Για τους Arcadian Child,
από τη Λεμεσό, έχουμε ξαναγράψει, όταν αναφερθήκαμε πέρυσι στο ντεμπούτο τους “Afterglow”. Τώρα, ένα δεύτερο
άλμπουμ τους είναι έτοιμο για την καλιφορνέζικη ετικέτα Rogue Wave, που έχει τίτλο “Superfonica” [Rogue Wave /
Ripple Music, 2108] και που ολοκληρώνεται, υποθέτω, από την ίδια βασική τετράδα
(Παναγιώτης Γεωργίου φωνή, ρυθμικές κιθάρες, Αντρέας Κέρβερος μπάσο, φωνητικά,
Στάθης Χατζηχαραλάμπους lead κιθάρες, Χρήστος Δήμου ντραμς, κρουστά). Το άλμπουμ
περιλαμβάνει οκτώ tracks και κινείται, και αυτό, στα όρια του παλαιού hard progressive, με τις όποιες
σημερινές προσαρμογές. Βεβαίως, και όπως διαβάζω, αυτού του τύπου τα
συγκροτήματα (και όχι μόνον αυτού του τύπου) πολλοί τα αποκαλούν σήμερα «ψυχεδελικά»,
αλλά γνώμη μου είναι πως πρέπει να την αποφεύγουμε αυτή την τόσο κακοποιημένη
λέξη, μένοντας σε πιο ανώδυνους χαρακτηρισμούς (όπως είναι το prog, το stoner, το math κ.λπ.).
Οι Arcadian Child δεν είναι υπέρ το δέον επικοί, ούτε έχουν πλήκτρα που να γεμίζουν τον ήχο τους, φτιάχνοντας απροσπέλαστους «τοίχους». Οι δομές τους είναι πιο απλές, και γι’ αυτό ίσως και πιο λειτουργικές. Αυτό που παρουσιάζουν, εννοώ, στο “Superfonica” ακούγεται πολύ δεμένο, δουλεμένο και σίγουρο, πράγμα που δείχνει πως το συγκρότημα βαδίζει στο σωστό δρόμο και πως, χωρίς εκπτώσεις, και με σταθερότητα, συνεχίζει να μάχεται στη ροκ κονίστρα, προσφέροντας ολοκληρωμένα τραγούδια.
Οι Arcadian Child δεν είναι υπέρ το δέον επικοί, ούτε έχουν πλήκτρα που να γεμίζουν τον ήχο τους, φτιάχνοντας απροσπέλαστους «τοίχους». Οι δομές τους είναι πιο απλές, και γι’ αυτό ίσως και πιο λειτουργικές. Αυτό που παρουσιάζουν, εννοώ, στο “Superfonica” ακούγεται πολύ δεμένο, δουλεμένο και σίγουρο, πράγμα που δείχνει πως το συγκρότημα βαδίζει στο σωστό δρόμο και πως, χωρίς εκπτώσεις, και με σταθερότητα, συνεχίζει να μάχεται στη ροκ κονίστρα, προσφέροντας ολοκληρωμένα τραγούδια.
Φυσικά και υπάρχουν κομμάτια που μου αρέσουν περισσότερο,
και εδώ, όπως είναι το “She flows”,
το “The march”,
το “Bain Marie”
ή το “Twist your spirit”,
αλλά αυτό δεν λέει κάτι. Το άλμπουμ έχει ενότητα και κυλάει χωρίς
σκαμπανεβάσματα, πάνω σε μια «γραμμή», δίχως να παρεκκλίνει από το στόχο. Με
πολύ καλή δουλειά στις κιθάρες, με riffs που όλο κάτι θυμίζουν, δίχως να μπορείς να πεις τι ακριβώς
(έτσι συμβαίνει με τα… σύγχρονα riffs),
με τη φωνή να αποδίδει σωστά (και πάντα κάπως ξερά), αλλά χωρίς στόμφο και με
το ρυθμικό τμήμα να κρατάει γερά τη θέση του, το “Superfonica” είναι ένα άλμπουμ που το
ακούς με τη μία, δίχως να το… σκέφτεσαι δίχως να σ’… αγχώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου