ακολουθεί…

Το 2006 η ESP είχε επανεκδόσει σε CD, με κάμποσα bonus tracks, το άλμπουμ του Charles Manson “Lie: The Love and Terror Cult”. Ο δίσκος αυτός είχε πρωτοκυκλοφορήσει το 1970 στην εταιρία Awareness του Phil Kaufman, για να τον ξανατυπώσει ο Bernard Stollman (σε βινύλιο εννοείται) λίγο πιο μετά. Προφανώς το CD επανατυπώθηκε και το 2008, προκειμένου να «εκμεταλλευτεί» το θόρυβο που θα δημιουργούσε το φιλμ “The Manson Girls” του Matthew Bright (δεν είμαι σίγουρος αν προβλήθηκε – αν και κάποιο καινούριο ετοιμάζεται), το οποίο αναφερόταν στα έργα και τις ημέρες της «οικογένειας»· τις δολοφονίες των Sharon Tate, Jay Sebring, Abigail Folger, Wojciech Frykowski και Leno & Rosemary LaBianca, αλλά και τη γενικότερη δράση τής ομάδας, που συνετάραξε την Αμερική στα τέλη των sixties. Η ιστορία του Manson είναι γνωστή, στις γενικές γραμμές της. Πώς δηλαδή από ένα παιδί που μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο και ανδρώθηκε στις φυλακές, λόγω μικρών (κλέφτης αυτοκινήτων) αλλά και χοντρών παρανομιών (σοδομισμός ανηλίκου), οδηγηθήκαμε στα αποτρόπαια εγκλήματα, τα επενδυμένα με το “Helter skelter” και τις αρλουμπο...θεωρίες. Βεβαίως, όταν χύνεται αίμα τίποτα δεν είναι αρλούμπα, αφού ακόμη και η πιο παράλογη θεώρηση θα πρέπει να ειδωθεί σε σχέση με τα (φρικώδη) αποτελέσματά της, όμως εδώ, προτιμώ να πω δυο λόγια για τα τραγούδια. 

Ο Manson δεν ήταν (είναι) κανένας άσχετος songwriter. Ήξερε να παίζει κιθάρα (έμαθε στη φυλακή) και γούσταρε τους Beatles – συνδυασμός ικανός, ώστε να οδηγηθεί, συν τω χρόνω, στην... τραγουδοποιία. Μπορεί οι Beach Boys να είπαν το δικό του “Cease to exist” ως “Never learn not to love” το 1968, όμως ήταν η «τοποθέτησή» του περί το κέντρο της hippy κουλτούρας, στο San Francisco το καλοκαίρι του ’67, που τον έκανε «κάποιον». Περίπου εκείνη την εποχή, τον Σεπτέμβριο του ’67, θα γράψει στην Καλιφόρνια το υλικό του “Lie” (επιθυμούσε να εκδοθεί στην Columbia, σε παραγωγή του φίλου Terry Melcher), ενώ τον Αύγουστο του επoμένου έτους θα προβεί σε κάποια overdubs, τα οποία και θα «ενσωματωθούν» σε όλες τις κατοπινές εκδόσεις. Τραγούδια όπως το “Cease to exist”, ένα ολίγον σαλταρισμένο freaky folk (έτσι ηχεί όλο το άλμπουμ) – η «μέθοδος» προσηλυτισμού των κοριτσιών στην «οικογένεια» –, το “People say I’m no good”, ή το “True love you will find” θα μπορούσε ν’ ανήκουν στο ρεπερτόριο του Dino Valenti ή του Skip Spence, χαίροντας «άλλης» εκτίμησης. Είπαμε, όμως... Charles Manson άδει.