φοβισμένος και απών

Η απέχθεια και το μίσος που διαχέονται κατά κύματα προς τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του δεν νομίζω να έχει προηγούμενο. Δεν ξέρω, θέλω να πω, αν σιχτιρίστηκαν τόσο οι ΓΑΠηδες, οι Παπαδήμοι και οι Σαμαροβενιζέλοι – τα πολιτικά εκτρώματα δηλαδή, που κατέστρεψαν τη μεταπολιτευτική Ελλάδα.

Μεγάλο κομμάτι του κόσμου, που υπέστη την πίεση και την εξαθλίωση των πρώτων δύο μνημονίων, αδυνατεί να κουμαντάρει το γεγονός πως εξαπατήθηκε από τους «οπορτουνιστές» δύο τουλάχιστον φορές (εκλογές Γενάρη ’15, δημοψήφισμα), ενώ πιάστηκε στον ύπνο μία τρίτη (εκλογές Σεπτέμβρη ’15), με αποτέλεσμα η διάθεση και η θέληση για τιμωρία-εκδίκηση, σε συνδυασμό με τη διαρκή και επιδεινούμενη φτωχοποίηση τού μισού τουλάχιστον πληθυσμού, λόγω των παλαιών και άλλων νεότερων και περισσότερων επιπρόσθετων ακόμη μέτρων, που υλοποιεί κατ’ απαίτηση των δανειστών η μνημονιακή «αριστερά», να χτυπάει ταβάνι.
Η δική μου αίσθηση είναι πως η κυβέρνηση Τσίπρα δεν μπορεί να κρατηθεί πλέον ούτε λεπτό. Μετά το έγκλημα στο Μάτι (η δυστοπική αύρα του οποίου, θα διαχέεται για καιρό) και τις εξωφρενικά απαράδεκτες και θανάσιμα προσβλητικές, ακόμη και για την πιο στοιχειώδη νοημοσύνη, δύο εμφανίσεις της στην τηλεόραση, έχει χαθεί και το τελευταίο σοβαρό λαϊκό έρεισμά της.
Δεν ξέρω αν θα σώσει την κυβέρνηση ο επερχόμενος «κενός περιεχομένου» Αύγουστος –νομίζω πως όχι– και δεν ξέρω αν υπάρχει έστω και η παραμικρή, η ελαχιστότατη δυνατότητα για μια ουσιαστική αναστροφή τού εις βάρος της κλίματος μέσω κάποιων παροχών, που θα μπορούσε να δράσουν κάπως πυροσβεστικά το επερχόμενο διάστημα (ούτε αυτό είναι εύκολο να συμβεί). Στην «αναστροφή κλίματος» δεν βάζω φυσικά τις όποιες ενδεχόμενες παραιτήσεις ή αντικαταστάσεις στελεχών της κρατικής μηχανής – αν συμβεί κάτι τέτοιο, κατόπιν εορτής πια, το σιχτίρισμα θα είναι πολλαπλάσιο.
Οπότε; Οπότε οι εξελίξεις προβλέπονται άμεσες, για τις αρχές φθινοπώρου… μήπως προληφθεί (για τούτη τη μοιραία κυβέρνηση) και κάποια επόμενη καταστροφή. 

Ο Τσίπρας είναι ένας απίστευτα φοβισμένος πρωθυπουργός. Μάλλον ο πιο φοβισμένος της Μεταπολίτευσης. Αυτή είναι η δική μου αίσθηση, για να μην πω η βεβαιότητα – αν κρίνω (και) από το γεγονός πως η Ηρώδου Αττικού είναι είτε μονίμως κλειστή είτε μερικώς προσπελάσιμη (με παραταγμένα εμπόδια για τα περισσότερα ρεύματα κυκλοφορίας) και πάντως ποτέ ή σχεδόν ποτέ εντελώς ανοιχτή. Κάτι που δεν συνέβαινε, στο βαθμό που συμβαίνει τώρα, με κανέναν άλλο μνημονιακό πρωθυπουργό (για να μείνουμε σ’ αυτούς, που είχαν, περισσότερο από τους προ-μνημονιακούς, την ανάγκη να… προφυλαχθούν). Κι αυτό το θυμάμαι πολύ καλά (γι’ αυτό μιλάω και για «βεβαιότητα»), γιατί ανεβοκατεβαίνω τακτικότατα τη Βασιλίσσης Σοφίας και το παρατηρώ. Κι εν πάση περιπτώσει προκαλώ οποιονδήποτε άλλον έχει διαφορετική εικόνα, να σχολιάσει τα δικά του εδώ και τώρα…
Είναι ντροπή και απαράδεκτο για τα πολιτικά-πρωθυπουργικά ήθη (αν υπάρχουν τέτοια) ο Τσίπρας να μην έχει επισκεφθεί τα καμένα – το μαρτυρικό Μάτι. Κι έπρεπε να είναι εκεί από την πρώτη στιγμή και δυο και τρεις φορές, πεζή, και μάλιστα με την ελάχιστη δυνατή συνοδεία, και χωρίς κάμερες και τυμπανοκρουσίες, ώστε να δεχθεί στα ίσια και πρόσωπο με πρόσωπο την αγανάκτηση και την κριτική του κόσμου. Ακόμη και την ύβρη ή το… πέταγμα της ντομάτας από τους πιο θερμόαιμους και πιο απηυδισμένους. Τιμή του θα ήταν. Πρέπει να το νοιώθεις σαν τιμή, ακόμη και όταν θα σε προπηλακίσουν μετά από μια τέτοια καταστροφή. Αλλά πού; Δεν υπάρχει αξιοπρέπεια, μα και ανδροπρέπεια και παλικαριά μαζί. Μόνον ανθρωπάκια, που φυλάγονται και από τον ίσκιο τους.
Βέβαια υπάρχει και το χειρότερο. Να πετάξεις πάνω από τα καμένα με το ελικόπτερο (όσο πιο ψηλά από τον πόνο των ανθρώπων τόσο πιο καλά...), αλλά ευτυχώς, αυτό, δεν το είδαμε ακόμη. Το λέω, γιατί ορισμένες φορές ούτε στην ξεφτίλα υπάρχει όριο.