ΦΕΝΙΑ ΧΡΗΣΤΟΥ ένα ανέλπιστο όσο και εξαιρετικό πρώτο άλμπουμ, γεμάτο υποσχέσεις

Μπορεί να μην είναι πρωτοφανέρωτη η συνθέτρια, τραγουδίστρια και τραγουδοποιός Φένια Χρήστου (Fenia Christou) –σίγουρα θα την ξέρουν κάποιοι από τις ζωντανές εμφανίσεις της κ.λπ.– είναι όμως σίγουρα πρωτοεμφανιζόμενη στη δισκογραφία μέσω ενός ολοκληρωμένου άλμπουμ, που δεν μπορείς, με τίποτα, να το περάσεις στα ψιλά, πόσω μάλλον να το αγνοήσεις.

Δύσκολο να πεις με λίγες λέξεις τι ακριβώς είναι το “el3ven”, το παρθενικό CD τής Χρήστου, που κυκλοφόρησε εσχάτως από το Μετρονόμο. Σίγουρα είναι κάτι ξεχωριστό, κάτι ιδιαίτερο – ένα άλμπουμ από εκείνα που, όπως λέμε, ξεχειλίζουν ταλέντο, καθώς σε συνεπαίρνει με την ειλικρίνεια και την αυθεντικότητά του. Και αυτό, προσωπικώς, θέλω να το καταγράψω από την αρχή και πέραν από τις όποιες, στην πορεία, παρατηρήσεις.

Η Χρήστου έχει πολλά χαρίσματα, που ξεπερνούν, ενδεχομένως, ακόμη και τα όποια… προβλεπόμενα τής ηλικίας της. Έχει κατ’ αρχάς πολύ καλή φωνή, είναι δηλαδή αληθινή τραγουδίστρια, και όχι κάτι-σαν-τραγουδίστρια, που θα μπορούσε ίσως να διαπρέψει και σε άλλους εντελώς διαφορετικούς χώρους (τους λεγόμενους «σοβαρούς» εννοώ). Έπειτα, δεν τραγουδάει απλώς, αλλά χρησιμοποιεί και τη φωνή της σαν όργανο. Εντάξει, πάντα η φωνή είναι ένα όργανο έτσι κι αλλιώς, το πρώτο όργανο, αλλά εδώ μιλάμε για κάτι άλλο. Για κάτι περισσότερο συμμετοχικό (μέσα στο πλέγμα της ενορχήστρωσης) και δημιουργικό στη βάση του. Για κάτι, εννοώ, που συντελεί ακαριαία στο χτίσιμο ενός συγκεκριμένου κλίματος – ενός ηχητικού θαλάμου καλύτερα, μέσα στον οποίο η μελωδία παίζει (σχεδόν) πάντα τον πρώτο ρόλο.

Περνώντας στη σύνθεση-ενορχήστρωση θα λέγαμε πως τα σχετικά προσόντα τής Χρήστου, είναι κι εδώ… αδιαπραγμάτευτα. Οι μελωδίες της έχουν την χατζιδακική ευφράδεια (ή «κάτι» τέλος πάντων απ’ αυτήν – αν νομίζετε πως υπερβάλλω ή βλασφημώ), ενώ η ποικιλία των αναφορών της από τη λεγόμενη «κλασική μουσική», την όπερα και την ποπ, μέχρι κάποιες όψεις της contemporary jazz και του αυτοσχεδιασμού, δεν είναι απλώς υπαρκτές και φανερές, αλλά και άμεσες και μετρήσιμες, καθώς τα τραγούδια και οι συνθέσεις της πάλλονται από γερά αισθήματα (τα οποία ξεπηδούν μέσα από τη συμβολή και την επικοινωνία αυτών των, γενικότερα, παράταιρων επιρροών).

Να πούμε και για τους στίχους στο «el3ven»; Να πούμε. Και να πούμε το σωστό, πως τα lyrics, είτε τα δανεισμένα (Κ.Π. Καβάφης) είτε της ίδιας της Χρήστου, δένουν απολύτως με το τραγούδισμα ή την απαγγελία τους, δημιουργώντας ένα συμπαγές και άθραυστο σύνολο (σε συνδυασμό βεβαίως με τις μουσικές και τις ενορχηστρώσεις).

Η συμβολή, περαιτέρω, των οργανοπαικτών στο τελικό αποτέλεσμα –που είναι πολλοί μαζί με τις επιπρόσθετες φωνές (κάπου είκοσι πέντε!) και δεν είναι εύκολο να τους αναφέρω (ανάμεσά τους και ο Νίκος Τουλιάτος στα ντραμς)– και κυρίως οι ιδέες της Χρήστου, που φυσικά έχει κάνει την ενορχήστρωση, έχοντας και την επιμέλεια της μείξης, είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Έτσι κάπως, το «el3ven», που μπορεί να συγκρατεί ακόμη και στοιχεία θεατρικά, καμπαρέ, δωματίου, οπερατικά ή και R.I.O. (αν και το ροκ είναι το πιο καλά κρυμμένο μυστικό του), μετατρέπεται σ’ ένα βαρύ και σύνθετο έργο, δεν θα το έλεγα ακριβώς σκοτεινό, αν και διαθέτει και τέτοια γνωρίσματα, που έχει όμως τον τρόπο να σε παρασύρει στον «κόσμο» του από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Κάτι όχι αυτονόητο, για την όλο και πιο ταλαίπωρη τον τελευταίο καιρό ελληνική δισκογραφία.

Επαφή: www.metronomos.gr