TOC έξοχο noisy krautrock κ.λπ.

Οι TOC είναι ένα πολύ παράξενο σχήμα – ενώ από τα πιο παράξενα, που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό. Αποτελούνται από τρεις μουσικούς (Jérémie Ternoy fender rhodes, piano bass, πιάνο, Ivann Cruz κιθάρες, Peter Orins ντραμς) και η μουσική που αποδίδουν στο “Will Never Play these Songs Again” [Circum-Disc, 2018] (ένα άλμπουμ τριών κομματιών – ενός 17λεπτου, ενός 18λεπτου και ενός 6λεπτου) είναι χοντρικώς… απερίγραπτη. Πάμε να δούμε ένα-ένα τα tracks…

Το “The last hit” ξεκινάει οριοθετώντας ένα θορυβώδες krautrock-ικό πλαίσιο, στο οποίο ο ελεύθερος αυτοσχεδιασμός έχει το πάνω χέρι. Έτσι, από τη μια μεριά υπάρχει η ηλεκτρική γκρούβα, που σπέρνει ακαταπόνητα το fender rhodes, με τις κιθάρες να αυτοσχεδιάζουν σ’ ένα ύφος… Henry Kaiser (εποχής Metalanguage) και από την άλλη μια διάθεση ελαφρώς τζαζο-πειραματική στα μέρη της σύνθεσης όπου πέφτουν οι τόνοι και το volume. Μνεία επίσης για τις κάπως… ακατάληπτες μπασογραμμές, από το piano bass, που φέρνουν στη μνήμη μου, στις σκληρές στιγμές τους, τους Γερμανούς Guru Guru. Πολύ ενδιαφέρον κομμάτι, που, παρόλη τη 17λεπτη διάρκειά του, πουθενά δε «σπάει».

Το 18λεπτο “Ultimate earworms” έχει λίγο διαφορετικό χαρακτήρα. Πάνω σ’ ένα σταθερό μοτίβο, που χτίζει το ρυθμικό τμήμα, τοποθετούνται τα πλήκτρα και οι κιθάρες, δημιουργώντας έναν «τοίχο» που δεν κρύβει τον ιδιόμορφο και όσο να ’ναι… ψυχεδελικό χαρακτήρα του. Οι Pink Floyd τού “Ummagumma” θα μπορούσε να ήταν μιαν αρχή, αν και οι TOC… δεν καταλαβαίνουν απ’ αυτά, προχωρώντας απτόητοι προς το δικό τους αλλόκοτο ηχητικό σύμπαν (που αποτελείται από εντελώς ασυνήθιστους συνδυασμούς πειραματικού progressive rock και εκτραχηλισμένου αυτοσχεδιασμού, διανθισμένου με άπλετα minimal και noisy στοιχεία). Φοβερό κομμάτι και αυτό!

Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με το bonus track “Lichen”, που είναι από την αρχή μέχρι το τέλος του βουτηγμένο στην kraut-ίλα. (Limbus 3, Limbus 4, Xhol και τέτοια).

Είπαμε. Περίεργη μπάντα, που μετράει! Πολύ!

Επαφή: www.circum-disc.com