NONE OTHER δραματικό progressive από τον Βόλο

Κάτω από το όνομα None Other, σήμερα, αναγνωρίζεται ένα ελληνικό συγκρότημα από το Βόλο, το οποίον αποτελείται από τους Λάμπρο Ζαφειρόπουλο ντραμς, φωνή, εφφέ, Γιάννη Μπαλτή μπάσο, θόρυβοι και Σπύρο Χαρμάνη φωνή, κιθάρες. Τώρα, αυτό ακριβώς το συγκρότημα (με τη συγκεκριμένη line-up) προτείνει ένα πρώτο φερώνυμο LP [Private Pressing, 2019], που έχει μιαν ιδιαιτερότητα. Αποτελεί μια live σε στούντιο ηχογράφηση έξι κομματιών, τα οποία, σε άλλες εκτελέσεις φυσικά, είχαν εμφανισθεί σε προηγούμενα άλμπουμ των Σπύρου Χαρμάνη και None Other. Πιο συγκεκριμένα: τα tracks A2 (“Sober Sun”), A3 (“Closure”) και Β3 (“Just another story”) προέρχονται από το CD του Χαρμάνη “Just Another Story” [Private Pressing, 2010], ενώ τα A1 (“I, replicator”), B1 (“Bearer”) και B2 (“‘n hand vol vere”) προέρχονται από το CD των None Other “Than the Common Plague” [Private Pressing, 2015].

Γι’ αυτό το τελευταίο άλμπουμ είχαμε γράψει τα σχετικά κι εδώ στο δισκορυχείον. Ανάμεσα σε άλλα, δε, τονίζαμε και τα εξής (για να γίνει μία κάποια σύνδεση και με το αρχικό concept):

«Ο Χαρμάνης εδώ επιλέγει το πιο δύσκολο… και το λιγότερο σύνηθες. Να μιλήσει μέσω της μουσικής και των τραγουδιών του για ένα πρόβλημα υγείας, που τον ταλαιπώρησε για κάποια χρόνια, περιγράφοντας με το δικό του τρόπο το “πριν”, το “κατά τη διάρκεια” και το “μετά”, μέσα από κείμενα και στίχους (και μουσικές βεβαίως).(…) Ηχητικώς μπορεί να αναζητηθούν επιρροές όχι μόνο από το απώτατο παρελθόν τού progressive rock, μα και από το πιο σύγχρονο – αν και δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αναφερθούμε σε ονόματα. Οι None Other προτείνουν, βασικά, τη δική τους μουσική, που είναι “προσωπική” και κατασταλαγμένη. Και κυρίως παρουσιασμένη με σπάνιο επαγγελματισμό, που θα τον ζήλευαν πολλοί (και όχι μόνον εντός της χώρας). Εν ολίγοις, με δικά τους μέσα και εντελώς ανεξάρτητα, ο Χαρμάνης και οι συνεργάτες του αγγίζουν το τέλειο. Ακόμη και σε ζητήματα που δεν είναι εύκολα – όπως, για παράδειγμα, το να καταγράψουν τις πιο σωστές φωνές (πρώτες και δεύτερες).

Τέλος και τούτο. Το άλμπουμ ανεβαίνει και φθάνει στα ύψη από τη μέση και μετά – από το track 6 και πέρα (το… μπουζουκοπρόγκ “I, replicator”). Τα κομμάτια από ’κει και κάτω είναι ένα-κι-ένα… δίχως να υπονοούμε πως τα προηγούμενα υπολείπονται σώνει και καλά. Απλώς οι συνθέσεις δείχνει να κορυφώνονται καθώς κυλάει η ιστορία, δίνοντας την πρέπουσα στιγμή αυτό το τόσο ανακουφιστικό τέλος».

Εδώ όμως, στο “None Other” LP, από ηχητικής πλευράς έχουμε κάτι κάπως διαφορετικό. Το progressive παραμένει σε γενικές γραμμές, αλλά γίνεται ακόμη περισσότερο δραματικό, με τις κιθάρες να κυριαρχούν, σκληραίνοντας απεριόριστα τον ήχο. Παρά ταύτα ένα ειδικότερο κατόρθωμα παραμένει. Το να μπορείς να ακούγεσαι με τις κιθάρες μπροστά, για καμμιά δεκαεριά λεπτά (σχεδόν τόσο διαρκεί το “Sober sun”), δίχως να επαναλαμβάνεσαι και να κουράζεις. Αυτό δεν είναι εύκολο, άμα δεν έχεις αληθινές συνθέσεις να προτάξεις. Συνθέσεις, δηλαδή, που να αναπτύσσονται στο χρόνο, που να μην αντιπαρέρχονται το σύνθετο και το δαιδαλώδες. Απ’ αυτή την άποψη το progressive ζει και βασιλεύει στο “None Other”, καθώς το διαπερνούν ποικίλες αναφορές, από τις κλασικές Floyd-ικές ή Zeppelin-ικές, μέχρι το πιο υποχθόνιο hard και το (σημερινό) stoner.

Από τις κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ, το προτελευταίο track “‘n hand vol vere”, συνοψίζει όλα τα προτερήματα αυτού του ξεχωριστού γκρουπ. Ακούστε το στο bandcamp σε πρώτη φάση…

Επαφή: https://spyroscharmanis.bandcamp.com/album/none-other