ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 137

16/1/2019

Έφυγε από τη ζωή ο καλός ηθοποιός Γιώργος Τζώρτζης.
Μπορεί να τον θυμάμαι στην τηλεόραση από πολύ μικρός, από τον Άγνωστο Πόλεμο, αλλά εκείνο που θα μου μείνει αξέχαστο είναι το παίξιμό του στην ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη Η 7η Ημέρα της Δημιουργίας (1966). 

Συγκλονιστική, διαχρονική ταινία (σενάριο Καμπανέλλης) που περιστρέφεται γύρω από τη ζωή ενός νεανικού ζευγαριού, που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε μια δύσκολη Αθήνα. Η Έλλη Φωτίου είναι η σύζυγος, που δουλεύει σ’ ένα δισκάδικο (σκηνές από τον Λαμπρόπουλο) και που με τα λίγα χρήματα που κερδίζει νοιώθει χρήσιμη και ευτυχισμένη, ενώ ο Τζώρτζης (ο σύζυγος) είναι ένας άνθρωπος με κάποιες δυνατότητες, τις οποίες, ίσως, να έχει υπερεκτιμήσει. Αρνείται να κάνει πρόχειρες δουλειές ή του ποδαριού, επιχειρώντας να βρει κάτι στον… τομέα του, καθώς έχει τελειώσει κάποια τεχνική σχολή σχεδιαστή. Αφού φάει διάφορες κατραπακιές, θα συνειδητοποιήσει κάποια στιγμή πως θα πρέπει να βάλει νερό στο κρασί του, ψάχνοντας για κάτι πιο… παρακατιανό, που θα του δώσει, όμως, τη δυνατότητα να φανεί κι εκείνος χρήσιμος και ικανοποιημένος. Το βρίσκει. Αλλά η μοίρα θα του παίξει ένα άσχημο παιγνίδι. Ενώ φθάνει σιγά-σιγά ψηλά (μεταφορικά και κυριολεκτικά), βρίσκοντας ένα νόημα στη νέα του ζωή, ένα παραπάτημα θα συντρίψει δια παντός τα όνειρά του…
Τελικά τι αξίζει στη ζωή; Να συμβιβάζεσαι και να λες… δόξα σοι ο Θεός (αποδεχόμενος ίσως και τη συντριβή, καθώς θα οδηγείσαι σε μια προσωπική ανυπαρξία) ή μήπως να επιμένεις και να αγωνίζεσαι για κείνο που είσαι, διατηρώντας τις αρχές σου –παραβλέποντας ανάμεσα σε πλείστα όσα εμπόδια και τους αριβίστες, που ξέρουν να κόβουν δρόμο–, ελπίζοντας πάντα για το καλύτερο;
Στην ταινία δεν φαίνεται να υπάρχει απάντηση. Όπως και στη ζωή εξάλλου…  

14/1/2019

O Πέτρος Πανδής πρέπει να είναι από τους ελάχιστους (κανονικούς) τραγουδιστές στον κόσμο, που έχει επηρεαστεί από κάποιον που δεν είναι (κανονικός) τραγουδιστής. Τον Μίκη Θεοδωράκη. Παρά ταύτα είναι σπουδαίος.
Το «Σφαγείο» το έχει τραγουδήσει εκατοντάδες φορές, μπορεί και χιλιάδες, αλλά ακόμη και τώρα, βρίσκει τον τρόπο να το κάνει μοναδικό.
Ο άνθρωπος νοιώθει κάθε λέξη που λέει. Βιώνει κάθε νότα, που ακούει. Ταράζεται ολόκληρος… Μόνο απ’ αυτόν και τη Φαραντούρη πια μπορούν να ακουστούν αυτά τα κομμάτια. Και το κυριότερο. Απ’ αυτούς τους ανθρώπους, αυτά ακριβώς τα πολύ σημαδεμένα τραγούδια μπορούν να ακουστούν οποτεδήποτε, κάνοντάς σε να… πάρεις τους δρόμους. Και όχι από απελπισία… 

12/1/2019 

Όταν… δανείζεστε ύλη και φωτογραφίες από το δισκορυχείον να το λέτε. Επειδή το δισκορυχείον δεν έχει έσοδα, τα μόνα «έσοδά» του είναι οι άνθρωποι που το διαβάζουν και οι νύξεις που γίνονται γι’ αυτό (από τρίτους). 

Όπως έχω ξαναπεί… ποιήματα (για λόγους ακριβείας και σεβασμού) φροντίζω ν’ αντιγράφονται βασικά από βιβλία και όχι με copy-paste από το δίκτυο. Που σημαίνει πως τα ποιήματα είναι αντιγραμμένα «σωστά» (με τη στίξη των βιβλίων, τα κεφαλαία ή μικρά γράμματά τους, την ορθογραφία τους κ.λπ.) και όχι αλαμπουρνέζικα (όπως τα βρίσκεις στο νετ, από δω κι από κει).
Γι’ αυτό, σας παρακαλώ πολύ, όταν βουτάτε κάτι να αφήνετε τον… όβολόν σας.

Τετάρτη, 27 Νοεμβρίου 2013, υπήρξε… ροκ ποιητής ο ΤΑΣΟΣ ΔΕΝΕΓΡΗΣ; 

https://diskoryxeion.blogspot.com/2013/11/blog-post_27.html

12/1/2019
Αρχές δεκαετίας του ’80, 1981 προς ’82, πέφτει στα χέρια μου το LP “Rock Σήμερα!”, επανέκδοση στη Lyra, που είχε συμβεί το 1980. Εκεί υπάρχουν πολλά καλά τραγούδια του ελληνικού ροκ, αλλά από ένα παθαίνω πλάκα. Ήταν ο «Φανταστικός γιατρός» του Γιώργου Ρωμανού. Είχα τρελαθεί! Δεν ήξερα από πού ήταν αυτό το τραγούδι, από ποιο δίσκο, πότε είχε βγει… τίποτα. Κανείς δεν είχε γράψει τότε πως δέκα χρόνια πριν, το 1970, είχε κυκλοφορήσει το άλμπουμ «Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα» και κανένας δισκοπώλης δεν ήξερε το Ρωμανό (πέρα από τη συνεργασία του με το Χατζιδάκι και το «Ρολόι»). Για να δείτε πώς είχαν τότε τα πράγματα σε σχέση με την πληροφόρηση…

Η Lyra, το 1980, ξαναβγάζει ό,τι είχε από ελληνικό ροκ (Σαββόπουλος, Πελόμα Μποκιού, Νοστράδαμος, Γκαϊφύλιας, Ζωντανοί στο Κύτταρο, Rock Σήμερα!…), αλλά ξεχνάει το Ρωμανό! Τελικά, το 1985, σ’ ένα τεύχος του Σχολιαστή, διαβάζω μια συνέντευξη του Σωκράτη Παπαχατζή, στην οποία αναφέρεται το «Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα» (ως ένα από τα καλύτερα LP στην ιστορία του δικού μας ροκ). Τότε ήταν η πρώτη φορά, όταν έμαθα για την ύπαρξη αυτού του δίσκου (εκεί, μέσα, ήταν και ο «Φανταστικός γιατρός»).