ΝΙΚΟΣ ΛΑΒΡΑΝΟΣ (1933-2019)

Ο Νίκος Λαβράνος, που έφυγε χθες από τη ζωή, στα 86 χρόνια του, είχε μεγάλη συμβολή, ως ντράμερ-περκασιονίστας, και στο χώρο της ελληνικής avant-garde (συχνά μαζί με τον αδελφό του Γιώργο).

Να πούμε λοιπόν πως είχε υπάρξει μέλος της Πειραματικής Ορχήστρας Αθηνών (υπό τον Μάνο Χατζιδάκι), του Ενόργανου Συνόλου Αθηνών (υπό τον Αργύρη Κουνάδη) και πως είχε συμμετάσχει (πάντα ως ντράμερ-περκασιονίστας) σε ηχογραφήσεις των Νίκου Μαμαγκάκη («Μπολιβάρ», «Αντινομίες»), Γιάννη Χρήστου, Νικηφόρου Ρώτα («Χορικά»), Μιχάλη Αδάμη («Μοιρολόι») κ.ά., συμμετέχοντας φυσικά και στις περιώνυμες Ελληνικές Εβδομάδες Σύγχρονης Μουσικής.

Ο Ν. Λαβράνος μπορεί να μην ασχολήθηκε ιδιαιτέρως με την κινηματογραφική μουσική, αλλά στα μέσα του ’70 έκανε δύο soundtracks που θα μείνουν στην ιστορία. Το ένα είναι πλέον γνωστό, είναι το Island of Death (1976) [σκην. Νίκος Μαστοράκης], που βγήκε σε μια πολύ μέτρια έκδοση 7ιντσου βινυλίου πριν από δυο χρόνια, αλλά το άλλο παραμένει ακόμη άγνωστο.

Λέμε για τη μουσική του για την πρώτη ταινία του Μαστοράκη, το Death has Βlue Εyes του 1975, με τη Μαρία Αλιφέρη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το soundtrack αυτό, που δεν έχει δισκογραφηθεί φυσικά, είναι ωραιότερο από εκείνο των «παιδιών του διαβόλου», τραγουδά σ’ αυτό ξανά η Μίλλη (και άλλοι) και είναι κρίμα να το τρώει ακόμη το σκοτάδι...

Η πιο γνωστή δισκογραφία του Νίκου Λαβράνου σχετίζεται με την Μίλλη (τη σύζυγό του), αφού μαζί έκαναν τα άλμπουμ «Τι Είναι η Αγάπη» (1973), «Μίλλη 2 / Νέα Γενιά» (1974), «Τραγούδια Δίχως Σύνορα» (1979), «Φεμινιστικά» (1982) και “Lover Leave me” (1984). Επίσης ως Νίκος Σκέμπρης, ο Νίκος Λαβράνος είχε κάνει κι ένα LP το «Μαρία» [Lyra, 1970], στο οποίο επιχειρούσε να παντρέψει το έντεχνο-λαϊκό ύφος, με κάποιες μοντέρνες ενορχηστρώσεις (τραγουδούσαν ο Γιάννης Πουλόπουλος, η Μαρία Δουράκη και ο Γιάννης Θωμόπουλος).

O Νίκος Λαβράνος απαιτεί κείμενο ολόκληρο, ώστε να γράψεις «τα πάντα», από τις συνεργασίες του με τον Γιάννη Χρήστου, μέχρι εκείνες με τον... Γιάννη Πάριο, αλλά δυστυχώς δεν έχω ούτε το χρόνο ούτε και το κουράγιο –τέλη Ιουλίου– για να το κάνω. Απολογούμαι. Κάποια στιγμή στο μέλλον, όμως, θα το επιχειρήσω...
Με τη θλιβερή αφορμή, πάντως, άκουσα πολλά τραγούδια του Νίκου Λαβράνου στο YouTube, που δεν τα είχα προσέξει, άγνωστα γενικώς, και ανάμεσά τους βρήκα και κάποια διαμαντάκια. Να ένα, σε στίχους Διονύση Τζεφρώνη...